บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 157

บทที่ 157 ถูกเฆี่ยนตีจนตาย

ชื่อเสียงเหอจงต้องป่นปี้อย่างไม่ต้องสงสัย แต่นี่ไม่ใช่จุดจบของเขา ท่ามกลางเสียงเรียกร้องจากอาจารย์ทุกคนให้ลงโทษอย่างหนักและลูกศิษย์ที่ตกตะลึงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น โล่ชิวเห้อเอ่ยปากพูด “เหอจง เจ้ามีอะไรจะพูดไหม?”

“ข้าแค่แค้นที่ไม่คิดได้เร็วกว่านี้ จะได้ฆ่าเจ้าตั้งแต่เนิ่นๆ หากไม่ใช่เพราะเฟิ่งเซียวกับจูนจิ่ว ไอ้แก่อย่างเจ้าคงตายไปตั้งนานแล้ว” เหอจองจ้องมองโล่ชิวเห้อด้วยสายตาเคียดแค้นอาฆาตอำมหิต

จนถึงตอนนี้ เหอจงก็ยังไม่รู้สึกเสียใจ เขากลับรู้สึกโกรธตัวเองที่ไม่คิดให้เร็วกว่านี้ แค่เขาชิงลงมือก่อนที่เฟิ่งเซียวกับจูนจิ่วกลับมาจะมีผู้ใดช่วยโล่ชิวเห้อได้? จะมีใครขัดขวางเขาได้อีก?

ซือถูซิวกลัวจนตัวสั่นไปทั้งตัว ร้องขอชีวิตอย่างรันทด “ผู้อำนวยการข้าผิดไปแล้ว ผู้อำนวยการโปรดไว้ชีวิตข้าเถอะ ผู้อำนวยการต่อไปข้าไม่กล้าทำอีกแล้ว”

“ผู้อาวุโสโล่เจ้ากำลังรออะไรอีกล่ะ หรือว่าเจ้าเกิดใจอ่อนขึ้นมา?” เฟิ่งเซียวขมวดคิ้วแน่นและแคะหู พร้อมหันหน้าไปมองโล่ชิวเห้อ

โล่ชิวเห้อส่ายหัว เขาเอ่ยปากพูด “เอาไม้แส้เทียนโจ้งมา เหอจง ซือถูซิวทั้งสองกระทำความผิดที่มิอาจให้อภัยได้ สั่งลงโทษโดยการเฆี่ยนตีให้ตาย ”

เสียงสูดลมหายใจ

ทุกคนสูดหายใจลึก แม้แต่เหล่าอาจารย์ก็ยังเปลี่ยนสีหน้าเลย

ไม้แส้เทียนโจ้ง ซือถูซิวยิ่งร้องโหยหวนดังกังวาน หวาดกลัวจนต้องคุกเข่าคำนับร้องขอชีวิตหลายครั้ง คุกเข่าคำนับจนหน้าผากมีเลือดไหลออกมาไม่หยุด เห็นได้ชัดว่ากลัวไม้แส้เทียนโจ้งมากเพียงใด เหอจงก็เช่นกัน ร่างกายเขาเริ่มสั่นเทาและยังจ้องมองโล่ชิวเห้อไม่ยอมละสายตา

เมื่อเห็นดังนั้น จูนจิ่วนั่งหลังตรง กระพริบตาถี่ๆรู้สึกสงสัย “ไม้แส้เทียนโจ้ง คือสิ่งของอะไร?”

“เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ เจ้าว่าสั่งลงโทษด้วยการเฆี่ยนตีให้ตายมันเบาไปหรือเปล่า?” ในความคิดของโม่อู๋เยว่กลับรู้สึกว่าลงโทษเบาไป สำหรับการที่กล้าคิดจะลงมือฆ่าเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ของเขา ต่อให้ลงโทษด้วยการฆ่าหั่นศพเหอจงก็ยังเบาไปเลย นับประสาอะไรกับการเฆี่ยนตีให้ตาย

จูนจิ่วส่ายหัว “เจ้ารู้หรือไม่ว่าทำไมเหอจงถึงคิดก่อกบฏ? ก็แค่อยากได้ตำแหน่งผู้อำนวยสำนักเทียนโจ้ง ตอนนี้ชื่อเสียงเขาถูกทำลายจนป่นปี้ต่อหน้าศิษย์ทั้งสำนักเทียนโจ้ง อีกทั้งยังถูกเฆี่ยนตีให้ตาย นี่ถือเป็นความอัปยศอดสูและการลงโทษขั้นสูงสุดสำหรับเหอจงแล้ว ”

“ออ?” โม่อู๋เยว่กระตุกยิ้มมุมปาก

เขาเข้าใจแล้ว เสี่ยวจิ่วเน้นที่ความเป็นมนุษยธรรม ส่วนเขาจะชอบทำให้คนรู้สึกทุกข์ทรมานเหมือนตายทั้งเป็นมากกว่า มองโดยผิวเผินการลงโทษทั้งสองแบบจะว่าเหมือนก็ไม่เหมือนเสียทีเดียว แต่ไม่ว่าจะเลือกลงโทษอย่างไหร่ ขอเพียงแค่เสี่ยวเอ๋อร์จิ่วดีใจก็พอแล้ว

น้ำเสียงของจูนจิ่วปรับสูงขึ้นกะทันหัน นางพูดว่า “นี่คือไม้แส้เทียนโจ้ง?”

เห็นที่สนามใหญ่ ไม้แส้เทียนโจ้งถูกยกนำออกมาโดยศิษย์สองคนอย่างระมัดระวัง เมื่อเปิดกล่องที่ทำจากสำริด ไม้แส้เทียนโจ้งได้เผยโฉมออกสู่สายตา นั่นคือแส้ที่ทำจากสำริดที่ประกอบต่อกันเป็นท่อนๆ บนตัวแส้มีหนามตามตัวเต็มไปหมด ทุกครั้งที่เฆี่ยนตีลงไปจะมีเลือดเนื้อติดมาด้วย

มันเป็นหนึ่งในอาวุธที่เหี้ยมโหดจริงๆ ถูกมันเฆี่ยนตีให้ตาย ความเจ็บปวดไม่ได้น้อยไปกว่าการถูกฆ่าแยกส่วน โดยเฉพาะเหอจงและซือถูกซิวล้วนเป็นนักจิต ไม่ตายโดยง่าย ความเจ็บปวดที่ต้องแบกรับยิ่งหนักหนาสาหัสกว่า

เมื่อเห็นโล่ชิวเห้อจะไปเอาไม้แส้เทียนโจ้ง เฟิ่งเซียวยื่นมือไปห้ามเขาไว้ พร้อมถลกแขนเสื้อไปด้วยและพูดไปด้วยว่า “ร่างกายเจ้ายังไม่หายดี ให้ข้าทำแทนเถอะ”

“……”โล่ชิวเห้อมองบนใส่ จ้องมองเฟิ่งเซียวด้วยความหมายที่ชัดเจน ทำแทนอะไรกัน? เฟิ่งเซียวอยากจะแก้แค้นแทนจูนจิ่วน่ะสิไม่ว่า แต่ทว่าโล่ชิวเห้อกลับไม่ได้ปฏิเสธ เขาพยักหน้าตอบตกลง