บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 164

บทที่ 164 จูนหยูนเสวี่ยไสหัวออกไปจากสำนักเทียนโจ้ง

ตอนที่จูนหยูนเสวี่ยทราบเรื่องที่ตระกูลจูนถูกโค่นล้มนั้น เวลาได้ล่วงไปแล้วสามวัน ในแคว้นเทียนโจ้งข่าวลือนี้ถูกเล่าขานกันอย่างร้อนแรง ในที่สุดข่าวลือก็ถูกส่งต่อไปถึงสำนักเทียนโจ้งจากปากของศิษย์สำนักเทียนโจ้งที่กลับมาจากการออกไปข้างนอก ทันใดนั้นทั้งสำนักเทียนโจ้งก็คึกคักขึ้นมาอีกครั้ง

ตอนที่เมื่อรู้ว่าตระกูลจูนถูกโค่นล้มโดยจูนจิ่วนั้น ได้เกิดความเงียบสงบขึ้นชั่วขณะหนึ่ง มีคนหนึ่งที่ใบหน้าขาวซีด พูดทั้งตัวสั่น “โชคดีที่จูนจิ่วไม่ต้องเข้าร่วมการคัดเลือกศิษย์ มิฉะนั้นพวกเราได้ตายแน่”

“ก็จริงแหละ? จูนจิ่วน่ากลัวเกินไปแล้ว ตระกูลจูนเป็นหนึ่งในสองตระกูลใหญ่ของแคว้นเทียนโจ้ง นางพูดว่าโค่นล้มก็ล้มได้เลยรึทำได้อย่างไร?”

“ชู่ว ห้ามพูด ศิษย์พี่จูนหยูนเสวี่ยได้ยินแล้ว” มีคนส่งสายตา ให้สัญญาณเป็นเชิงว่าจูนหยูนเสวี่ยอยู่ตรงนั้น

ศิษย์สำนักเทียนโจ้งยังไม่รู้เรื่องที่จูนหยูนเสวี่ยร่วมมือกับเหอจง ทว่าพวกเขารู้ว่าจูนหยูนเสวี่ยแต่งงานกับเฟิ่งเทียนฉี่แล้ว ทันใดนั้นทุกคนตีตัวออกห่างจากจูนหยูนเสวี่น เพราะเห็นว่าเป็นผู้หญิงที่มีสามีแล้ว ไม่ควรมีสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดกันเกินไป

จูนหยูนเสวี่ยยืนอยู่ตรงมุมนั้นด้วยอาการเหม่อลอย นางกำหมัดแน่นร่างกายสั่นสะท้าน จูนหยูนเสวี่ยไม่อยากจะเชื่อว่าตระกูลจูนจะถูกโค่นล้มได้อย่างไร? นางเพิ่งจะได้พบมารดาเมื่อหลายวันก่อนเอง จะเป็นไปได้อย่างไรเพียงระยะเวลาสั้นๆไม่กี่วัน ไม่ใช่สิ ถ้าพูดให้ถูกต้องก็คือตระกูลจูนถูกโค่นล้มภายในวันเดียว

จูนหยูนเสวี่ยไม่อยากจะเชื่อ นางอยากกลับไปให้เห็นกับตาแต่นางก็ไม่กล้า ยกมือขึ้นมากุมป้ายคำสั่งที่อยู่ตรงอกไว้ จูนหยูนเสวี่ยกัดฟันแน่น ถ้าหากจูนจิ่วโค่นล้มตระกูลจูนแล้ว แสดงว่านางจะต้องไม่ปล่อยนางไว้แน่ อยู่ที่สำนักเทียนโจ้งนางถึงจะปลอดภัยที่สุด

นางต้องรอ

นางต้องรอการมาของกองทัพเย่สิง ซั่งกวนอี่หรงเคยพูดไว้ว่า นางได้ส่งข่าวให้กองทัพเย่สิงแล้ว ใช้เวลาไม่นาน เมื่อกองทัพเย่สิงมาถึง นางจะมีกำลังต่อสู้กับจูนจิ่วได้ ตอนนี้ไม่ได้ ตอนนี้นางต้องหาที่ซ่อนตัวก่อน อดทนไว้

