บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 163

บทที่ 163 เจ้าห้ามดื่มเหล้า

จูนจิ่วเลิกคิ้วขึ้นสูง สถานะของทั้งสองคน นางทายถูกแล้ว

ส่วนซั่งกวนอี่หรงเบิกตากว้าง จ้องมองไปที่ชายหนุ่มกับหญิงสาวด้วยสายตาเหลือเชื่อ ต่อให้นางต้องตายก็คิดไม่ตกว่า คนสองคนที่นางร้องขอให้ช่วยเหลือฆ่านางได้อย่างไร? ทำไมต้องฆ่ามันด้วย?

ชายหนุ่มดึงดาบกลับเข้าที่ สะบัดคราบเลือดที่ติดอยู่บนดาบออกไปอย่างรังเกียจ เขาพูดด้วยเสียงเย็นชา “ที่แท้ก็เป็นคนของตระกูลจูน สมควรตาย”

“มีผู้หญิงนางหนึ่งที่ชื่อว่าจูนหยูนเสวี่ยฆ่าหลัวหยางตาย แถมยังตามฆ่าศิษย์น้องอย่าเอ๋อร์ ไม่รู้ว่าเกี่ยวข้องอะไรกับจู๋หมู่ตระกูลจูนคนนี้ ” หญิงสาวประเมินการณ์อยู่ครู่หนึ่ง ความเฉยเมยเย็นชาตรงปลายหางตาและคิ้วของนางไม่ได้มองซั่งกวนอี่หรงอย่างมนุษย์ ทำเหมือนว่าได้เหยียบมดตายไปหนึ่งตัว

พวกเขาคือหนึ่งในอู๋อจง ศิษย์จากสำนักเจี้ยนจง

หลังจากที่ได้รับจดหมายขอให้ช่วยจากอย่าเอ๋อร์ อาจารย์ของหลัวหยางและอย่าเอ๋อร์ไม่สามารถบุกมาที่ตระกูลจูนได้ จึงขอให้พวกเขาออกหน้าแทนและเดินทางมาที่สำนักเทียนโจ้ง เพื่อแก้แค้นแทนหลัวหยางและอย่าเอ๋อร์ และถือโอกาสออกตามหาอย่าเอ๋อร์ที่ถูกไล่ฆ่าจนถึงตอนนี้ยังไม่พบร่องรอย ทว่าพวกเขากลับไม่รู้ว่า อย่าเอ๋อร์คงตกเป็นอาหารของสัตว์ทิพย์ไปตั้งนานแล้ว

ชายหนุ่มเงยหน้ามองไปทางจูนจิ่ว “แม่นาง ข้าชื่อซูเหินศิษย์จากสำนักเจี้ยนจง และนี่คือศิษย์น้องของข้าชื่อชิวหยุนหยุน เจ้าก็ตามฆ่าจู๋หมู่ตระกูลจูนเช่นกันหรือ? งั้นพวกเราก็เป็นเพื่อนกันแล้วสิ ข้าเป็นศัตรูกับตระกูลจูน ชิงฆ่านางก่อนต้องขออภัยด้วย ”

“ศิษย์พี่ทำไมต้องไปอธิบายให้นางด้วย? เพื่อนรึ นางไม่มีสิทธิเป็นเพื่อนกับพวกเราศิษย์สำนักเจี้ยนโจ้ง” ชิวหยุนหยุนแสดงท่าทางหยิ่งยโสมาก

ทว่าจูนจิ่วกลับไม่สนใจพวกเขาเลยแม้แต่น้อย นางขี่ม้าเข้าไปใกล้ ตอนที่ซูเหินและชิวหยุนหยุนยังตกใจว่าจูนจิ่วจะทำอะไร เห็นเพียงดาบป๋ายเย่ถูกชักออกมา เหวี่ยงฟาดไปที่ศีรษะของซั่งกวนอี่หรงจนขาดสะบั้น เลือดสดพุ่งสูงกระจาย สาดกระเด็นไปโดนลำตัวของทั้งสองคน

