บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 124

บทที่ 124 นรกไม่มีประตู เจ้ากลับพุ่งเข้ามา

เขาต้องได้ตัวจูนจิ่วเอาไว้!

เฟิ่งเทียนฉี่กระพริบตา และเก็บซ่อนความคิดสกปรกนั้นไว้ ใบหน้าของเขานั้นกลับมามีร้อยยิ้มที่อ่อนโยนอีกครั้ง เขาเอ่ยปากพูด " แม้ว่าเจ้าจะไม่อยากเจอข้า แต่เราก็ล้วนเป็นศิษย์ของสำนักเทียนโจ้งด้วยกันทั้งคู่ และคงเป็นโชคชะตาที่ทำให้เราได้พบกันในเขาปู้หว่งแห่งนี้ "

" โชคชะตาอะไรกัน เห็นได้ชัดว่าเป็นเวรกรรมที่พวกข้าต้องมาพบเจอพวกเจ้า " กู่ซงกล่าวอย่างหยาบคาย สีหน้าของเฟิ่งเทียนฉี่ในตอนนี้นั้นเห็ดได้ชัดว่ามีความเกลียดชังกู่ซง

ใบหน้าของเฟิ่งเทียนฉี่นั้นนิ่งไม่ไหวติง " เจ้าเป็นใครกัน? ข้ากำลังพูดกับจูนจิ่ว เจ้ากล้ามาแทรกได้อย่างไร? "

" ข้า? ข้าก็คงจะดีกว่าหมาวัดที่กล้าหมายปองดอกฟ้าอย่างเจ้า? ไม่ได้ยินคำของจูนจิ่วหรือ? รีบไสหัวไปซะ ไม่เช่นนั้นพวกข้าคงต้องลงไม้ลงมือ " กู่ซงสะบัดกำปั้น เปิดจุดชีพจร การบังคับพลังของนักจิตขั้นห้ากำลังจะเริ่มขึ้น

ด้วยการบีบพลัง ร่างกายของเฟิ่งเทียนฉี่และคนอื่นๆก็เริ่มแข็งตัวขึ้น

แข็งแกร่งมาก！

คนคนนี้มีพลังอะไรกัน? มีคนจำกู่ซงได้ มันน่าตกใจจนไม่อาจจะเชื่อ คนคนนี้ไม่ใช่สมาชิกใหม่ที่เพิ่งเข้ามาในสำนักเทียนโจ้งพร้อมกับจูนจิ่วหรอกหรือ? เหตุใดจึงได้แข่งแกร่งเช่นนี้! แข็งแกร่งจนน่ากลัว จนทำให้พวกเขาไม่กล้าหาเรื่องกู่ซงอีกต่อไป

กู่ซงก้าวไปข้างหน้า กระแทกเฟิ่งเทียนฉี่ เขาเอามือกอดอก และขวางหน้าเฟิ่งเทียนฉี่ด้วยหลังแกร่ง กู่ซงยิ้มและกระพริบตาให้จูนจิ่วพลางเอ่ย " จูนจิ่ว พวกเราไปกันเถอะ～ "

จูนจิ่วก้าวไปข้างหน้า พร้อมนำเจ้าเสี่ยวอู่ออกไปก่อน ตามมาด้วยหยูนเฉียวและจูนเสี่ยวเหล่ย

กู่ซงนั้นทรงพลังดังต้นไซเปรซ ขัดขวางเฟิ่งเทียนฉี่ด้วยความแข็งแกร่ง มองดวงตาที่ดุร้ายของเขา เห็นเช่นนั้นเฟิ่งเทียนฉี่ก็ถึงกับไม่กล้าขยับ ในใจพลางตกตะลึงกับพลังอันมหาศาลของกู่ซง พลันลืมว่าตนเองนั้นได้ขวางทางจูนจิ่วอยู่ แม้ว่าจริงๆแล้วเขาจะขวางไว้ไม่อยู่ก็ตาม

