บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 154

บทที่ 154 ตั้งใจจีบนายท่านของเจ้า

“อะไรนะ ไอ้ลูกเวร เขาช่างบังอาจ บังอาจยิ่งนัก” ฮ่องเต้โกรธจนต้องเหนื่อยหอบ เบิกตากว้างพูดอะไรไม่ออก

จูนจิ่วเหลือบมองไปที่พวกเขา ลุกขึ้นหลังตรงสะบัดมือ “เรื่องภายในบ้านพวกเจ้าคุยกันเอง ข้าขอออกไปเดินเล่นเล่นหน่อย”

“ดี เสี่ยวจิ่วอย่าเดินไปไกลล่ะ เดี๋ยวหลงทางนะ” เพิ่งได้ยินเสียงอ่อนโยนของเฟิ่งเซียวกำชับตัวเอง แค่นางหันหน้ากลับไป เขาตบโต๊ะจนแตกหัก ตะโกนด้วยความโกรธ “ไอ้สารเลว มันกล้าโหดเหี้ยมได้ถึงเพียงนี้เชียว”

คำพูดหลังจากนั้น จูนจิ่วไม่ได้ยินอะไรแล้ว และนางก็ไม่สนใจฟังด้วย

เสี่ยวอู่เดินตามอยู่ด้านหลัง ร้องเหมียวๆ “นายท่าน แปดปีก่อน เฟิ่งเทียนฉี่ก็แค่อายุสิบสองปีเองนะ อายุแค่นั้นจิตใจช่างอำมหิตยิ่งนัก ”

“ความอำมหิตมันไม่แบ่งอายุ บางทีตอนเด็กน่ากลัวยิ่งกว่า”

จูนจิ่วไม่ได้รอนาน ได้ยินเสียงทุบสิ่งของจากภายในตำหนักส่งเสียงดังออกมาแต่ไกล ผ่านไปไม่นาน เฟิ่งเซียวเดินออกมาและฮ่องเต้เดินตามมาด้วย ฮ่องเต้ดวงตาแดงก่ำทั้งคู่ เดินเข้ามาหาด้วยความโกรธฟึดฟัด เขามองมาที่จูนจิ่ว พูดเสียงบุ่มบ่ามว่า “จูนจิ่ว ถ้าข้ายังสามารถมีลูกได้จริง บุญคุณของเจ้า ข้าจะไม่มีวันลืมเลย”

จูนจิ่วหัวเราะ ฮ่องเต้หมายความแบบนี้คือจะสลัดเฟิ่งเทียนฉี่ทิ้งแล้วสินะ

ก็ใช่ ต่อให้ใครที่รู้ว่าลูกชายตัวเองทำเรื่องไร้ศีลธรรมจิตใจเหี้ยมโหดเยี่ยงหมาป่าเช่นนี้ ล้วนไม่สามารถยอมรับเขาได้อีก ไม่พูดถึงว่าเฟิ่งเทียนฉี่กลายเป็นบุคคลไร้ประโยชน์ ต่อให้เขาเป็นคนปกติดี ฮ่องเต้ก็มิอาจให้เขาสืบต่อบัลลังก์ได้เด็ดขาด

ต่อให้ฮ่องเต้จะไร้ความสามารถและได้สืบทอดคุณงามความดีจากพ่อจนได้ขึ้นครองบัลลังก์เป็นฮ่องเต้ แต่ก็ไม่ได้โง่จนถึงขั้นเยียวยาไม่ได้

จูนจิ่วเปิดปากพูด “เรื่องลูกเจ้ามีได้แน่นอน ข้าไม่ทำลายชื่อเสียงหมอเทวดาจูนจิ่วหรอกนะ สำหรับเรื่องขอบคุณก็ไม่ต้อง ข้าเพียงต้องการให้เจ้าลงมือจัดการเรื่องหนึ่ง

“ลงมือจัดการอะไร?”

