บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 123

บทที่ 123 หากได้ตัวจูนจิ่วมา

กู่ซงส่งเสียงทุ้มต่ำ เขาเก็บแกนสัตว์ขึ้นมา พลางจ้องมองคนไร้ยางอายกลุ่มนี้ด้วยสายตาที่ชั่วร้าย เขาพูดขึ้น " อยากได้แกนสัตว์ ถ้าพวกเจ้ามีความสามารถพอก็เข้ามาเอาไป "

" แน่นอน เห็ดหลินจือสีเลือดพันปีและแกนสัตว์ล้วนเป็นของที่ข้าได้มันมา พวกเจ้าอยากจะแย่งชิง ก็เข้ามาเอาด้วยความสามารถ เพียงอ้าปากพูดปาวๆว่าอยากได้ หน้าพวกเจ้านี่มันหนาซะยิ่งกว่ากำแพงเมืองเสียอีก " จูนเสี่ยวเหล่ยเท้าสะเอวจ้องมองพวกนั้นด้วยความโกรธ

เสี่ยวอู่นั้นก็มีกรงเล็บปีศาจ พร้อมจู่โจมเข้าใส่ใบหน้าพวกกลุ่มไร้ยางอายนี้ตลอดเวลา

มันหันไปมองทางจูนจิ่วอีกครั้ง เสี่ยวอู่ ร้องเหมียวเหมียว " เจ้านาย คนพวกนี้ไร้ยางอายเกินไปแล้ว บังอาจกล้าเข้ามาปล้นพวกเรา น่ารังเกียจนัก! "

จูนจิ่วยิ้มเยาะอย่างเย็นชา ดวงตาที่เยือกเย็นและโหดร้ายของนางหันไปมองคนกลุ่มนี้รอบหนึ่ง ลูกศิษย์สำนักเทียนโจ้ง แต่ไม่มีความเกรงใจใดๆ ซ้ำกลับกล้ามาขโมยของนาง? กล้ามาก

จูนจิ่วยกมือขึ้น แสงเย็นอ่อนๆ ของป๋ายเย่ในมือจูนจิ่ววาบขึ้นอย่างรวดเร็ว

จูนจิ่วเอ่ยปาก " ข้าให้โอกาสพวกเจ้าอีกครั้ง ไสหัวไปซะ! "

" จูนจิ่ว น้ำเสียงของเจ้านั้นช่างยิ่งใหญ่นัก ทำไมเจ้าไม่ลองเรียกพวกข้าว่าศิษย์พี่ศิษย์น้องสักหน่อยล่ะ เจ้าก็รู้ดีว่าต้องทำอย่างไร มอบเห็นหลินจือสีเลือดพันปีและแกนสัตว์มาให้ข้า มิเช่นนั้นข้าเองคงต้องลงไม้ลงมือ สั่งสอนพวกเจ้าให้รู้จักเคารพศิษย์พี่ " น้ำเสียงของเขานั้นยิ่งใหญ่กว่า หุบเขาแห่งนี้คือหุบเข้าที่พวกเขาพบก่อนหน้านี้สามวันจริงๆ แต่เสือสองหัวเป็นสัตว์ทิพย์ขั้นสาม นั่นทำให้พวกเขากลัวและจำต้องล่าถอยไปก่อน

เมื่อเห็นพวกจูนจิ่วเข้าไปในหุบเขา อีกทั้งยังฆ่าเสือสองหัวได้ เจ้าพวกนี้ก็เตรียมพร้อมที่จะลงมือบุกแย่งชิง พวกมันไม่สามารถฆ่าเสือสองหัวได้ แต่สามารถขโมยของเหล่านั้นมาจากจูนจิ่วได้

พวกจูนจิ่วเก่งแล้วอย่างไรกัน? อย่างไรเสียก็มีกันแค่สี่คน แต่พวกมันมีกันถึงยี่สิบคน

ยี่สิบคนปล้นสี่คน มีหรือจะทำไม่ได้?

