บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 160

บทที่ 160 วันนี้ข้าจะต้องฆ่าเจ้าให้ได้

ในวันนี้ที่แคว้นเทียนโจ้งมีมรสุมโหมกระหน่ำ ก่อนหน้านี้ทุกคนแสดงความยินดีงานแต่งขององค์ชายรัชทายาทกับจูนหยูนเสวี่ย หญิงงามชายหล่อ แต่หลังจากนั้น กลับเป็นข่าวที่สนั่นไปทั้งแคว้น องค์ชายรัชทายาทถูกปลด จากนั้นแต่งตั้งเป็นอ๋องฉี่แล้วขับไล่ออกจากวัง

อีกทั้งยังมีข่าวลือไปทั่วว่า เป็นเพราะจูนหยูนเสวี่ยไม่ยอมแต่งงานในวันงาน ดังนั้นจึงทำให้เฟิ่งเทียนฉี่ถูกปลดจากการเป็นองค์ชายรัชทายาท ตอนแรกๆ ทุกคนล้วนด่าจูนหยูนเสวี่ยว่าเป็นตัวกาลกิณี

พวกซั่งกวนอี่หรงถูกเหลิ่งยวนขังไว้ในจวน แต่ข่าวลือจากข้างนอกกลับไม่หลุดไปแม้แต่เรื่องเดียว เมื่อได้ยินข่าวลือ โกรธจนอยากตายให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลย พอเหลิ่งยวนจากไป พวกเขารีบพุ่งตัวออกไปอย่างอดใจรอไม่ไหว ซั่งกวนอี่หรงไปหาจูนหยูนเสวี่ย ส่วนจูนสงเทียนไปที่วังหลวง

จูนสงเทียนมีลูกสาวจากภรรยาหลักเพียงคนเดียวนั่นก็คือจูนหยูนเสวี่ย มีลูกสาวรองหลายคน แต่บ้างก็พรสวรรค์ธรรมดา บ้างก็ยอมเป็นแค่คนธรรมดา สามารถพูดได้ว่าจูนหยูนเสวี่ยเป็นเกียรติและความภาคภูมิใจของพวกเขา

ตอนนี้จูนหยูนเสวี่ยต้องแต่งงานกับคนไร้ประโยชน์แบบนั้น แถมยังไม่ใช่องค์ชายรัชทายาทแล้ว จูนสงเทียนบุกเข้าไปที่วังหลวงด้วยความโกรธแค้น เขากลับไม่รู้ว่า จูนจิ่วพวกเขากำลังรอเขาอยู่ในวัง ตลอดเส้นทางการเข้ามาไร้การขัดขวางใดๆ จนกระทั่งได้เห็นหน้าจูนจิ่วที่นั่งอยู่ภายในตำหนักใหญ่ จูนสงเทียนโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ

จูนสงเทียนชี้นิ้วด่าว่าจูนจิ่ว “นังสารเลว ข้าว่าแล้วต้องเป็นแผนการของเจ้า เจ้าทำร้ายเสวี่ยเอ๋อร์ของข้า ข้าจะฆ่าเจ้า”

เมื่อเห็นจูนสงเทียนพุ่งตัวมาที่จูนจิ่ว กู่ซงกับหยูนเฉียวพวกเขาจะออกตัวช่วย หยูนจ้งจิ่นยื่นมือไปขัดขวางพวกเขาไว้ หยูนเฉียวถาม “พี่ชาย พี่ทำอะไรเนี๊ย?แม่นางจูนกำลังตกอยู่ในอันตรายนะ”

“นี่เป็นเรื่องภายในครอบครัวของแม่นางจูนจิ่ว พวกเจ้าคิดว่าการที่แม่นางจูนจิ่วยอมรออยู่ที่นี่ เป็นเพราะอะไร? อย่ายื่นมือไปยุ่ง” หลังจากที่หยูนจ้งจิ่นอธิบายเสียงเรียบนิ่งแล้ว ปล่อยมือลง ถึงแม้เขาจะพูดเช่นนี้ แต่ตอนที่มองไปทางจูนจิ่ว ก็ยังรู้สึกเป็นห่วงอยู่บ้าง

จูนสงเทียนต่อให้จะแย่แค่ไหน ก็ยังเป็นนักจิตชั้นห้า จูนจิ่วนางมั่นใจที่จะเผชิญเองไหม?

