บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 149

บทที่ 149 ในสมองเต็มไปด้วยน้ำหรือ?

เสียงตะโกนที่ดังสนั่นดุจเสียงฟ้าผ่า ดังกึกก้องอยู่ข้างหู ทุกคนรีบหยุดลงทันที คนที่พลังต่ำถูกแรงเสียงทำให้หูอื้อขาเบายืนไม่นิ่งโยกไปมา

จูนจิ่วขมวดคิ้วแน่น นางยกขาขึ้นมาเหยียบคนที่กำลังจะลุกขึ้นมาลงไปอีกครั้ง หันหน้ากลับไป เห็นเฟิ่งเซียวที่ทั้งตกใจทั้งกลัวพุ่งตรงเข้ามา ยืนอยู่ตรงหน้านางมองบนทีล่างที และมองไปรอบๆตัวนาง น้ำเสียงดูเป็นกังวล “เสี่ยวจิ่ว บอกคุณปู่มาสิ เจ้าบาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า?”

จูนจิ่วขยับริมฝีปาก พูดเสียงเย็นชาว่า “เจ้าคิดว่าเศษขยะพวกนี้มีใครที่สามารถทำให้ข้าบาดเจ็บได้?”

ทำให้ศิษย์ที่หาเรื่อง โดนฉีกหน้า

“อ้อ” เฟิ่งเซียวถอนหายใจยาว พยักหน้า “งั้นแสดงว่าเสี่ยวจิ่วไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร ดีมาก ทำปู่ตกใจหมดเลย ไอ่พวกสารเลวพวกนี้ถ้ากล้าทำร้ายเจ้า ปู่จะฆ่ามันเพื่อแก้แค้นให้เจ้า”

“เหอ?” จูนจิ่วยกคิ้วขึ้นแล้วหัวเราะออกมาก

คำพูดของเฟิ่งเซียว เกรงว่าจะเจ็บแสบยิ่งกว่าคำพูดฉีกหน้าของนางเสียอีกนะ? เป็นคำพูดที่สามารถทิ่มแทงจิตใจของศิษย์ที่คิดหาเรื่อง แต่ทว่าการปกป้องของเฟิ่งเซียว ทำให้จูนจิ่วรู้สึกชอบชื้นใจนิดๆ

เสียงน้ำ

เมื่อได้ยินเสียงน้ำ จูนจิ่วยกสายตาขึ้น หลัวฉีโผล่หัวออกจากน้ำอีกครั้ง เขาสำลักน้ำออกมา “ให้ตายเถอะ ใครกล้าเตะข้าลงไปอีกรอบ ข้ากับเขา……”

คำพูดที่เหลือ ทั้งหมดจุกอยู่ที่ลำคอพูดไม่ออก

หลัวฉีตกตะลึงเบิกตากว้าง มองไปที่จูนจิ่วที่กำลังบีบคอเขาอยู่ แขนที่ดูเปราะบางข้างนั้น กำลังบีบคอเข้าอย่างง่ายดาย ยกตัวเขาออกจากสระน้ำ ซึ่งการกระทำทั้งหมดนี้ แขนของจูนจิ่วไม่มีแม้แต่อาการสั่นใดๆเลย นี่มันเป็นพลังที่น่ากลัวมากแค่ไหน?

จูนจิ่วกระตุกยิ้มมุมปาก “เมื่อครู่คนที่นำทีมคือเจ้าสินะ?”

“จูน จูนจิ่วเจ้าคิดจะทำอะไร? ปล่อยข้า ปล่อยข้านะ ” หลัวฉีตกใจจนตะโกนร้องออกมา เสียงออกจากลำคออย่างยากลำบาก ไร้ความน่าเกรงขามใดๆ กลับเหมือนเป็ดที่กำลังถูกบีบคอไว้ ร้องก๊าบๆ

ตอนนี้เฟิ่งเซียวเปิดปากพูด “เสี่ยวจิ่ว สำนักเทียนโจ้งเกิดเรื่องแล้ว เจ้ายังไม่ทราบเรื่องสินะ? เรื่องนี้คือ……”

“ข้ารู้”

“เอ๊ะ เจ้ารู้รื่อง?” เฟิ่งเซียวตะลึงงันไปครู่หนึ่ง

มองไปที่เขาหนึ่งที จูนจิ่วหหิ้วตัวหลัวฉีหันกลับไป กลุ่มลูกศิษย์ที่คิดหาเรื่องเพิ่งจะดึงสติกลับมา เมื่อเห็นสถานการณ์ตรงหน้า ก็รีบตะโกนร้องเสียงดังทันที “จูนจิ่ว รีบปล่อยตัวศิษย์น้องหลัวฉีเดี๋ยวนี้”

“จูนจิ่วกับไท่ซ่างฮ่องเป็นพวกเดียวกัน จูนจิ่วจะฆ่าศิษย์พี่หลัวฉี พวกเราจะยืนดูศิษย์พี่หลัวฉีตายไปต่อหน้าต่อตาไม่ได้ ทุกคนนิ่งอยู่ทำไมกัน? รีบไปช่วยศิษย์พี่หลัวฉีสิ”

จูนจิ่วพูด “ใครกล้าเดินเข้ามาหนึ่งก้าว ข้าจะหักคอของเขา”

“อย่า ห้ามใครขยับทั้งนั้น” หลัวฉีร้องอย่างเจ็บปวด ตกใจจนฉี่ราด เมื่อจูนจิ่วเห็นรีบโยนเขาออกห่างอย่างนึกรังเกียจ หลัวฉีนึกว่าตัวเองรอดแล้ว กำลังคิดจะหนีไปกลับมีเสียงลอยทะลุผ่านอากาสมา โยวยิ่งปักเข้าที่คอเสื้อเขา พร้อมแรงอันทรงพลังดึงตัวเขาให้โน้มไปด้านหลัง

โยวยิ่งปักเข้าที่ภูเขาจำลอง ทำให้หลัวฉีถูกตรึงอยู่บนภูเขาจำลอง ตรงคอถูกโยวยิ่งเฉี่ยวจนเป็นแผลเปิดเล็กน้อย เลือดไหลออกมา หลัวฉีตกใจจนหน้าตาขาวซีด ตัวสั่นไม่หยุด ไม่กล้าขยับเขยื้อน จูนจิ่วฆ่าเขาได้จริงๆ

สถานการณ์นิ่งเงียบ ทุกคนล้วนถูกจูนจิ่วสยบจนต้องเกรงกลัว