บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 142

บทที่ 142 เจ้าจงแหกตาดูเสียให้ดี

คำพูดเมื่อครู่ทำให้จูนจิ่วรู้สึกตกละตึงอยู่บ้าง แต่นางก็ดึงสติกลับมาอย่างรวดเร็ว เฟิ่งเซียวน่าจะเห็นของวิเศษปรากฏตัวแล้ว เป็นห่วงว่านางจะมีอันตรายถึงเข้ามาหานาง จูนจิ่วจึงรีบถามศิษย์คนนั้นไปว่า “ตอนนี้ไท่ซ่างฮ่องอยู่ที่ไหน?”

“เห็นว่าตามหาเจ้าไม่เจอก็กลับไปแล้ว พวกเขานึกว่าพวกเจ้าตายไปแล้ว อีกอย่างพวกเจ้ามีกันแค่สี่คน แล้วก็แมวตัวหนึ่ง เหมือนมาเที่ยวเสียมากกว่า ไม่เหมือนมาร่วมงานฝึกซ้อม ” เสียงพูดท้ายๆของศิษย์คนนั้นฟังดูเบาลงมา แต่พวกจูนจิ่วก็ได้ยินอย่างชัดเจนอยู่ดี

พอพูดจบ ศิษย์ผู้นั้นยิ้มกรุ้มกริ่มและหันหลังจากไป

จากนั้นซือถูซิวและอาจารย์เจ้าเดินเข้ามาหา พร้อมบันทึกชื่อของพวกเขา ตอนที่บันทึกไปด้วย ซือถูซิวถามจูนจิ่วด้วยสายตาที่แฝงด้วยแผนการร้าย “จูนจิ่ว ตอนที่เจ้าอยู่ในเขาปู้หวังเจ้าเห็นเฟิ่งเทียนฉี่ไหม?”

“เฟิ่งเทียนฉี่หรือ? ไม่เคยเห็น” จูนจิ่วตอบกลับด้วยถ้อยคำเย็นชา

“ไม่เคยเห็นงั้นหรือ? เหอๆ” น้ำเสียงของซือถูซิวฟังดูผิดแปลก เขาต้องการพูดอะไรอีก อาจารย์เจ้าผลักที่เขาทีหนึ่ง เพื่อเร่งให้เขาไปเร็วๆอย่าหาเรื่อง

จากนั้นพวกจูนจิ่วก็ได้ยินเสียงพูดนินทาจากพวกลูกศิษย์

ลูกทีมของเฟิ่งเทียนฉี่ถูกฆ่าตายในเขาปู้หวังทั้งหมด และตัวเฟิ่งเทียนฉี่เองก็โดนหาบออกมา พร้อมส่งกลับไปที่พระราชวังแคว้นเทียนโจ้งโดยตรง สำหรับเรื่องที่เฟิ่งเทียนฉี่บาดเจ็บด้วยสาเหตุใด นอกจากซือถูซิวและอาจารย์เจ้าแล้วไม่มีใครทราบแน่ชัด ส่วนนักล่าสัตว์สองสามคนนั้นก็ถูกองครักษ์ลับของพระราชวังจับตัวไปแล้ว

เมื่อพูดถึงหงอิง มือทั้งสองข้างโดนฟันจนขาด มีบางคนที่เป็นบ้าพูดไม่ได้ ถึงแม้ตอนนี้จะถูกส่งกลับไปที่สำนักเทียนโจ้ง คนบ้าที่ไม่มีมือ สำนักเทียนโจ้งไม่รับไว้เช่นกัน

มีคนบางที่เห็นใจ แต่มากกว่านั้นคือการนินทาว่าเฟิ่งเทียนฉี่และหงอิงไปเจอใครมา ถึงถูกกระทำเช่นนี้ได้

“จูนจิ่ว” กู่ซงเอียงหัวมองมาที่นาง

จูนจิ่วอุ้มเสี่ยวอู่ คนหนึ่งคนกับแมวหนึ่งตัวมองไปที่เขาพร้อมกัน ภาพเหตุการณ์นี้ดูแล้วไม่น่ารักเลยสักนิด เพราะแมวกับเจ้าของล้วนดูน่ากลัวโหดเหี้ยม ไม่กล้าแม้แต่จะคิดเรื่องความน่ารักเลย

กู่ซงลูบตรงจมูก และพูดว่า “เมื่อครู่ข้าได้ยินพวกศิษย์สำนักพูดกันว่า เดี๋ยวช่วงบ่ายจะมีการรวบรวมแกนสัตว์ จากนั้นจะออกเดินทางกลับสำนักเทียนโจ้งวันนี้เลย”

“กลับวันนี้เลย?” จูนจิ่วขมวดคิ้ว เวลานี้เร่งรีบไปไหม

เมื่อมองสังเกตบริเวณรอบๆ ศิษย์สำนักที่นี่มีเพียงหนึ่งร้อยกว่าคน แต่ตอนมา มีตั้งสามร้อยกว่าคน

หยูนเฉียวเปิดปากพูดบ้าง “เพราะมีการต่อสู้ภายในเขาปู้หวัง อาจารย์กังวลว่าการต่อสู้จะกระทบถึงพวกเรา ฉะนั้นจึงกลับวันนี้เลย ศิษย์ที่ยังกลับมาไม่ทัน จะมีอาจารย์สองท่านรอรับพวกเขาอยู่ตรงนี้”

แบบนี้นี่เอง จูนจิ่วเข้าใจแล้ว

นางพยักหน้า “ถ้าอย่างนั้นเราไปพักผ่อนกันก่อน อีกสักครู่หลังจากที่รวบรวมแกนสัตว์เสร็จจะได้ออกเดินทางเลย ระหว่างทางกลับจะต้องเร่งการเดินทางแน่นอน”

ตอนที่พวกเขามาถึง เวลาก็เที่ยงกว่าแล้ว ช่วงบ่าย คงไม่เกินหนึ่งชั่วยามหรอก ต้องพักผ่อน ไปพักผ่อนตอนนี้เลยดีที่สุด พวกหยูนเฉียวพยักหน้าตอบรับ ไม่มีใครคัดค้าน แต่ทว่าตอนที่กำลังจะไปหาที่พักผ่อน ข้างหูก็ได้ยินเสียงตะโกนตกใจของลูกศิษย์สำนักเทียนโจ้ง “ศิษย์พี่จูนหยูนเสวี่ย”

“ศิษย์พี่จูนหยูนเสวี่ยศิษย์พี่กลับมาแล้ว พวกข้าเป็นห่วงศิษย์พี่มากเลยนะ เอ๋ ลูกทีมของศิษย์พี่ล่ะ?”

จูนหยูนเสวี่ยกลับมาแล้ว

พวกจูนจิ่วหันกลับไปดูพร้อมๆกัน กลับเห็นจูนหยูนเสวี่ยที่อยู่ในสภาพแต่งตัวเรียบร้อยดี ดีจนเห็นได้ชัดว่าตั้งใจแต่งองค์ก่อนกลับมา แต่ที่ขาของนางดูไม่เป็นปกติเดินไม่ค่อยนิ่ง แต่ท่าทางและสีหน้าดูปกติดี ดูท่าแล้วหลายวันที่ผ่านมา นางคงอยู่ดีมีสุขดี

นึกย้อนไปถึงตอนที่ถูกนางโยนลูกบอลสีดำใส่ ภาพที่ถูกแรงระเบิดจนตั้งรับไม่ทัน พวกหยูนเฉียวขบกรามแน่นอย่างเงียบๆ นางร้ายอายุยืนพันปีจริงๆ