บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 134

บทที่134ไม่ว่ายังไงก็ต้องย้อนกลับมาแน่

เพล้ง!

เมื่อเสียงดังขึ้น จูนหยูนเสี่วยจึงรีบหลังไปดู นางเห็นแสงวิบวับนั้นก่อนใครใยแคว้นเทียนโจ้ง เพราะนางอยู่ใกล้กับมันมาก

จูนหยูนเสี่วยได้แต่ตกตะลึง “สิ่งนั้นคืออะไร”

พลังที่แข็งแกร่งและบริสุทธิ์ได้แผ่ไปทั่วทิศ จูนหยูนเสี่วยรู้ได้เลยในทันทีว่า ของล้ำค่าได้ถือกำเนิดแล้ว มันอยู่ทางทะเลสาบ ในตอนนี้จูนหยูนเสี่วยถึงได้เข้าใจว่าจูนจิ่วมาที่นี่เพราะเจ้าสิ่งนี้

ไม่ว่านางจะรู้ได้อย่างไร แต่เมื่อนางอยู่ที่นั่น ของล้ำค่านั้นคงเป็นของนางไปแล้ว เพราะคิดได้ดังนั้นจูนหยูนเสี่วยก็เกิดอาการอิจฉาริษยาขึ้นมา

ทำไมข้าต้องหนีอย่างจนตรอกแบบนี้ แล้วนางจะครอบครองมันได้จริงหรือ

ทั้งแค้นทั้งอิจฉาในเวลาเดียวกัน จูนหยูนเสี่วยแค้นจนอยากจะไปแย่งสิ่งนั้นมาจากมือจูนจิ่ว แต่นางทำได้แต่คิและกำหมัดแน่ เพราะนางกำหมัดแน่นทำให้บาดแผลที่ฝ่ามือ มีเลือดไหลออกมาไม่หยุด

จูนหยูนเสี่วยได้แต่กัดฟันทน “จูนจิ่วเจ้าจำไว้ให้ดี ไม่ช้าก็เร็วข้าจะกลับมาเอาคืน เพราะข้าคือผู้ชนะ” พูดจบนางก็หนีไป เพราะขาของนางบาดเจ็บทำให้วิ่งได้ไม่เร็วนักแต่นางก็กัดฟันทนแล่ไม่หยุดหน้าเดิน

เพราะนางไม่รู้ว่าลูกบอลก้อนดำที่อยู่ในมือของนางจะฆ่าจูนจิ่วได้ไหม พอคิดอยู่นางก็แสยะยิ้มขึ้นมา “จะระเบิดให้นางตายทำไม ให้นางได้รับบาดเจ็บจนสาหัสดีกว่ามิใช่หรือ”

ถ้าเป็นแบบนั้นพวกนางจะได้ไม่มีวันไล่ล่าข้าอีก

แม้จะเป็นความคิดที่ดี แต่ในความเป็นจริงช่างโหดร้าย จูนหยูนเสี่วยได้ยินเสียงบางอย่างจากข้างหลัง เร็วมาก เร็วมากมาก เป็นใครกัน เพราะจูนจิ่วไม่ได้เร็วขนาดนี้

ต้องเป็นคนที่มาจับนางแน่ๆ จูนหยูนเสี่วยร้อนใจมาก เพราะสิ่งนั้นเข้ามาใกล้ทุกที นางจึงรีบสอยเท้าหนีจนถึงน้ำตกนางมองลงไปยังล่างน้ำตก พร้อมกัดฟันแล้วโดดไป

เหลิ่งยวนตามรอยมาถึงน้ำตก ครุ่นคิดสักพัก “โดดลงน้ำไปแล้วหรือ”

เหลิ่งยวนไม่อยากจะเชื่อจึงค้นหารอบๆ น้ำตกจนแน่ใจแล้วว่านางกระโดดลงน้ำไปแล้วจริงๆ

น้ำตกสายนี้เชื่อติดกับแม่น้ำสายหนึ่งซึ่งไหลเชี่ยวมาก ทำให้จูนหยูนเสี่วยโดนน้ำซัดไปไกล ทำให้ร่องรอยของนางหายไปจากตรงนี้

เหลิ่งยวนครุ่นคิด “ข้าควรจะตามแม่น้ำนี้ไป หรือจะกลับไปรายงานก่อนดี แต่ไม่ว่าอย่างไรจูนหยูนเสี่วยนางคงหนีไปได้ไม่ไกลยังไงก็ต้องย้อนกลับมาแน่”

หลังคิดได้แล้ว เหลิ่งยวนจึงหันหลังกลับ

........

“แม่นางจูนเข้าไปแล้ว” หยูนเฉียวยังคงมึนงงอยู่ จะเข้าไปในแสงนั้นได้จริงๆ หรือ ทั้งกู่ซงและจูนเสี่ยวเหล่ยก็งุนงงเช่นกัน

มีแต่โม่อู่เย่วเท่านั้นที่มองทะลุแสงนั้นเข้าไปข้างใน มองเห็นจูนจิ่วไล่คว้าสิ่งนั้นอยู่ ทำให้โม่อู่เยว่ขมวดคิ้ว นางกำลังทำอะไรอยู่กันแน่ ขณะเดียวกัน ก็ได้ยิ่งเสียงวาบดังมาจากที่ไกลๆ การถือกำเนิดของสิ่งล้ำค่านี้ก็คงเย้ายวนผู้ที่ละโมบโลภมาก

แต่เสียงนั้นยังอีกไกลมาก จูนจิ่วยังมีเวลาตั้งหนึ่งชั่วยาม (เวลาช่วง 7โมงเช้าถึง 9โมงเช้า) มากพออยู่แล้ว

จูนจิ่วไล่จับเจ้าสิ่งนั้นมากกว่าหนึ่งหนึ่งก้านธูป ปกตินางเป็นคนเจ้าเล่ห์มากๆ ยิ่งอยู่ใต้แสงนี้ก็ยิ่งเหมือนปลาได้น้ำ แต่ไม่ว่าอย่างไรนางก็จับมันไม่ได้สักที

เหนื่อยจนหอบแล้ว จูนจิ่วท้าวใส่เอวหยุดนิ่ง

หากใช้ความเร็วจับมันไม่ได้ คงต้องใช้ปัญญาแล้ว