ยังไม่ทันได้ป้องกันตัวใดๆ พวกเขานึกไม่ถึงว่าจูนจิ่วจะทำแบบนี้ ฉะนั้นจึงไม่ได้หลบไป กลิ่นคาวเลือดที่แสบจมูกสาดกระเด็นไปทั้งตัว ชิวหยุนหยุนแสดงอาการโวยวายทันที

“ไอ้สารเลว เจ้ากล้าทำให้กระโปรงของข้าสกปรกรึ ข้าจะฆ่าเจ้า” ความเย่อหยิ่งทะนงตนของศิษย์สำนักเจี้ยนจงใช่ย่อยเลยทีเดียว พวกเขามักทำเหมือนว่าทุกคนที่อยู่นอกเหนือจากอู๋อจงเป็นเพียงมดตัวเล็กๆจะฆ่าทิ้งยังไงก็ได้ ซึ่งไม่เคยอยู่ในสายตาอยู่แล้ว

ซูเหินขมวดคิ้วแน่น “ศิษย์น้องหยุดนะ”

ถึงแม้เขาจะพูดเสียงดุ แต่กลับไม่สามารถห้ามชิวหยุนหยุนไว้ได้ ซึ่งเห็นได้ชัดว่าต้องการสั่งสอนจูนจิ่วอยู่แล้ว ถึงแม้จะฆ่านางไป ซูเหินก็แค่รู้สึกเสียดายจูนจิ่วที่งดงาม ยังไม่ทันได้ลิ้มลองเชยชมก็ต้องตายเสียแล้ว

ชิวหยุนหยุนดึงดาบออกมาแล้วบุกเข้าไป จูนจิ่วที่นั่งอยู่บนหลังม้า ไม่ขยับเขยื้อนใดๆเลย ในสายตาของพวกชิวหยุนหยุนกลับคิดไปเองว่าเป็นเพราะจูนจิ่วตกตะลึงตาค้างไปแล้ว

ดาบอันคมกริบพุ่งเข้ามาตรงหน้า ลมอันหนาวเย็นหมุนก่อตัวขึ้นมา จูนจิ่วพลันเอียงตัวหลบดาบอันคมกริบเล็กน้อย นางยกขาเตะใส่ข้อมือของชิวหยุนหยุนเข้าอย่างจัง

โอ๊ย

ชิวหยุนหยุนเปล่งเสียงร้องเจ็บปวด พลันข้อมือสั่นกระตุกจึงปล่อยดาบยาวหลุดมือไป นางกุมข้อมือไว้พร้อมถอยห่างออกไป ใบหน้าขาวซีดและยังไม่ทันได้เงยหน้าแสดงความโกรธ ดาบยาวของนางถูกจูนจิ่วเตะย้อนกลับคืนมา ดาบอันคมกริบเฉี่ยวผ่านใบหน้าของชิวหยุนหยุน ปลิวปักเข้าที่พื้นดิน

ชิวหยุนหยุนตกตะลึงตาค้าง ร่างกายแข็งทื่อ

“ศิษย์น้อง ศิษย์น้องเจ้าไม่เป็นไรใช่ไหม?” ซูเหินตกใจมาก มือข้างหนึ่งรับตัวชิวหยุนหยุนไว้ด้วย และเงยหน้าจ้องไปที่จูนจิ่วด้วย ฝีไม้ลายมือออกตัวว่องไวมาก “เจ้าเป็นใคร?”

“แคว้นเทียนโจ้งไม่ใช่ที่ที่พวกเจ้าศิษย์สำนักเจี้ยนจงจะมาเหิ่มเกริมวางอำนาจได้ ไสหัวไปซะ” น้ำเสียงเย็นชาดุด่าของจูนจิ่ว ทำให้ซูเหินและชิวหยุนหยุนตกใจจนสั่นไปเอง ตอนที่ดึงสติกลับมา รู้สึกว่าเมื่อครู่ช่างน่าอับอายยิ่งนัก พอเงยหน้าขึ้นมาด้วยความโกรธ พบว่าจูนจิ่วได้ควบม้าจากไปแล้ว

สองแข้งขาของพวกเขา ไล่ตามไม่ทันแน่นอน

“โอ๊ย” จูนหยุนหยุนกุมใบหน้าไว้ ทั้งกลัวทั้งโกรธจัด “คนสถุลชั้นต่ำ นางช่างบังอาจนัก ถึงได้กล้าเสียมารยาทกับศิษย์สำนักเจี้ยนจง อย่าให้ข้ารู้ว่านางเป็นใคร มิเช่นนั้นข้าไม่ปล่อยนางไว้แน่ ข้าจะฆ่านางเสีย ”

“เฟิ่งเทียนฉี่ยังมีชีวิตอยู่ไหม?”