เวลานี้ เห็นเพียงจูนสงเทียนที่ขยับตัวเข้าไปใกล้ พลังจิตหนึ่งฝ่ามือเต็มไปด้วยความอาฆาตเคียดแค้นพุ่งตรงไป จูนจิ่วตบเข้าตรงที่จับมือ กระโดดปีนขึ้นไปเพื่อหลบฝ่ามือของจูนสงเทียน ซึ่งพลังฝ่ามือของจูนสงเทียนตั้งใจฆ่าจูนจิ่วให้ตายคามือ กลับไปโดนใส่พื้น จนโต๊ะเก้าอี้แตกพังไปหมด แม้กระทั่งพื้นดินยังมีรอยแตก

เงยหน้าขึ้นมา จูนสงเทียนจ้องมองไปที่จูนจิ่ว “จูนจิ่ว เจ้าจะหนีไปไหน”

“หนี? หื้ม ข้าไม่เคยคิดหนี” จูนจิ่วกางมือออกป๋ายเย่ปรากฎในฝ่ามือ จับป๋ายเย่ไว้แน่นแล้วยกสูงขึ้นเหวี่ยงลงไป

การฆ่าที่น่าทึ่ง พลังอำนาจยิ่งใหญ่ ยากเกินการต้านทาน

จูนสงเทียนไม่หวาดกลัวเลย เขากลับหัวเราะเยาะใส่ เงยหน้าพุ่งเข้ามา “เด็กสาวน้อยอย่างเจ้า ยังกล้าต่อสู้กับข้า? รนหาที่ตาย”

ป๋ายเยว่กับเล็บอินทรีปะทะเข้าหากัน พลังจิตเกิดการระเบิดกลางอากาศ มีควันพุ่งกระจายออกไปรอบทิศ พวกหยูนเฉียวรีบเอาแขนเสื้อบังไว้ แต่บังไปแค่ประเดี๋ยวเดียว ก็รีบวางลง ลืมตากว้าง รีบไปตามหาเงาร่างของจูนจิ่วอย่างเป็นห่วง

เฟิ่งเซียวก็อยู่ที่นี่ด้วย เขารู้ว่ามีความแค้นบางอย่างที่จูนจิ่วต้องไปแก้แค้นเอง ดังนั้นเขากัดฟันแน่น ไม่ยื่นมือเข้าไปยุ่ง แต่ก็เตรียมพร้อมที่จะพุ่งตัวเข้าไปปกป้องเสี่ยวจิ่วเสมอ เฟิ่งเซียวเหลือบมองโม่อู๋เยว่ “ทำไมเจ้าดูนิ่งสงบขนาดนี้ ไม่เป็นห่วงเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์?”

“นางชนะได้” สายตาอันลึกล้ำของโม่อู๋เยว่มองไปตามเงาร่างของจูนจิ่ว และพูดตอบกลับเฟิ่งเซียวด้วยเสียงเรียบนิ่ง

เฟิ่งเซียวได้ยินดังนั้นก็เบิกตากว้าง “แต่ว่าเสี่ยวจิ่วเป็นแค่นักจิตชั้นสามเองนะ จูนสงเทียนอยู่ที่ชั้นห้า ต่างกันตั้งสองชั้นเลย จะเอาชนะทำได้อย่างไร?”

“ชนะด้วยกำลังไม่ได้ ก็ต้องชนะด้วยเล่ห์”

“ชนะด้วยเล่ห์?” เฟิ่งเซียวก็ยังไม่เข้าใจ