“เรื่องงานแต่งงานระหว่างเฟิ่งเทียนฉี่กับจูนหยูนเสวี่ยควรที่จะจัดงานแต่งได้แล้วสินะ?” หลังจากที่ได้ยินคำพูดของจูนจิ่ว ฮ่องเต้รีบพยักหน้าตอบตกลงโดยที่ไม่ลังเลเลยสักนิด

เขาพูดว่า “ข้าจะไปเตรียมการเดี๋ยวนี้เลย สองสามวันนี้เลือกวันมงคลวันหนึ่ง แล้วให้พวกเขาแต่งงานกันเลย จูนจิ่ว……ไม่สิ ท่านหมอเทวดา เรื่องสุขภาพของฮองเฮาต้องขอรบกวนท่านช่วยดูแลด้วย ”

“เมื่อครู่ข้าพูดไปแล้ว ให้ทำตามในใบสั่งยา” จูนจิ่วพูดจบก็หมุนตัวจากไป

อยากจะได้ยาของนาง? ต้องไปซื้อเองที่งานประมูลของตระกูลหยูน

การที่นางมาวังหลวงก็เพราะเห็นแก่เฟิ่งเซียว ไม่ให้เชื้อสายราชวงศ์สิ้นทายาทก็เท่านั้น จะให้ทำดีโดยการให้ยาแก่พวกเขา? จูนจิ่วส่ายหัว นางจะไม่ทำการค้าขายที่ขาดทุน นอกจากเฟิ่งเซียวแล้ว นางไม่ได้รู้สึกดีต่อราชวงศ์เลยสักนิด

หลังจากที่ออกจากวังหลวงก็ตรงไปที่สำนักเทียนโจ้งเลย

เวลาที่จูนจิ่วประมาณการไว้เหมาะสมพอดี เมื่อกลับไปถึง การปล่อยเลือดเสร็จพอดี ต้องดำเนินการขั้นต่อไป จูนจิ่วควบคุมทั้งสองฝั่ง ให้เฟิ่งเซียวกับโล่ชิวเห้อเข้าไปนั่งในถังไม้ด้วยกัน ขาตั้งถังไม้สองอันวางอยู่บนหลุม ไฟกำลังเผ่าไหม้อยู่ข้างใต้ แต่คนที่นั่งอยู่ข้างในจะไม่รู้สึกว่าร้อนเกินไปหรือไม่สบายตัว

เฟิ่งเซียวมองดูจูนจิ่วที่กำลังไปหยิบเข็มเงิน ในใจรู้สึกกังวัลหน่อยๆ “เสี่ยวจิ่ว ปู่ต้องอยู่แบบนี้นานแค่ไหน?”

“ไม่นานหรอก สองวันหลังจากนี้พวกท่านก็สามารถออกมาได้แล้ว”

“งั้นแสดงว่าสองวันนี้ก็ต้องอยู่แต่ข้างในนี้น่ะสิ?” เฟิ่งเซียวเบิกตากว้าง

“ใช่ หยูนเฉียวจะเป็นคนมาเปลี่ยนซุปยาให้พวกท่านเอง หรูมั่นเองก็เฝ้าดูแลอยู่ข้างนอก มีปัญหาอะไรเรียกหานางได้ ส่วนข้าเองกลั่นยาอยู่ห้องด้านข้าง ไม่มีปัญหาใหญ่อันใดหรอก” จูนจิ่วเปลี่ยนแนวเรื่องทันที “แต่ทว่ามีเรื่องหนึ่งต้องบอกกับท่านก่อน”

“เรื่องอะไร?”

“พรุ่งนี้มีละครเด็ดฉากหนึ่งที่ต้องการพวกท่านที่เป็นเพื่อนรักกันมาร่วมแสดงด้วย พวกท่านไม่ต้องทำเรื่องอะไร แค่นั่งอยู่ในถังไม้และแกล้งสลบก็พอ” ฟังคำพูดของจูนจิ่วจบ เฟิ่งเซียวรู้สึกมึนงงมาก