“ยังมีชีวิตอยู่ ” พวกเฟิ่งเซียวต่างไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆจูนจิ่วถึงถามถึงเฟิ่งเทียนฉี่ขึ้นมา นี่จะฆ่าเฟิ่งเทียนฉี่พร้อมกันงั้นหรือ? มีเพียงโม่อู๋เยว่กับเสี่ยวอู่ที่จิตใจเชื่อมถึงกัน รู้ความคิดที่แท้จริงของจูนจิ่ว

นางกระตุกยิ้มมุมปากเล็กน้อย แฝงความเย็นเฉียบโหดร้าย “ในเมื่อเฟิ่งเทียนฉี่ยังมีชีวิตอยู่ จูนหยูนเสวี่ยที่เป็นสนมอ๋องฉี่ก็ต้องมีชีวิตอยู่ด้วยสิ”

การใช้ชีวิตหนึ่งวันเหมือนหนึ่งปี นั้นย่อมลำบากยากแค้นกว่าการฆ่าพวกเขาโดยตรง จูนหยูนเสวี่ยโอ้อวดดีนักไม่ใช่หรือ? เป็นหญิงงามอันดับหนึ่งของแคว้นเทียนโจ้งไม่ใช่หรือ? ตระกูลจูนถูกโค่นล้มและสถานะของนางไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป บวกกับการมีสามีอย่างเฟิ่งเทียนฉี่ จูนหยูนเสวี่ยจะถูกฝันร้ายตามหลอกหลอนไปทั้งชีวิต

นางวางแผนชั่วร้ายครั้งแล้วครั้งเล่า ทำทุกวิถีทางเพื่อจะฆ่านางให้ได้ ถ้าหากไม่ให้นางชดใช้กับสิ่งชั่วร้ายที่ทำเอาไว้อย่างสาสม ไม่ต้องมาเรียกนางว่าหมอเทวดาจูนจิ่ว

จูนจิ่วเอ่ย “การโค่นล้มตระกูลจูน ทุกคน ณ ที่นี่ล้วนมีส่วนร่วมด้วย คืนนี้ที่หอว่างเจียงข้าเลี้ยงข้าวเอง คืนนี้ไม่เมาไม่กลับ”

“ดี”

“เยี่ยมมาก พี่สาวเก้าเลี้ยงข้าวทั้งทีจะต้องไปอยู่แล้ว” จูนเสี่ยวเหล่ยเอ่ยปากพูด

กู่ซงพยักหน้าตอบรับ “ไปแน่นอน”

เฟิ่งเซียวดีใจยกใหญ่ “เสี่ยวจิ่ว พิษของปู่ก็หายดีแล้ว ดื่มเหล้าได้แล้วสินะ?” เขาถูกจูนจิ่วสั่งห้ามไม่ให้ดื่มเหล้านานกว่าครึ่งปีแล้ว เมื่อเห็นจูนจิ่วพยักหน้าตกลง เฟิ่งเซียวดีใจเหมือนเด็กเลย พิษที่ฝั่งตัวอยู่นานได้รับการรักษาจนหายและเขาเองก็ได้กลับมาอยู่ข้างกายเสี่ยวจิ่วอีกครั้ง เฟิ่งเซี่ยวรู้สึกว่าเมื่อแก่แล้วสิ่งที่มีความสุขมากที่สุดก็เป็นเรื่องพวกนี้แหละ

ทุกคนล้วนดีอกดีใจ โม่อู๋เยว่กลับขมวดคิ้วแน่น มองไปที่จูนจิ่วด้วยสายตาลึกล้ำ “เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ เจ้าห้ามดื่มเหล้า”