บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 19

บทที่19ยาวี่เจียง

เมื่อออกจากร้านขายยามาถึงถนนคนเดินที่คึกคักเสี่ยวอู่ถามนางขึ้นว่า“เจ้านายท่านจะไปไหน?”

“ทานข้าวแล้วก็กลับจวนจูน”

อาหารในโลกใบนี้ถือว่าทำให้จูนจิ่วพอใจไม่น้อยถึงแม้จะไม่มีความอร่อยเหมือนกับหัวเซี่ยที่สืบทอดกันมากว่าหลายพันปีแต่รสชาติก็ไม่เลวทานอิ่มแล้วก็กลับจวนจูนจูนจิ่งเพิ่งเดินมาถึงเรือนตงหูแล้วก็ชะลอฝีเท้า

นางเอียงมองไปยังห้องทางทิศใต้ที่นั่นเป็นที่พักของโม่อู๋เยว่

จูนจิ่วเดินไปผลักประตูในห้องว่างเปล่าถ้วยชาผ้าปูเตียงล้วนไม่มีการเคลื่อนไหวดูแล้วไม่เหมือนมีคนเคยอาศัยอยู่

เสี่ยวอู่พูดขึ้นว่า“เจ้านายดูเหมือนผู้ชายคนนั้นจากไปแล้ว”

“ไปแล้ว?ไปแล้วก็ดี”จูนจิ่วเอามือกอดอกขมวดคิ้วแล้วพูดขึ้นว่า“เขาไปแล้วพวกเราก็จะได้อยู่อย่างสบายใจเสียที”

ไม่ต้องคอยระแวงว่าโม่อู๋เยว่จะโผล่มาเมื่อไหร่ผู้ชายที่ทั้งดื้อทั้งเอาแต่ใจอย่างนั้นเมื่อนางต้องเผชิญหน้าเทียบกันไม่ได้เลยตอนนี้จูนจิ่วแค่หวังว่าโม่อู๋เยว่ไปแล้วจริงๆไม่ใช่ว่าโผล่มากวนอีกวันไหนก็ไม่รู้

จูนจิ่วกลับมายังห้องของตนนั่งไขว่ห้างอยู่บนเตียงคนสวยยกมือสะบัดมีแสงกระพริบตรงหน้าในห้องกองเต็มไปด้วยสิ่งของทุกอย่าง

“เจ้านายท่านเอาของทุกอย่างออกมาทำไมกัน?”

“จัดการกับสมบัติทั้งหมดของข้าเสียดายสิ่งของกระโปรงที่สั่งทำพิเศษของข้าใส่ไม่ได้แล้ว”จูนจิ่วกอดเสื้อผ้าชุดราตรีเสื้อสายเดียวต่างๆที่สวยงามอย่างเศร้าสร้อย

เสี่ยวอู่ถามอย่างไม่เข้าใจ“เจ้านายอยากใส่ก็สามารถใส่ได้นี่”

“แบรนด์แบบนี้อยู่ในโลกนี้เปรียบเหมือนการเปื่อยใส่ออกไปไม่ได้อีกอย่าง.......”จูนจิ่วลูบดูหน้าอกที่แบนราบของตนแล้วถอนหายใจ

รอให้นางเติบโตเอารูปร่างออกนูนสะโพกแอ่นเซ็กซี่มีเสน่ห์เหมือนในภพก่อนกลับมาก่อนค่อยพูดอีก