เขาจ้องมองจูนจิ่วด้วยสายตาชั่วร้ายอีกครั้ง ชายหนุ่มผู้นั้นมีใจที่คดโกง เขาคาดไม่ถึงว่าจะพบเจอกับจูนจิ่ว จึงถือโอกาสจะสั่งสอนนางสักตั้ง ให้นางได้รับรู้ถึงการชดใช้เมื่อทำร้ายศิษย์พี่เทียนฉี่

จูนจิวมองดูคนไร้ยางอายกลุ่มนี้ พวกที่ยังไม่รู้ข้อบกพร่องของตนเองดี นางหมดความอดทนอย่างถึงที่สุด นางใช้เวลาถึงสองชั่วยามจัดการกับเสือสองหัวตัวนี้ จนแทบจะพลาดมื้ออาหารกลางวันไป เจ้าพวกคนเหล่านี้ยังมาหาเรื่องอีก?

จูนจิ่วกล่าว " ฆ่าพวกมัน "

" ดี! ข้าก็ทนไม่ไหวมานานแล้ว " กู่ซงพับแขนเสื้อขึ้น พร้อมก้าวเข้าหากลุ่มคนพวกนั้น

หยูนเฉียวและจูนเสี่ยวเหล่ยก็ไม่ลังเล ฆ่าคน?ใช่ว่าพวกเขาจะไม่เคยทำ คนพวกนี้ไร้ซึ่งยางอายจนถึงที่สุดแล้ว ไม่ฆ่าพวกมันก็คงยากที่จะกำจัดความเกลียดชังออกไปจากใจได้!

กลุ่มคนพวกนั้นคาดไม่ถึงว่าจูนจิ่วจะฆ่าพวกเขาจริงๆ ทุกคนล้วนตกตะลึง จากนั้นก็พากันโกรธจนเลือดขึ้นหน้า พวกไม่เคารพพี่น้องรีบเอาของออกมามอบให้ กระนั้นยังต่ำช้าจะฆ่าพวกเขา

อย่างที่ศิษย์พี่หยูนเสวี่ยพูดไว้ไม่มีผิด จูนจิ่วนั้นเป็นดาวแห่งหายนะ จิตใจโหดเหี้ยมอำมหิต ไม่รู้ว่าศิษย์พี่เทียนฉี่คิดอะไรถึงอยากจะแต่งงานกับนาง

พวกเขาทยอยชักดาบออกมา และดูหมดความอดทนอย่างสิ้นเชิง

เขาเห็นพลังที่ออกมาจากดาบ ด้วยการสัมผัสเพียงชั่วขณะ ทันใดนั้นก็มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นมาจากทางด้านนอกของหุบเขา เฟิ่งเทียนฉี่ปรากฏตัวต่อสายตาพวกเขา กลุ่มคนเหล่านั้นก็ตะโกนร้องด้วยความตื่นเต้นและดีใจ " ศิษย์พี่เฟิ่งเทียนฉี่! "

เฟิ่งเทียนฉี่พยักหน้า เขาแค่อยากจะถามว่าเกิดอะไรขึ้น เมื่อเงยหน้ามาเห็นจูนจิ่ว ดวงตาของเขาส่องประกายทันที "จูนจิ่ว! "

มุมปากของเฟิ่งเทียนฉี่กระตุกขึ้นเล็กน้อย เขาเดินพุ่งเข้ามาด้วยความดีใจ

และลืมเรื่องคราก่อนที่จูนจิ่วเคยเตะเขาไปซะสิ้น

"หยุดอยู่ตรงนั้น!" หยูนเฉียวชักดาบของเขาและหยุดเฟิ่งเทียนฉี่

ตามปกติแล้วเฟิ่งเทียนฉี่จะมีสัมพันธ์รักกับหญิงสาวทั่วไป แต่เมื่อได้มาเห็นจูนจิ่วในตอนนี้ เขาก็ผลักไสแม่นางผู้นั้นออกด้วยความเย็นชา

