บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 118

บทที่118นักฆ่ากลุ่มหมาป่าละโมบอยู่ที่ไหน

โม่อู๋เยว่กำลังรอจูนจิ่วอยู่เมื่อเห็นจูนจิ่วเดินออกมาเขาพูดขึ้นทันทีว่า:“จะไปตามหานักฆ่าใช่ไหม?”

“ใช่ครั้งนี้ต้องขอความช่วยเหลือจากท่าน”จูนจิ่วเงยหน้าขึ้นจ้องมองโม่อู๋เยว่

โม่อู๋เยว่ยิ้มมุมปากเขาเข้ามาใกล้ตัวจูนจิ่วพร้อมทั้งพูดด้วยเสียงต่ำว่า:“ข้าเต็มใจอย่างสุดซึ้งเสี่ยวจิ่วของข้า”

เขายื่นมือเข้าไปโอบกอดจูนจิ่วแต่เมื่อเสี่ยวอู่เห็นเสี่ยวอู่ก็รีบวิ่งไปในอ้อมแขนของจูนจิ่วทันทีเพื่อแยกโม่อู๋เยว่กับจูนจิ่วไว้ด้วยเหตุนี้จึงทำให้โม่อู๋เยว่ไม่พอใจเสี่ยวอู่ดังนั้นเขาจึงไม่ได้โอบกอดจูนจิ่ว

พึงพอใจกับการปกป้องเจ้านายของตนเองเสี่ยวอู่เงยหน้าขึ้นแล้วมองด้วยความยั่วโมโหมีเจ้านายอยู่ด้วยโม่อู๋เยว่ไม่กล้าที่จะทำอะไรมันเด็ดขาด!

จูนจิ่วได้ยินเสียงของเสี่ยวอู่เหมือนจะร้องไห้ทั้งน้ำตาหันไปมองโม่อู๋เยว่อีกครั้งเขาจ้องมองเสี่ยวอู่ด้วยสายตาที่เยือกเย็นแต่สุดท้ายก็ไม่ได้เปล่งเสียงอะไรออกมากอดแมวหนึ่งตัวและคนหนึ่งคนบินไปไกลเหลิ่งยวนจ้องเขม็งที่กลุ่มนักฆ่าเหล่านั้นพวกมันหนีไม่ได้แม้แต่คนเดียว!

ความเร็วของโม่อู๋เยว่นั้นเร็วมากขณะที่พวกเขามาถึงนั้นก็เห็นเหลิ่งยวนจับเหยี่ยวอยู่และกำลังจ้องมองมันอย่างครุ่นคิดจูนจิ่วหันไปมองก็รู้สึกว่าเหลิ่งยวนกำลังคิดอยู่ว่าจะกินเหยี่ยวตัวนี้อย่างไร

โม่อู๋เยว่ถามเขาว่า:“เจ้ากำลังทำอะไร”

“อ๋า!ข้ากำลังคิดว่าเหยี่ยวตัวนี้มันสมบูรณ์มากเลยเอาให้แม่นางจูนไปย่างน่าจะอร่อยหรือจะตุ๋นดี?”

“ฮ่าฮ่า”จูนจิ่วขำออกมา

เมื่อเหลิ่งยวนได้ยินเสียงขำก็เรียกสติตนเองขึ้นมาได้ทันทีย้อนกลับไปคิดว่าเมื่อสักครู่นี้เขาได้พูดอะไรออกไปจากนั้นเขาก็ลุกขึ้นพร้อมกับรายงานว่า:“ท่านอาจารย์ข้าจับเหยี่ยวตัวนี้มาได้จากพวกกลุ่มนักฆ่า”

“พวกมันวางแผนที่จะแจ้งข่าวออกไป”

“ใช้เหยี่ยวเพื่อแจ้งข่าวเนี่ยนะ?”จูนจิ่วขมวดคิ้วขึ้น

นางออกมาจากตัวของโม่อู๋เยว่และเดินมาที่เหลิ่งยวนนางยื่นมือออกไปเหลิ่งยวนก็ส่งเหยี่ยวให้นางทันทีและไม่ลืมที่จะเตือนนางว่า:“แม่นางจูนระวังด้วยเหยี่ยวตัวนี้ดุมาก”

จูนจิ่วยิ้มแต่ก็ไม่ได้เปล่งเสียงอะไรออกมาเมื่อเหยี่ยวอยู่ในมือนางนางก็แตะๆเพื่อให้มันฟื้นเมื่อเห็นท่าทางของเหลิ่งยวนที่อยากจะกินมันนางก็ตำหนิขึ้นในใจแม่นางจูนโหดเหมือนเจ้านายจริงๆ!ขนาดสัตว์ตัวเล็กๆที่อยู่ในมือก็กลัวจนไม่กล้าที่จะขยับ

เหลิ่งยวนพูดต่ออีกว่า:“แต่ข้าก็ไม่พบจดหมายอะไรที่ตัวมันเลยนะแต่ที่คิดจะกินมันเมื่อสักครู่นี้ก็เป็นเพราะว่าเป็นไปได้หรือไม่ว่าพวกมันจะให้เหยี่ยวตัวนี้กินจดหมายเข้าไปแล้ว?”

“เป็นไปไม่ได้ในท้องมันมีแค่อาหาร”จูนจิ่วหยิบเหยี่ยวขึ้นมา

นางลูบหัวเหยี่ยวไปมานางใช้วิชาควบคุมสัตว์จากนั้นไม่นานมันก็ฟื้นขึ้นมาทุกคนได้ยินเสียงร้องของนกแต่ในหูของเสี่ยวจิ่วนั้นได้ยินเป็นข้อมูลข่าวสารการที่มนุษย์รู้จักควบคุมสัตว์นกไม่ฉลาดพอที่จะโกหกคนอย่างจูนจิ่วแต่ต่อให้ฉลาดมันก็ไม่กล้าที่จะโกหกจูนจิ่ว

หลังจากที่ได้รู้ข่าวสารนั้นสายตาของจูนจิ่วก็มืดครึ้มทันทีและโกรธเป็นฟืนเป็นไฟขึ้น

เสี่ยวอู่วิ่งเข้ามาหานางและจ้องหน้านาง:“เจ้านายเป็นอะไรไป?”

“นักฆ่ากลุ่มหมาป่าละโมบเป็นคนที่ตระกูลจูนส่งมาพวกเขาจ้างกลุ่มหมาป่าละโมบมาด้วยค่าตอบแทนที่สูงมาก”จูนจิ่วพูดด้วยความเยือกเย็น

ข้อความที่กลุ่มหมาป่าละโมบส่งไปพวกมันส่งไปยังจุดพักนอกเขตเขาปู้หว่งข้อความนั้นก็คือพวกมันได้เจอกับหยูนเฉียวและพวกแต่ไม่ได้พบตัวนางแต่กู่ซงที่มีความสามารถเป็นนักจิตชั้นห้าช่วยเอาไว้หยูนเฉียวและพวกจึงหนีไปได้

แต่กลุ่มหมาป่าละโมบจะต้องตามหาที่เขาปู้หว่งต่อไปขอแค่ให้หาเจอก็จะฆ่าได้ทันที!

จูนจิ่ว:“ข้อความในนี้มีจำกัดต้องจับมาไต่สวนให้ได้แต่พวกกลุ่มหมาป่าละโมบอยู่ที่ไหนกันล่ะ?”