บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 20

บทที่20จูนเชียนเชียนมา

จูนจิ่วถอดเสื้อผ้าแล้วลงนั่งในถังน้ำร้อนเดือดร้อนจนทำให้ผัวหนังของนางแดง

จูนจิ่วหลับตาค่อยๆหายใจเข้าออกนางสามารถรู้สึกได้ถึงกำลังอันฮึกเหิมที่ไหลอยู่ในน้ำซึมเข้าสู่ภายในร่างกายของนางผิวหนังเจ็บแซบเหมือนโดนฉีกให้ขาดหลังจากนั้นร่างกายก็เร้าร้อนเหมือนดั่งโดนไฟแผดเผา...

จูนจิ่วหลับตาดูไม่ออกว่ารู้สึกยังไง

จนกระทั่งน้ำอุ่นจนเย็นสีม่วงข้างในโดนดูดซึมเข้าไปหมดแล้วสีในน้ำเปลี่ยนเป็นสีใสเหมือนเดิมจูนจิ่วปืนออกมาจากถังอย่างเจ็บปวด

“เฮ้ยความรู้สึกเจ็บปวดของร่างกายนี้ไวมากโอ๊ย”

“เหมียวเสี่ยวอู่เป่าให้ก็ไม่เจ็บแล้ว”ใจเสี่ยวอู่ที่อยู่ในกำไลอย่างรีบร้อนเหมือนทำแบบนี้แล้วจะช่วยให้จูนจิ่วไม่เจ็บ

ได้ยินเสียงของเสี่ยวอู่ในใจจูนจิ่วอบอุ่นสัตว์น้อยน่ารักเป็นยารักษาที่ดีที่สุดเลย

จูนจิ่วค่อยๆยิ้มแล้วพูดว่า“ไม่เป็นไรฤทธิ์ยาฝึกฝนบ่อยๆเดี๋ยวก็ชินแล้วนับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปข้าจะใช้ยาวี่เจียงทุกวันเตรียมพร้อมสำหรับการล้างไขข้อ”

ทำยังไงได้ร่างกายนี้ไม่ใช่ร่างกายเดิมของนางแต่นางจะฟื้นฟูให้อย่างดีฝึกฝนนับร้อยพันให้ร่างกายนี้ฟื้นฟูถึงระดับสูงสุดหรทอมากกว่าในภพที่แล้วของนาง

ต่อมาหลายวันจูนจิ่วไม่ได้ไปไหนเลยใช้ยาวี่เจียงฝึกฝนร่างกายทุกวันและทบทวนฝึกฝนวิชาปิงซินสมรรถภาพของร่างกายดีขึ้นกว่าปกติอย่างเห็นได้ชัดเสี่ยวอู่ก็ได้รับพลังจิตอีกครั้งสามารถแปลงร่างออกมาจากกำไลมือ

วันเวลาที่สุขสงบถูกทำลายอย่างรวดเร็ว

ปี้หลัวเข้ามารายงานว่า“เจ้านายจูนเชียนเชียนมาหา”

“เหมียว?”เสี่ยวอู่เอียงหัวมองดูจูนจิ่วดวงตาสีทองของแมวประกายแววสงสัยจูนเชียนเชียนนางยังกล้ามา?

เพิ่งพูดถึงนางสักพักจูนเชียนเชียนพาคนพังประตูเข้ามาครั้งนี้เหมือนนางเตรียมการก่อนมาพาคนมาเยอะกว่าครั้งที่แล้ว

จูนจิ่วเงยหน้าอย่างเงียบสงบเห็นเพียงสีหน้าซีดเซียวของจูนเชียนเชียนผอมไปทั้งตัวเหมือนดั่งโครงกระดูกเสื้อผ้าอาภรณ์อย่างดีก็ปังไม่มิดนางเพ่งเล็งนางอย่างโหดร้ายกระโจนเข้ามาด้วยท่าทางน่ารังเกียจเหมือนผีชั่ว