บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 21

บทที่21จัดการนางเสีย

เสี่ยวอู่บอกกับจูนจิ่วว่ามันเองก็มีความสามารถในการประลองยุทธ์เช่นเดียวกันจูนจิ่วยังรู้สึกสงสัยทั้งขาวทั้งตัวนุ่มนิ่มแถมยังเป็นสิ่งมีชิวิตตัวน้อยๆที่ช่างออดอ้อนจะไปมีพละกำลังสามารถประลองยุทธ์ได้อย่างไรกัน

แต่จากสิ่งที่เห็นในตอนนี้นางก็เก็บความสงสัยลงไปเป็นที่เรียบร้อยเสี่ยวอู่ของนางแท้จริงแล้วก็“ดุดัน”ใช่ย่อย

สายตาของจูนจิ่วที่มองจับจ้องไปยังจูนเชียนเชียนไร้ซึ่งความเมตตาปรานีริมฝีปากนางยิ้มขึ้นอย่างเลือดเย็นน้ำเสียงเอ่ยขึ้นอย่างราบเรียบ“จูนเชียนเชียนเห็นทีบทเรียนเมื่อกาลก่อนคงจะยังไม่พอกระมัง”

จูนเชียนเชียนก้าวถอยหลังด้วยความตื่นกลัวนางคว้าตัวสาวใช้เอาไว้แล้วดันตัวให้ออกไปรับหน้าแทนมือไม้รุดดันอย่างตะลีตะลานโดยแท้จริงแล้วสาวใช้เองก็หาได้มีความกล้าหาญที่จะออกมาเผชิญแทนกันเสียที่ไหน

จูนจิ่ว“ปี้หลั๋ว”

ปี้หลั๋วรีบกระโจนออกมายื่นมือหนึ่งคว้าตัวสาวใช้แล้วปล่อยหมัดเข้าใส่จนสาวใช้ทรุดลงในตอนนี้เหลือเพียงจูนเชียนเชียนเท่านั้น

จูนเชียนเชียนตาเบิกโพลงเห็นได้ชัดว่านางพาคนมามากกว่าเป็นไหนๆเหตุใดจึงโดนจูนจิ่วสั่งสอนจนพ่ายแพ้ยับเยินได้แบบนี้

ไม่！นางไม่มีวันยอม！อย่างไรนางก็ไม่ยอมก้มหัวให้！

สายตาแปรเปลี่ยนเต็มไปด้วยความเกลียดชังที่ปะทุเดือดขึ้นจูนเชียนเชียนมองตรงไปที่จูนจิ่วอย่างคั่งแค้นสุดจิตสุดใจนางอยากจะสังหารจูนจิ่วให้ตาย

จูนเชียนเชียนดึงกริชออกมาสีหน้าเต็มเปี่ยมไปด้วยความอำมหิตหมายมั่นจะสังหารให้จงได้จูนจิ่วนั่งอยู่บนเก้าอี้ส่งสายตามองจูนเชียนเชียนอย่างดูถูกนางขยับปลายนิ้วเพียงแค่นิดเดียวแรงพลังลมปราณก็ตีกระทบเข้าให้ที่หัวเข่าของจูนเชียนเชียน

“ปลั่ก！”

จูนเชียนเชียนสะดุดล้มลงอีกครั้งในครั้งนี้เสียงกระทบหนักๆตามมาด้วยเสียงหักดังเป๊าะกระดูกที่หัวเข่าของนางแตกเสียแล้ว

อ้ากกก！

จูนเชียนเชียนร้องอย่างไม่มีเสียงเจ็บปวดเสียจนต้องกลิ้งตัวไปมาบนพื้น

“จูนเชียนเชียน”จูนจิ่วกล่าวขึ้นน้ำเสียงเรียบเฉยไร้ซึ่งความปราณีเสียงเยือกเย็นจับจิตราวกับสายลมในฤดูหนาว“วันนี้ไม่มีจูนไห่เทียนที่ยื่นมือเข้ามาเพื่อร้องขอชีวิตเจ้าเอาไว้อีกต่อไป”