บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 129

บทที่ 129 ข้าน่ารัก ข้าขนนุ่ม

จูนจิ่วทำหน้าสงสัย เสี่ยวอู่เห็นนางทำหน้าสงสัยก็ขนกระเจิงพลางร้อง " เหมียวเหมียวเหมียวเหมียว！！ "

เสี่ยวอู่ฟ้อง เหมี่ยว! นายท่าน เขาเป็นคนเลว เขาจะต้องตีข้าเป็นแน่！นายท่านยกข้าให้แก่เขาไม่ได้นะ！

จิตของจูนจิ่วและเสี่ยวอู่ได้เชื่อมต่อกัน จูนจิ่วได้ฟังท่าทางที่มั่นใจในการฟ้องของเสี่ยวอู่ ก็รู้สึกสงสัยขึ้นมา โม่อู๋เยว่จะตีแมวหรือ？แมวออกจะน่ารักขนาดนั้น เขาทำได้ลงหรือ？

โม่อู๋เยว่เห็นจูนจิ่วมีท่าทีสงสัย ไม่ต้องคิดก็รู้ว่าเสี่ยวอู่พูดอะไรออกไป ริมฝีปากบางของเขายกขึ้นเล็กน้อย และยิ้มอย่างชั่วร้าย เขากล่าว" ข้าให้สัญญากับเจ้า ขนสักเส้นของแมวเจ้าข้าก็จะไม่ให้ร่วง เจ้าเชื่อใจข้าไหม？ "

“ฟังดูน่าเชื่อถือ！”

" งั้นก็ส่งมันมาให้ข้า～～ วันพรุ่งข้าจะทำให้เจ้าได้เป็นแมวที่ช่ำชองวิชานกฟีนิกส์แดง ดีไหม？" สองคำสุดท้ายของโม่อู๋เยว่ ราวกับเจ้าแมวกำลังรบกวนจิตใจนางอยู่ ทำให้นางรู้สึกชาและอบอุ่นอยู่ในใจ

เห็นดังนั้นจูนจิ่วก็ตกลงอย่างไร้ความสงสัย " อย่างนั้นก็ตามเอานั้น！ "

" เหมียว เหมียว เหมียว！" เสี่ยวอู่เกาะแน่น เหมียวเหมียวของมันแปลได้ว่า มันกำลังฟ้องจูนจิ่วว่านางหลงกลชายผู้นี้แล้ว ซ้ำยังส่งแมวผู้น่ารักอย่างมันให้กับชายวิปริตเช่นนี้อีก นายท่านเห็นมันดีกว่าแมว！

เสี่ยวอู่เกาะขาของจูนจิ่วแน่น ให้ตายอย่างไรก็ไม่ยอมปล่อย ท้ายที่สุดจูนจิ่วจึงต้องแกะอุ้งเท้าที่เกาะแน่นของมันออกด้วยความจำใจ และส่งมันให้กับโม่อู๋เยว่

จูนจิ่วลูบหัวเสี่ยวอู่ และกำชับ " เจ้าต้องเชื่อฟังนะ！ใครใช้ให้เจ้าขี้เกียจกันล่ะ ？ "

“เหมียว！” มันไม่ขี้เกียจแล้วไม่ส่งมันไปไม่ได้หรือ？เจ้าคนนี้มันวิปริตจะทารุณแมว！

เสี่ยวอู่ที่น้ำตารินถูกโม่อู๋เยว่นำตัวไป เมื่อพ้นสายตาของจูนจิ่ว ทันใดนั้นเสี่ยวอู่ก็ไม่แสร้งทำตัวน่าสงสารอีกต่อไป เพียงชั่วครู่ก็ได้กลายร่างเป็นสัตว์ที่ยิ่งใหญ่ หางยาวกวัดแกว่งไปมา ยิงฟันและคำรามด้วยเสียงต่ำ ตะปบกรงเล็บไปที่โม่อู๋เยว่

ข้าจะกัดเจ้าให้ตายเจ้าวิปริต！

โม่อู๋เยว่กดปลายเท้าเบาๆ และเอี้ยวตัวหลบกรงเล็บของเสี่ยวอู่

เสี่ยวอู่โจมตีอย่างไม่ยอมแพ้ ไม่ทันได้สังเกตว่าที่ที่โม่อู๋เยว่พาไปนั้นยิ่งลึกยิ่งเปลี่ยว ยิ่งเดินยิ่งไกล ทางฝั่งหยูนเฉียวก็กลับมาหลังจากที่ทำภารกิจเหน็ดเหนื่อยมาทั้งวัน เขาก็เห็นเหมือนภูเขาวาบเป็นสีขาวๆอยู่ไกลๆ เห็นเพียงครู่เดียว มันก็ได้หายวับไป

หยูนเฉียวตกตะลึง ความงุนงงปรากฏขึ้นบนใบหน้างาม " นั่นคืออะไร？ "

" ดูเหมือนว่าจะเป็นแมว？" จูนเสี่ยวเหล่ยเองก็งงงวยเช่นกัน

พลังของกู่ซงนั้นแข็งแกร่งกว่า และสามารถมองเห็นได้ชัดเจนกว่าพวกเขาทั้งสอง นั่นทำให้เขายิ่งสับสนและมึนงงกว่า กู่ซงเอ่ยปากพูด" มันคือแมว แต่พวกเจ้าเคยเห็นแมวที่ตัวใหญ่ขนาดนี้มาก่อนหรือไม่？ทั้งยังรูปร่างเหมือนแมวของจูนจิ่วอีก？ "

เมื่อพวกเขากลับไป มองซ้ายมองขวาไม่เห็นเจ้าเสี่ยวอู่จึงถามจูนจิ่ว จูนจิ่วตอบว่าเสี่ยวอู่ได้ออกไปแล้ว

ทั้งสามคนล้วนมองหน้ากัน และพวกเขาก็ประหลาดใจในทันที หรือว่านั่นคือเสี่ยวอู่จริงๆ？

จูนเสี่ยวเหล่ยยืดแขนออกและทำการเปรียบเทียบ เสี่ยวอู่ตัวเล็กๆ ผู้น่ารักที่ตัวใหญ่เพียงแค่หัวนาง กับเสี่ยวอู่ที่ตัวใหญ่พอๆกับเนินเขา จูนเสี่ยวเหล่ยรู้สึกประหลาดใจ ว้าว！สมแล้วที่เป็นแมวของจูนจิ่ว เสี่ยวอู่นั้นดูน่าทึ่งมาก！

จูนจิ่วและเสี่ยวอู่ไม่รู้ ว่าร่างที่แท้จริงของเสี่ยวอู่จะมหัศจรรย์ขนาดนี้

นอกจากนี้เสี่ยวอู่ก็ถูกโม่อู๋เยว่พาไปที่ริมบึง มันไล่ล่าจนเหนื่อย และนอนนิ่งอยู่บนพื้นไม่ขยับเขยื้อน มีเพียงสายตาคู่นั้นที่มองมายังโม่อู๋เยว่ด้วยความโกรธแค้น

โม่อู๋เยว่ยืนอยู่กลางอากาศ ลมอ่อนพัดผมสีเงินของเขาขึ้น ภายใต้คิ้วเงินคู่นั้นคือดวงตาสีทองที่แวววาวและมีเสน่ห์ยั่วยวน