บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 130

บทที่ 130 คนเจ้าเล่ห์มันก็เป็นคนเจ้าเล่ห์อยู่วันยังค่ำ

ทำให้เสี่ยวอู่เชื่อฟัง？ เสี่ยวอู่เชื่องมาก！

โม่อู๋เยว่มองจูนจิ่วอยู่ลึกๆและพูดด้วยเสียงต่ำ " เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ ข้าพบหยกทิพย์แล้ว อีกไม่นานมันก็จะกำเนิดออกมา หยกทิพย์จะมีผลต่อพวกเจ้าและเสี่ยวอู่อย่างดีเยี่ยมหลังจากพวกเจ้ากินมันเข้าไป เจ้าต้องการมันหรือไม่ "

" หยกทิพย์ อยู่ที่ไหน ？" ตาของจูนจิ่วเป็นประกาย

หยกทิพย์ไม่ใช่ส่วนผสมของยา มันคือสมบัติทิพย์ของสวรรค์และส่วนที่ดีที่สุดของภูเขา มันค่อยๆก่อตัวขึ้นจากกาลเวลาที่ผ่านไปของโลก กว่าจะเป็นหยกทิพย์นั้นยากมาก ต้องใช้เวลาอย่างร้อยหลายร้อยหลายพันปี และก่อนที่หยกทิพย์จะปรากฏขึ้น ก่อนหน้านี้ก็ไม่มีผู้ใดพบร่องรอยของมันเลย

หลังจากที่มันได้ปรากฏต่อโลก มันจะทำให้โลกเกิดเหตุการณ์ประหลาดขึ้น มันจะดึงดูดกองกำลังจากทุกทิศทุกทางเพื่อต่อสู้แย่งชิงพลังอำนาจ และนั่นก็คงจะเป็นการสู้รบอย่างดุเดือด！ ผู้ที่แข็งแกร่งเท่านั้นที่จะชนะ！

ในหัวของจูนจิ่วกำลังปรากฏเรื่องราวทั้งหมดที่นางเคยอ่านผ่านมาเกี่ยวกับหยกทิพย์ หากจะให้เปรียบเทียบง่ายๆ หยกทิพย์ก็เป็นของศักดิ์สิทธ์ของธรรมชาติบริสุทธิ์ มันมีพลังและบริสุทธิ์กว่าอ่างยาของนางเองซะอีก

หากได้หยกทิพย์มา ร่างกายจะแข็งแกร่งขึ้นมาอักระดับหนึ่ง สำหรับสัตว์อย่างเสี่ยวอู่นั้น สิ่งนี้สามารถทำให้สัตว์นับพับบ้าคลั่งได้ ดังนั้น ศัตรูมันไม่ได้มีเพียงมนุษย์ แต่ยังมีสัตว์ทิพย์อีกด้วย

โม่อู๋เยว่ชี้ตำแหน่งทิศทางในแผนที่ให้จูนจิ่วดู ระยะทางใช้เวลาสามวัน นั่นคือจุดที่อยู่ลึกยิ่งกว่าจุดลึกสุดของเขาปู้หว่ง เป็นที่ที่จูนจิ่วยังไม่เคยไป

จูนจิ่วถามต่อ " หยกทิพย์จะเกิดเมื่อไหร่ ？"

" อย่างเร็วก็สามวัน อย่างช้าก็ห้าวัน "

" สามวัน " จูนจิ่วขมวดคิ้ว พวกเขาเดินทางไปจากที่นี่ อย่างเร็วที่สุดก็ต้องใช้เวลาสามวัน แต่นั่นจะเป็นไรไป อย่างไรเสียนางก็ต้องได้หยกทิพย์นั้นมาให้ได้！

นางสามารถรับประกันได้ นอกจากนาง คนอื่นๆในเขาปู้หว่งล้วนไม่มีใครรู้เรื่องนี้ ดังนั้นนางจึงได้เปรียบในข้อนี้ ขอแค่เพียงถึงที่นั่นในเร็ววันและคอยปกป้องมัน เมื่อหยกทิพย์เกิดขึ้นก็เอามันไป ฮ่าฮ่าฮ่า ผู้ใดจะกล้าแย่งมันไปจากนาง？