ท่ามกลางความเคว้งคว้าง หวาดกลัว และโกรธแค้น จู่ๆจูนหยูนเสวี่ยก็ได้ยินเสียงของหรูมั่นพูดประกาศว่า “การคัดเลือกศิษย์จะจัดขึ้นในอีกสามวันข้างหน้า คนที่จะลงทะเบียนสมัครรีบสมัครเร็วเข้า มีเพียงลูกศิษย์สิบอันดับแรกเท่านั้นที่สามารถเข้าร่วมรอบการคัดเลือกศิษย์ดีเด่นได้”

สายตาของจูนหยูนเสวี่ยสะท้อนประกายแวววาว การคัดเลือกศิษย์

นางพูดบ่นพึมพำกับตัวเอง “ข้าจะรอแต่กองทัพเย่สิงอย่างเดียวไม่ได้ ข้าจะเข้าร่วมการคัดเลือกศิษย์ พวกเศษสวะพวกนั้นเทียบข้าไม่ติดหรอก ขอเพียงข้าผ่านการคัดเลือกศิษย์เข้าสู่รอบการคัดเลือกศิษย์ดีเด่น ข้าจะต้องได้รับสิทธิโควตาแน่นอน พอถึงตอนนั้นต่อให้ไม่มีกองทัพเย่สิง ข้าก็สามารถเข้าอู๋อจงและสั่งสอนจูนจิ่วได้”

จูนหยูนเสวี่ยยิ่งพูดก็ยิ่งเชื่อมั่นในตัวเอง สีหน้าของนางดูดีอกดีใจ “ใช่ ไม่ผิด คนของอู๋อจงจะต้องสังเกตเห็นว่า ข้าจูนหยูนเสวี่ยเป็นผู้มีความรู้ความสามารถ จูนจิ่วไม่ใช่อะไรทั้งนั้น ข้าสามารถล้มนางได้ด้วยตัวของข้าเอง”

เมื่อครู่ยังมีอาการหวาดกลัวอยู่เลย ตอนนี้ไม่รู้ว่าได้ความมั่นใจมากจากไหน

จูนหยูนเสวี่ยรีบพุ่งไปสมัคร กลับคิดไม่ถึงว่าหรูมั่นที่เห็นนางปุ๊บขมวดคิ้วแน่นพร้อมคำด่าว่า “จูนหยูนเสวี่ย เจ้ายังกล้าปรากฏตัวที่นี่อีกหรือ? ไอ้คนทรยศ ผู้อำนวยการเห็นแก่ว่าเจ้าเป็นสนมอ๋องฉี่จึงไม่ฆ่าเจ้า เจ้ารีบไสหัวออกไป ซะ ใครให้เจ้ากลับมาสำนักเทียนโจ้ง?”

บูม

ท่ามกลางลูกศิษย์เหมือนผึ้งแตกรัง ทุกคนตกใจ คนทรยศ? จูนหยูนสวี่ยเป็นคนทรยศ

“ไม่” จูนหยูนเสวี่ยกรีดร้อง นางรีบอธิบาย “ข้าไม่ใช่สนมอ๋องฉี่ และข้าก็ไม่ใช่คนทรยศ รองผู้อำนวยการ ไม่ใช่สิ เรื่องเหอจงไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับข้า ข้าเป็นผู้บริสุทธิ์แล้วทำไมข้าต้องไปจากสำนักเทียนโจ้งด้วย?”

หรูมั่นพูด “จูนหยูนเสวี่ยเจ้าอย่าแก้ตัวอีกเลย ไม่เพียงแต่ข้าคนเดียวเท่านั้นรวมถึงอาจารย์สำนักเทียนโจ้ง แล้วก็ยังมีปู่ของข้า ทุกคนล้วนเห็นกับตาว่าเจ้าอยู่กับเหอจง อีกทั้งจูนจิ่วเคยพูดไว้ว่า แผนการวางยาปู่ของข้า ก็คือเจ้าจูนหยูนเสวี่ยที่เป็นคนคิดแผน เจ้ามันเป็นคนทรยศที่จิตใจอำมหิต รีบไสหัวออกไปจากสำนักเทียนโจ้ง ”