บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 178

บทที่ 178 ไอ้บ้ากามที่ยอมเสียเงินเพื่อเกี้ยวนาง

คำว่าเหมาที่พูดจากปากของจูนจิ่ว ไม่ได้หมายถึงการเหมาสถานที่ ในฐานะที่เป็นโรงตัดหิน และตั้งอยู่ในชานเมือง ทุกวันคงมีคนจำนวนไม่น้อยมาซื้อหินดั้งเดิมที่นี่ ด้วยเหตุนี้จึงอยากจะมาเสี่ยงโชคของตัวเองดูบ้าง ถ้ามีหินทิพย์ปรากฏได้ยิ่งดี หากไม่ปรากฏก็เพียงแค่ลอบถอนหายใจว่าโชคยังไม่ถึง

คนที่อยู่ในโรงตัดหินวันนี้ทั้งหมดล้วนถูกตั้งค่านิยมสามด้านใหม่ ตกตะลึงกันถ้วนหน้า แต่ละคนลืมตากว้างงงงัน โดยมองดูโรงตัดหินที่ใหญ่มโหฬารอย่างไม่อยากจะเชื่อ ที่ผ่านไปเพียงครู่เดียวก็ถูกคนโยกย้ายจนว่างเปล่าทั้งตรงจุดนี้ จุดนั้น และตรงนี้บริเวณนี้ยังมีช่องโหว่ขนาดใหญ่

คนที่มาที่โรงตัดหินไม่มีใครที่ไม่ใช่คนใหญ่คนโตหรือคนร่ำรวย คนใหญ่คนโตที่ในมือกุมอำนาจ เมื่อเขาเห็น สภาพเหตุการณ์ในวันนี้ก็มิอาจอยู่นิ่งเฉยได้

ท่ามกลางพวกเขามีคนหนึ่งที่เรียกข้ารับใช้เด็กหนุ่ม “โรงตัดหินของพวกเจ้ากำลังทำอะไรกัน? หินดั้งเดิมพวกนี้ไม่ดี? ต้องเปลี่ยนชุดใหม่หรือ?”

“ใช่ๆ หินดั้งเดิมมากมายขนาดนี้ถูกย้ายไป พวกข้าจะซื้อหินดั้งเดิมยังไง หรือต่อให้จะเปลี่ยนก็ไม่ควรเปลี่ยนในขณะที่กำลังทำการค้าขาย โรงตัดหินของพวกเจ้าเห็นพวกข้าเป็นลิงเล่นตลกหรือไง? ”

คนมาถึงแล้ว แต่ผลปรากฏว่าหินดั้งเดิมถูกขนย้ายออกไปหลายชุดใหญ่ หมายความว่าอย่างไร?

ข้ารับใช้เด็กหนุ่มไม่กล้าล่วงเกินแขกคนสำคัญเหล่านี้ เขาจึงกล่าวขอโทษไป แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ทุกท่านเข้าใจผิดแล้วนี่ไม่ใช่การเปลี่ยนหินดั้งเดิม แต่เป็นเพราะว่ามีแขกคนสำคัญซื้อหินดั้งเดิมพวกนี้แล้ว”

“ว่ากระไร?”

“มีคนซื้อหินดั้งเดิมพวกนี้แล้ว? ทั้งหมด” เมื่อได้ยินคำพูดของข้ารับใช้เด็กหนุ่ม ทุกคนยิ่งงงกันไปใหญ่และตกตะลึงจนอ้าปากค้าง

ไม่ใช่การเปลี่ยนหินดั้งเดิม แต่มีคนซื้อหินดั้งเดิมไปแล้ว

มีคนตกใจ “คุณพระ นี่ต้องมีเงินมากขนาดไหนถึงจะสามารถซื้อหินดั้งเดิมมากมายขนาดนี้ได้?”