จูนจิ่วรีบตัดสินใจในทันที นางลูบกำปั้น ดวงตาเย็นชาและสงบ " ข้าจะไปแจ้งให้หยูนเฉียวและคนอื่นๆรีบออกเดินทาง เราจะไปเอาหยกทิพย์กัน ！"

" ดี "

เดินออกไปได้สองก้าว จูนจิ่วก็หันไปมองโม่อู๋เยว่ " เจ้าคงจะไม่ไปด้วยกันใช่หรือไม่ ？"

" เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ไม่อยากให้ข้าไปหรือ？" โม่อู๋เยว่ยิ้มอย่างชั่วร้ายพลางหรี่ตามองนาง มุมปากถูกยกขึ้นอย่างน่าสงสาร ใช้งานข้าเสร็จก็ทิ้งข้า เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ช่างโหดร้ายนัก！

จูนจิ่วไม่หลงกลความงามของเขาสักนิด นางยักไหล่พลางเอ่ย" ข้าชอบหลอกตัวเอง แต่ข้าไม่ชอบให้ใครมาช่วยหลอกข้า "

" หลอก? "

" พูดง่ายๆคือ หากเจ้าไปแล้วเจ้าลงมือเองมันก็จะไม่ตื่นเต้นและน่าสนุกอีกต่อไป แต่ถ้าเจ้าอยากไปดูเล่นๆก็ย่อมได้ แต่เจ้าจะเข้ามายุ่งเกี่ยวไม่ได้! มิฉะนั้น หึหึ เจ้ารู้จุดจบของเฟิ่งเทียนฉี่ไหม ? " นางไม่เชื่อว่าเหลิ่งยวนจะไม่รายงานเขา

โม่อู๋เยว่เลิกคิ้ว " ข้าเข้าใจ แต่เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์เจ้ากำลังขู่ข้า หรือกำลังทำลายความรู้สึกรักที่กำลังจะเกิดในอนาคตเจ้ากันแน่？ "

“……” การย้อนถามนี้มีความก่อกวนอยู่นิดหน่อย！

จูนจิ่วสำลักอยู่ครู่หนึ่ง จึงจะจ้องมองโม่อู๋เยว่อย่างเย็นชาและกล่าว " ความรักในอนาคตของข้านั้นมาจากเจ้างั้นหรือ ยังไม่แน่เสมอไปหรอก "

" จะต้องเป็นข้าแน่นอน ต้องเป็นข้าเท่านั้น " โม่อู๋เยว่ขยับเข้าหาจูนจิ่ว ระยะห่างที่ใกล้กัน ทำให้ทั้งสองใกล้ชิดกันอย่างแนบแน่น โม่อู๋เยว่กระซิบข้างหูนางด้วยเสียงทุ้มต่ำ " หากเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ไปชอบชายผู้อื่น ข้าจะทำให้มันกลายเป็นขันทีอย่างเฟิ่งเทียนฉี่ "

จูนจิ่วไม่มีอะไรจะพูด ใช่ นี่เกินไปมาก！

จูนจิ่วคิดว่าโม่อู๋เยว่จะตกใจกลัววิธีการของนางเหมือนอย่างพวกหยูนเฉียว แต่ปรากฏว่าคนเจ้าเล่ห์ก็ยังเป็นคนเจ้าเล่ห์อยู่วันยังค่ำ วิธีการธรรมดาไม่สามารถทำให้เขาตกใจกลัวได้ อีกทั้งนางพูดเรื่องหนึ่งเขาก็จะสามารถอนุมานไปถึงเรื่องอื่นๆได้เรื่อยๆ และย้อนกลับมายั่วเย้านางได้อีก

จูนจิ่วลูบอย่างจักจี้ เลือดสูบฉีดไปถึงหูู นางผลักโม่อู๋เยว่ออก " อย่ามาเสียเวลา ข้าจะไปแล้ว "