รอจนกู่ซงเดินลับไป เฟิ่งเทียนฉี่และลูกน้องอีกครึ่งหนึ่งจึงจะได้สติ " รัชทายาท! " แม่นางที่ชื่อหงอิงจ้องมองด้วยอารมณ์โกรธ นางเดินเข้ามาด้วยใจที่เต้นแรงดังคลื่นที่พร้อมจะทะลักออกมาจากเสื้อ นางเอ่ย " เหตุใดองรัชทายาทจึงยกเห็ดหลินจือสีเลือดพันปีและแกนสัตว์ของสัตว์ทิพย์ขั้นสามให้พวกมัน? หากเรามีแกนสัตว์ขั้นสาม พลังนี้ก็คงจะเป็นของพวกเราแล้ว "

"หุบปาก!" เฟิ่งเทียนฉี่ดตวาดด้วยอารมณ์บูดบึ้ง

สีหน้าของเขาหมองคล้ำหน้าเกลียด เขากำหมัดแน่น สายตาจ้องมองไปที่กลุ่มเจ้าพวกนั้นด้วยความโหดเหี้ยม " ข้าบอกแล้ว จูนจิ่วคือฮองเฮาในอนาคตของข้า! พวกเจ้าทำอะไรนาง ก็เท่ากับเป็นศัตรูกับข้า "

" ศิษย์พี่เทียนฉี่ พวกข้ามิบังอาจ! " ทุกคนพยายามจะอธิบาย แต่เฟิ่งเทียนฉี่กลับไม่ฟังแม้แต่น้อย

เช่นเดียวกับจูนหยูนเสวี่ย เขาก็จงรักภักดีต่อผู้ติดตามของเขา คนข้างกายจูนหยูนเสวี่ยล้วนเลื่อมใสศรัทธาเขา แต่คนข้างกายของเฟิ่งเทียนฉี่ล้วนแล้วแต่เคารพเขาเพียงเพราะตำแหน่งหน้าที่ ภายภาคหน้าหากต้องรับใช้แคว้นเทียนโจ้ง ปกครองบ้านเมืองเป็นฮ่องเต้ที่ทุกคนเคารพนับถือ เห็นทีจะมีหงอิงผู้นี้ผู้เดียวที่อยากจะเป็นฮองเฮาของเขา

เมื่อก่อนตอนที่จูนหยูนเสวี่ยยังอยู่ นางไม่มีโอกาส แต่ตอนนี้เฟิ่งเทียนฉี่กับจูนหยูนเสวี่ยแตกกันแล้ว นางยังไม่ทันได้เฉิดฉาย ก็ดันมีจูนจิ่วโผล่เข้ามาอีก!

หงอิงยืดอกอย่างไม่พอใจ และแสดงท่าทีที่น่าโมโหพร้อมเอ่ยขึ้น " รัชทายาท นางนั่นมันไม่ได้มีใจให้แก่ท่าน ทั้งยังจิตใจอำมหิตเช่นนั้น เหตุใดท่านจึงอยากแต่งงานกับนาง? "

" เจ้าจะรู้อะไร? นางคือจูนจิ่ว นางมีเสด็จปู่คอยหนุนหลัง！ "

แววตาของเฟิ่งเทียนฉี่โหดเหี้ยมอำมหิต เขากัดฟันกรอด " ข้าจะต้องได้ตัวจูนจิ่ว เสด็จปู่ไม่ได้อยู่ที่เขาปู้หว่ง นี่เป็นโอกาสดีของข้า หากข้าได้จูนจิ่วมาไว้ครอบครอง หากนางตกเป็นของข้า นางก็หมดหนทางและต้องยอมจำนนต่อข้า "

แต่เขามีโอกาสลงมือซะที่ไหน

ยังไม่ทันได้พูด จูนจิ่วนางก็ไปเสียแล้ว ซ้ำข้างกายยังมีกู่ซง ผู้มีพลังที่แข็งแกร่งจนน่าตกใจ เขาไม่มีโอกาสเลย แต่เฟิ่งเทียนฉี่ก็ไม่ยอมแพ้ง่ายๆ

“ รัชทายาท ถ้าหงอิงบอกว่า หงอิงสามารถช่วยให้ท่านทำสำเร็จได้ล่ะ？ ”