“นี่ นี่คงไม่ใช่ซื้อคนเดียวหรอกนะ ต่อให้คุณชายหยูนจะซื้อเอง ก็ไม่สามารถซื้อทีเดียวมากมายขนาดนี้ได้ ราคาจะสูงลิบลิ่วขนาดไหนเชียว?” มีคนสงสัยไม่เชื่อ เพราะหินดั้งเดิมมีราคาแพงมาก ต่อให้เคยเป็นหนึ่งในสองตระกูลใหญ่ ตอนนี้ตระกูลหยูนเป็นใหญ่เพียงหนึ่งเดียว ก็คงไม่มีผู้ใดสามารถซื้อหินดั้งเดิมมากขนาดนี้ทีเดียวรวดได้

ข้ารับใช้เด็กหนุ่มยิ้มให้ ชี้ไปทางโน้นด้วยท่าทีถ่อมตัว “พวกท่านดูสิ แขกคนสำคัญคือคุณหนูท่านนั้นแหละที่เป็นคนคัดเลือกเอง คุณชายหยูนและคุณชายหยูนรองให้การต้อนรับเองเชียวนะ”

ความหมายแฝงคือ ต้องการเน้นว่าหยูนจ้งจิ่นและหยูนเฉียวให้การต้อนรับเอง ยังจะหาว่าโกหกพวกเจ้าอีกหรือ?

คนกลุ่มนั้นมองตามทิศทางที่เด็กหนุ่มชี้นิ้วไป ดวงตาเหมือนจะถลักออกมา ให้ตายเถอะ จริงด้วย สิ่งที่ดูอลังการยิ่งกว่าคำพูดของเด็กหนุ่มข้ารับใช้นั่นคือ คุณชายตระกูลใหญ่ทั้งสองหยูนจ้งจิ่นและหยูนเฉียวที่มีสถานะสูงส่ง ตอนนี้มาให้การต้อนรับด้วยตัวเองไม่พอ แม้แต่จะพูดยังไม่มีสิทธิ์เลย

เพราะว่าข้างกายของหญิงสาวชุดกระโปรงม่วง ยังมีผู้ชายอีกคนที่แลดูสูงส่งไม่แพ้กันอยู่เป็นเพื่อนด้วย แค่มองแวบเดียวก็รู้สึกว่าเขาเก่งกาจมาก มีพลังออร่าข่มคนได้ แค่มองนานหน่อยขาทั้งสองข้างอดไม่ได้ที่จะสั่นเทา รู้สึกหายใจลำบาก ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ พวกเขายิ่งไม่กล้าคาดเดารูปลักษณ์ของหญิงสาวในชุดกระโปรงม่วง

แต่เหมือนจะเห็นแวบๆ หญิงสาวในชุดกระโปรงม่วงเหมือนกำลังอุ้มแมวสีขาวตัวหนึ่งไว้ เอ๊ะ คนที่อุ้มแมวคือใครกันนะ?

จูนจิ่วสังเกตได้ว่าผู้คนกำลังจับจ้องนาง ทว่ากลับไม่ได้ส่งผลกระทบต่อความบ้าบิ่นในการซื้อของนาง โดยกวาดสายตาไปที่แหล่งหินดั้งเดิม จูนจิ่วพูดเสียงเย็นเยือก “กองนี้ กองนี้ แล้วก็กองนั้น ยังมีกองด้านข้างนั้นด้วย ขนย้ายไปด้วย”

“ขอรับ” ข้างหลังของหยูนจ้งจิ่นและหยูนเฉียวมีข้ารับใช้หนุ่มเดินตามเป็นแถว เมื่อได้ยินแล้วก็รีบโค้งคำนับพร้อมเดินไปข้างหน้าทำเครื่องหมายบนหินดั้งเดิมไว้จากนั้นจึงขนย้ายไป

หยูนจ้งจิ่นและหยูนเฉียวเหมือนอยากพูดอะไร แต่เมื่อเห็นมารบางตนที่อยู่ข้างกายจูนจิ่ว สุดท้าย สองพี่น้องได้แต่สบตาเข้าหากัน แล้วสงบปากสงบคำ พูดแทรกไม่ได้ ตึงเครียดจริง แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะไม่กล้าล่วงเกิน

จูนจิ่วเลือกหินดั้งเดิมตรงส่วนนี้จนหมด โรงตัดหินแบ่งออกเป็นยี่สิบโซน นางคัดเลือกไปแล้วสิบแปดโซน ยังมีอีกสองโซนก็ดูครบแล้ว จากนั้นจึงจะไปตัดหินได้

เมื่อคิดถึงตรงนี้ จูนจิ่วเหลือบมองโม่อู๋เยว่เป็นพักๆ นางเลิกคิ้วแล้วพูดว่า “เจ้าไม่ลองเล่นพนันหินดูหน่อยหรือ?”