บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 156

บทที่ 156 ดึงผ้าคลุมบนหัวออกความจริงถูกเปิดเผย

“ข่มขู่? บีบบังคับ? เจ้าเป็นคนคิดแผนการนี้เองไม่ใช่หรือ” จูนจิ่วเดินเข้ามาจากด้านนอก สายตาเย็นชากวาดตามองไปที่จูนหยูนเสวี่ย

จูนหยูนเสวี่ยถูกนางมองจนตัวสั่น สีหน้าทั้งตกใจและทั้งหวาดกลัว จูนหยูนเสวี่ยเข้าใจแล้ว นี่คือแผนการที่จูนจิ่ววางเอาไว้ รอนางกับเหอจงเข้ามาติดกับดัก ถึงแม้จะเป็นเล่ห์อุบายที่เหมือนกัน แต่นางช่างต่างจากจูนจิ่วราวฟ้ากับดิน ถึงได้แพ้ราบคราบแบบนี้

แก้ตัวตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์ จูนหยูนเสวี่ยกัดฟันแน่น ดวงตาแดงก่ำ จ้องตาตรงไปที่จูนจิ่ว “จูนจิ่ว เจ้าจะเอายังไงกับข้า?”

ในเมื่อความแตกก็ช่างมัน นางไม่เชื่อว่าจูนจิ่วจะฆ่านาง เบื้องหลังนางคือตระกูลจูนเชียวนะ นางไม่เชื่อว่าจูนจิ่วจะไม่กลัวตระกูลจูนเลยสักนิด ขอแค่จูนจิ่วกลัว นางก็มีโอกาสรอดไปได้ แต่ทว่าจูนหยูนเสวี่ยกลับคิดไม่ถึงว่า จูนจิ่วไม่ได้คิดจะฆ่านางแต่แรกอยู่แล้ว

สำหรับบางคนแล้ว ความบาปผิดที่เขาทำไว้ในชีวิตนี้ การที่ให้พวกเขาตาย กลับเป็นการปลดปล่อยเสียมากกว่า

จูนจิ่วหัวเราะ “ข้าจะทำอะไรเจ้าได้? แน่นอนว่าต้องส่งเจ้ากลับไปแต่งงานสิ”

“อะไรนะ?แต่งงาน?” จูนหยูนเสวี่ยนิ่งอึ้งไปทั้งตัว นางรู้สึกกลัวจนนึกขึ้นได้ คงไม่ใช่อย่างที่นางคิดหรอก?

“ใช่ เป็นอย่างที่เจ้าคิดไม่ผิด เหลิ่งยวนเจ้ามาจัดการ” จูนจิ่วหัวตัวกลับมองไปที่เหลิ่งยวน เหลิ่งยวนมองไปทางจูนหยูนเสวี่ยด้วยท่าทางรังเกียจและดูถูก แต่สายตาที่มองมาทางจูนจิ่ว กลับก้มหัวหน่อยๆรอคำสั่งจากนาง

จูนจิ่วกระพริบตาถี่ๆ น้ำเสียงแอบหัวเราะ “เหลิ่งยวนรบกวนเจ้าไปส่งจูนหยูนเสวี่ยให้ถึงวังหลวงด้วย คนอื่นข้าไม่ไว้ใจ อย่าให้นางหนีไปได้เด็ดขาด”

เดิมทีรังเกียจจูนหยูนเสวี่ยมาก แค่มองก็ยังรู้สึกสิ้นเปลืองเลย แต่เมื่อได้ยินจูนจิ่วพูดเช่นนี้ เหลิ่งยวนรีบยืนตรงทันที “แม่นางจูนโปรดวางใจได้ มีข้าอยู่นางหนีไม่ได้หรอก”

ขณะที่พูดเหลิ่งยวนเดินก้าวเท้ายาวไปข้างหน้า ไม่ให้โอกาสจูนหยูนเสวี่ยได้โต้แย้งขัดขืนเลย ทุบนางสลบไปตรงๆแล้วลากตัวไป

จูนจิ่วเพิ่งจะหันหน้ากลับไปมอง พบว่าทุกคนยืนจ้องนางอย่างตะลึงงัน นางจึงยกคิ้วขึ้นสูง จูนจิ่วพูดว่า “จ้องข้าทำไม ไปจับตัวเหอจงไว้ พรุ่งนี้ ณ สนามใหญ่ ลูกศิษย์สำนักเทียนโจ้งทั้งหมดยังรอคำอธิบายของท่านผู้อำนวยการอยู่นะ”

หรูมั่นพยุงตัวโล่ชิวเห้อออกมาจากถังไม้ เขาพยักหน้าตกลงอย่างอ่อนเพลีย สายตาเยือกเย็นมองไปที่เหอจง โล่ชิวเห้อพูดอย่างหนักแน่น “ทุกคนโปรดวางใจได้ พรุ่งนี้ข้าจะอธิบายอย่างกระจ่างแจ้ง”

……

กระพริบตาสื่อความว่าเข้าใจแล้ว

ฟ้ายังไม่สาง ลูกศิษย์สำนักเทียนโจ้งล้วนมารวมตัวกันที่สนามใหญ่ พวกเขากำลังรอการออกมาของโล่ชิวเห้อ เมื่อคนเริ่มเยอะขึ้น ก็เลี่ยงไม่ได้สำหรับการแสดงความคิดเห็นและถกเถียงกัน สำนักเทียนโจ้งทั้งฝ่ายซ้ายและฝ่ายขวาเกิดเสียงทะเลาะถกเถียงกันขึ้นมา

ศิษย์คนที่อยู่ฝั่งเฟิ่งเซียวตะโกนเสียงดัง “พวกเจ้าร้อนใจอะไรกัน รอผู้อำนวยการออกมา ความจริงทั้งปวงก็จะถูกเปิดเผยเอง”

“หื้ม ความจริงจะถูกเปิดเผย ใครจะไปรู้ว่าผู้อำนวยการอาจจะถูกเฟิ่งเซียวฆ่าตายแล้วก็ได้ คำพูดของจูนจิ่ววันนั้นก็แค่ต้องการยื้อเวลาออกไป ไม่แน่ตอนนี้พวกเขาอาจจะหนีไปแล้วก็ได้” คนที่สนับสนุนเหอจงพูด

“เจ้าพูดจาไร้สาระ ไท่ซ่างฮ่องเป็นคนตรงไปตรงมา จะไปฆ่าผู้อำนวยการได้อย่างไร”

“ทำไมจะไม่ได้? ไท่ซ่างฮ่องจะต้องมาเพราะโควตาเมล็ดแน่ เขาตามใจจูนจิ่วไม่ใช่หรือ? แน่นอนว่าจะต้องวางแผนเรื่องโควตาเมล็ดแน่นอน พอผู้อำนวยการไม่ให้ ไท่ซ่างฮ่องจึงลงมือฆ่าผู้อำนวยการ รองหัวหน้าพูดกับพวกข้าเช่นนั้น ”

……

“หยุด” บุคคลหนึ่งร้องตะโกนเสียงดัง “เหล่าอาจารย์มาแล้ว พวกข้าไปถามอาจารย์ก็รู้เรื่องแล้ว”