เฟิ่งเทียนฉี่กล่าวว่า " หงอิงสำรวมกิริยาเจ้าหน่อย เหล่าเห็ดหลินจือสีเลือดพันปีและแกนสัตว์เสือสองหัวเหล่านั้นล้วนไม่ใช่ของของเรา ส่งคืนจูนจิ่วไปซะ! “ศิษย์พี่เทียนฉี่！”

" พวกเจ้าไม่ฟังคำสั่งข้าแล้วอย่างนั้นรึ? " เฟิ่งเทียนฉี่จ้องพวกเขาเขม็ง กลุ่มชายหญิงไม่มีทางเลือกนอกจากจะเก็บซ่อนความคิดเอาไว้ แต่สายตาที่ละโมบของพวกเขายังคงจับจ้องไปที่กู่ซงและจูนจิ่วอยู่

เพราะแกนสัตว์และเห็ดหลินจือสีเลือดพันปีล้วนแล้วแต่อยู่ในมือของพวกเขา

เฟิ่งเทียนฉี่ฉีกยิ้มและมองจูนจิ่วอีกครั้ง น้ำเสียงที่ออกมาจากปากมารยาร้อยเล่มเกวียนของเขานั้นดูอ่อนโยนและใส่ใจ เขาเอ่ย " จูนจิ่วเจ้าดูสิ นี่มันเป็นแค่เรื่องเข้าใจผิดเท่านั้นเอง ตอนนี้เรื่องเข้าใจผิดได้ถูกแก้ไขหมดแล้ว! "

" เรื่องเข้าใจผิด? ไม่มีความเข้าใจผิดอะไรทั้งนั้น " จูนจิ่วเก็บเห็ดหลินจือสีเลือดพันปีขึ้นมา โดยไม่สนใจสายตาละโมบของคนพวกนั้น นางก้าวไปข้างหน้ากำลังจะจากไป

เมื่อเห็นดังนั้นเฟิ่งเทียนฉี่จึงรีบไปขวางจูนจิ่วทันที ถึงแม้ว่าจะถูกกันจากหยูนเฉียวและจูนเสี่ยวเหล่ย แต่ก็ยังมีระยะห่างจากจูนจิ่วอยู่ช่วงหนึ่ง แต่ทางออกจากหุบเขาก็มีแค่ทางนี้ทางเดียวเท่านั้น เฟิ่งเทียนฉี่เข้ามาขวาง จึงทำให้จูนจิ่วไม่สามารถออกไปได้

จูนจิ่วพูดอย่างใจเย็น " หลบไป! "

ป๋ายเย่ในมือของนางยังไม่ได้ถูกเก็บเข้าไป และมันสามารถสังหารเฟิ่งเทียนฉี่ได้ทุกเมื่อ!

เฟิ่งเทียนฉี่มองใบหน้าที่เย็นชา และสายตากระหายเลือดของนาง ก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงความทรงจำที่เคยถูกจูนจิ่วเตะเข้า ดังนั้นร่างกายของเขาก็รู้สึกเจ็บปวดขึ้นมาทันที แต่เฟิ่งเทียนฉี่นั้นไม่อยากหลีกทางให้จูนจิ่ว มันไม่ใช่เรื่องง่ายที่เขาจะได้พบเจอกับจูนจิ่วในเขาปู้หว่งแห่งนี้

ถ้าหากปล่อยนางไปตอนนี้ ครั้งหน้าจะยังได้พบเจอกันอีกไหม? เฟิ่งเทียนฉี่นึกในใจ คิดซะว่านี่เป็นโอกาสหนึ่ง!

โอกาสที่เขาและจูนจิ่วจะได้สานสัมพันธ์ เขาไม่ชื่อว่ารัชทายาทที่ร่าเริงอ่อนโยน และรูปงามอย่างเขา จะเอาชนะใจจูนจิ่วไม่ได้? แม้แต่น้ำแข็ง เขาก็ยังสามารถทำให้มันละลายได้? แต่ถ้าหากว่า หากว่าทำไม่ได้ เฟิ่งเทียนฉี่ก็มีความคิดสกปรกวาบขึ้นมาในหัว ถ้าหากเขาสามารถได้ตัวจูนจิ่วมาด้วยวิธีอื่นล่ะ...