บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 18

บทที่18สองฝ่ามือเมื่อกี้ยังไม่ค่อยดัง

หยูนเฉียวพูดว่า“วันนี้แม่นางจูนช่วยข้าไว้และยังให้ยาปรุงจิตกับสูตรยาปรุงจิตหยูนเฉียวขอบคุณอย่างยิ่งต่อไปหากแม่นางจูนต้องการไม่ว่าจะเป็นอะไรก็ตามมาหาข้าในเมืองหลวงตระกูลหยูนได้ทุกเมื่อขอเพียงเป็นสิ่งที่หยูนเฉียวสามารถทำได้ข้าจะช่วยแน่นอน”

ตระกูลหยูนในเมืองหลวงหนุ่มน้อยคนนี้เป็นคนของตระกูลหยูนในเมืองหลวงตระกูลใหญ่เทียบเท่าตระกูลจูนนั่นตอนนี้จ้าวเห้อเสียใจแทบตายทำไมเขาถึงไม่เป็นคนที่ช่วยหยูนเฉียวกลับให้เด็กจอมโกหกนั่นได้หน้าไป

จูนจิ่วไม่ได้ปฏิเสธรับตรามานางยิ้มให้หยูนเฉียวแล้วพูดว่า“ได้ข้าจะจำไว้”

คิดไม่ถึงว่าหยูนเฉียวจะเป็นคนของตระกูลหยูนในเมืองหลวงนี่ถือเป็นความโชคดีที่ได้มาโดยบังเอิญสำหรับจูนจิ่วบางทีอีกไม่นานเมื่อกลับบ้านไปเขาอาจช่วยอะไรได้บ้าง

ในเวลานี้เถ้าแก่ร้านขายยาได้ห่อยาไว้ให้เสร็จหมดแล้วเพราะมีเยอะมากดังนั้นจึงใช้รถม้าช่วยขนรอจูนจิ่วมาเอาไป

“แม่นางจูนให้ข้าไปส่งเจ้านะ”

“ไม่ต้องหากเรายังมีวาสนาต่อกันคงจะมีโอกาสได้เจอกันอีก”จูนจิ่วยิ้มโบกมือให้หยูนเฉียวรอยยิ้มนี้ยังแฝงด้วยความเจ้าเล่ห์และอวดดีบวกกับดวงตาสดใสคู่นั้นทำให้หยูนเฉียวมองจนอึ้งไปพักหนึ่ง

เมื่อได้สติกลับมาจูนจิ่วก็จากไปแล้ว

หยูนเฉียวรู้สึกเคลิบเคลิ้มพึมพำว่า“ยังไม่ได้ถามว่าไปหานางได้ที่ไหนเลย”

“คุณชายหยูน”จ้าวเห้อยืนยิ้มอยู่ตรงหน้าหยูนเฉียว“เมื่อกี้ข้าไม่รู้ฐานะของคุณชายหยูนหากได้ล่วงเกินไปขอคุณชายหยูนให้อภัย”

“เชอะเมื่อกี้ไม่รู้ว่าใครหมอไม่มีน้ำยากล้ามาพูดว่าคุณชายของข้าหมดหนทางรักษา”บ่าวใช้ด่าทออย่างไม่สบอารมณ์

สีหน้าจ้าวเห้ออึ้งจนบิดเบี้ยวไปมา

เขามองดูสีหน้าหยูนเฉียวก็ไม่มีท่าทีที่ดีต่อเขาใบหน้าที่หล่อเหลาสีหน้ากลับเย็นชาอย่างเห็นได้ชัดเทียบกับสีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสดั่งหนุ่มน้อยตรงหน้าจูนจิ่วแล้วถือเป็นคนล่ะคนกันเลย

จ้าวเห้อกรอกตาไปมารีบพูดขึ้นว่า“คุณชายหยูนข้าแค่อยากถามว่าพอทราบที่อยู่ของแม่นางคนนั้นไหมข้าอยากรับนางไว้เป็นศิษย์”