บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 177

บทที่ 177 สิ้นเนื้อประดาตัวเพื่อเจ้า ถือเป็นความยินดียิ่ง

“ออกเดินทางครึ่งเดือนหลังจากนี้” เหอซ่านกวาดตามองจูนหยูนเสวี่ย น้ำเสียงเย็นชาเงียบขรึม เขาต้องกลับไปเตรียมการก่อน และพาจูนหยูนเสวี่ยกลับไปพร้อมกันจะได้แนะนำนางให้กับคนอื่นๆในกองทัพเย่สิงพอดี

จูนหยูนเสวี่ยดีอกดีใจ คิดเพียงแค่อยากไปอู๋อจง เวลานั้นเหมือนร่างกายหายเจ็บปวดและไม่ร้องเจ็บแล้ว ทว่านางรีบข่มความตื่นเต้นไว้ จูนหยูนเสวี่ยมองไปทางเหอซ่าน “แล้วเจ้าจะลงมือสังหารจูนจิ่วเมื่อไหร่รึ?”

ท่าทางเย่อหยิ่งจนควบคุมไม่อยู่ ใช้น้ำเสียงออกคำสั่งกับเหอซ่าน

เหอซ่านไม่ได้โกรธและไม่ได้ไม่พอใจด้วย เขายังคงมีท่าทีที่เงียบครึมสุขุมแล้วพูดว่า “ตอนนี้จูนจิ่วได้รับสิทธิ์ลูกศิษย์ดีเด่น เป็นลูกศิษย์กองหนุนของอู๋อจง ข้าจะไม่ลงมือกับนาง”

“กระไรรึ?” จูนหยูนเสวี่ยพูดตะโกนเสียงดัง จนกระทบโดนบาดแผล นางปวดจนใบหน้าบูดบึ้งทันที

“ชื่อเสียงเจ้าในสำนักเทียนโจ้งย่ำแย่มาก หากแพร่งพรายไปถึงอู๋อจง......ทางที่ดีเจ้าควรเก็บอาการหน่อย ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น” คำพูดที่หยุดชะงักของเหอซ่าน เห็นได้ชัดว่าตั้งใจตักเตือนจูนหยูนเสวี่ย เหอซ่านไม่ใช่ว่าจะฟังคำพูดนางทุกอย่าง อย่าคิดว่าตัวเองเป็น “แม่นาย” แล้วจะทำตามอำเภอใจได้

เมื่อเห็นใบหน้าบูดบึ้งของจูนหยูนเสวี่ย เหอซ่านทำเสียงหื้มทีหนึ่ง เขาได้ยินนอกหน้าต่างมีเสียงปีกสะบัดบิน จึงเดินไปเปิดหน้าต่าง มีนกพิราบส่งข่าวตัวหนึ่งยืนอยู่ที่นั่น ร้องเรียก กู่ๆ เหอซ่านดึงจดหมายบนขาของนกพิราบมาเปิดอ่าน เขาทำเสียงเอะใจ “ถูหยุนมาเหรอ”

จูนหยูนเสวี่ยได้ยินชื่อของถูหยุน นางเงยหน้าขึ้นมาด้วยความโกรธ แล้วมองไปทางเหอซ่านที่ไม่สนใจนางจากนั้นเขาหันหน้าเดินจากไปทางประตู

จูนหยูนเสวี่ยกำหมัดแน่น อดกลั้นความเจ็บปวดบนร่างกายไว้ นางโกรธมาก “ข้าเป็นถึงแม่นาย เจ้ากลับไม่ฟังคำพูดของข้า” จูนหยูนเสวี่ยยังไม่รู้ว่า สถานะของนางได้ถูกเปิดเผยต่อหน้าเหอซ่านแล้ว

……

ณ ห้องกลั่นยาของตระกูลหยูน

จูนจิ่วกลั่นยาอยู่ในห้องคนเดียวอย่างเงียบๆ เหลือเพียงเสี่ยวอู่ที่หมอบตัวอยู่ข้างๆ เพื่อให้นางได้ลูบขนแมวเล่นตอนที่เหนื่อยจากการกลั่นยา หนึ่งเดือนหลังจากนี้จะต้องไปที่อู๋อจงแล้ว จูนจิ่วตั้งใจว่าจะใช้เวลานี้กลั่นยาจำนวนมาก เพื่อมอบให้กับหยูนจ้งจิ่น

นางใช้เวลากลั่นยาหนึ่งหม้อรวดเร็วมาก พอเอาออกจากเตากลั่นเก็บใส่ลงกล่อง แล้วนำไปวางไว้บนโต๊ะที่ตอนนี้เต็มไปด้วยกล่องยาสิบกว่าชนิดวางเต็มไปหมด

จูนจิ่วตบสะบัดมือ หมุนคอเบาๆ นางพูดทั้งยิ้มว่า “กลั่นยาพอแค่นี้ก่อน เสี่ยวอู่ข้าอยู่ในห้องนี้กี่วันแล้ว?”

“เหมียว ห้าวันแล้ว”

“ไปเดินเล่นข้างนอกกันเถอะ” จูนจิ่วผลักประตูออกไป ท้องฟ้ามีเมฆมาก เมื่อคืนเพิ่งฝนตกไป อากาศค่อนข้างสดชื่น จูนจิ่วเดินไปที่สวนเด็ดดอกหญ้าที่ยังไม่แห้งเหี่ยว แล้วหันหน้าโบกสะบัดมาทางเสี่ยวอู่ “เสี่ยวอู่”

“เหมียวๆ”

ดอกหญ้ากลายเป็นไม้แหย่แมวเสียแล้ว เสี่ยวอู่ร้องเหมียวๆเดินวิ่งรอบๆจูนจิ่ว แหย่เล่นได้ไม่นาน หยูนจ้งจิ่นที่ได้รับสารแล้วรีบเดินมาหาอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นบรรยากาศภายในสวนสนุกรื่นเริงระหว่างคนกับแมว หยูนจ้งจิ่นชะลอฝีเท้าลง ไม่อาจขัดจังหวะทำลายภาพที่เห็นตรงหน้าได้

ทว่าตอนที่เขามาถึงจูนจิ่วก็รู้ตัวแล้ว พิงตรงโต๊ะหินอ่อนอย่างขี้เกียจ จูนจิ่วหันหน้าไปทางหยูนจ้งจิ่น “มาแล้วเหรอ? ยาทั้งหมดอยู่ในห้อง ขนย้ายไปได้เลย ”

“ได้ เป็นการรบกวนแม่นางจูนแล้ว” หยูนจ้งจิ่น เรียกคนไปขนยาในห้อง ส่วนเขาเองเดินไปหาจูนจิ่ว

หลังจากการคัดเลือกศิษย์ดีเด่น จูนจิ่วเข้าร่วมงานเลี้ยงของตระกูลหยูน หลังจากนั้นก็กลั่นยาอยู่ที่นี่ตลอด ในเวลาปกติไม่ได้พบใครเป็นพิเศษ จนทำให้ไท่ซ่างฮ่องต้องวิ่งมาดูสองสามวันทีหนึ่งและไม่พอใจเขาเป็นอย่างมาก