บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 21
สรุปบท บทที่21จัดการนางเสีย: บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ
สรุปเนื้อหา บทที่21จัดการนางเสีย – บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ โดย ต้าวเมียวเมียว
บท บทที่21จัดการนางเสีย ของ บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ ในหมวดนิยายโรแมนซ์ เป็นตอนที่โดดเด่นด้วยการพัฒนาเนื้อเรื่อง และเปิดเผยแก่นแท้ของตัวละคร เขียนโดย ต้าวเมียวเมียว อย่างมีศิลป์และชั้นเชิง ใครที่อ่านถึงตรงนี้แล้ว รับรองว่าต้องติดตามตอนต่อไปทันที
บทที่21จัดการนางเสีย
เสี่ยวอู่บอกกับจูนจิ่วว่ามันเองก็มีความสามารถในการประลองยุทธ์เช่นเดียวกันจูนจิ่วยังรู้สึกสงสัยทั้งขาวทั้งตัวนุ่มนิ่มแถมยังเป็นสิ่งมีชิวิตตัวน้อยๆที่ช่างออดอ้อนจะไปมีพละกำลังสามารถประลองยุทธ์ได้อย่างไรกัน
แต่จากสิ่งที่เห็นในตอนนี้นางก็เก็บความสงสัยลงไปเป็นที่เรียบร้อยเสี่ยวอู่ของนางแท้จริงแล้วก็“ดุดัน”ใช่ย่อย
สายตาของจูนจิ่วที่มองจับจ้องไปยังจูนเชียนเชียนไร้ซึ่งความเมตตาปรานีริมฝีปากนางยิ้มขึ้นอย่างเลือดเย็นน้ำเสียงเอ่ยขึ้นอย่างราบเรียบ“จูนเชียนเชียนเห็นทีบทเรียนเมื่อกาลก่อนคงจะยังไม่พอกระมัง”
จูนเชียนเชียนก้าวถอยหลังด้วยความตื่นกลัวนางคว้าตัวสาวใช้เอาไว้แล้วดันตัวให้ออกไปรับหน้าแทนมือไม้รุดดันอย่างตะลีตะลานโดยแท้จริงแล้วสาวใช้เองก็หาได้มีความกล้าหาญที่จะออกมาเผชิญแทนกันเสียที่ไหน
จูนจิ่ว“ปี้หลั๋ว”
ปี้หลั๋วรีบกระโจนออกมายื่นมือหนึ่งคว้าตัวสาวใช้แล้วปล่อยหมัดเข้าใส่จนสาวใช้ทรุดลงในตอนนี้เหลือเพียงจูนเชียนเชียนเท่านั้น
จูนเชียนเชียนตาเบิกโพลงเห็นได้ชัดว่านางพาคนมามากกว่าเป็นไหนๆเหตุใดจึงโดนจูนจิ่วสั่งสอนจนพ่ายแพ้ยับเยินได้แบบนี้
ไม่！นางไม่มีวันยอม！อย่างไรนางก็ไม่ยอมก้มหัวให้！
สายตาแปรเปลี่ยนเต็มไปด้วยความเกลียดชังที่ปะทุเดือดขึ้นจูนเชียนเชียนมองตรงไปที่จูนจิ่วอย่างคั่งแค้นสุดจิตสุดใจนางอยากจะสังหารจูนจิ่วให้ตาย
จูนเชียนเชียนดึงกริชออกมาสีหน้าเต็มเปี่ยมไปด้วยความอำมหิตหมายมั่นจะสังหารให้จงได้จูนจิ่วนั่งอยู่บนเก้าอี้ส่งสายตามองจูนเชียนเชียนอย่างดูถูกนางขยับปลายนิ้วเพียงแค่นิดเดียวแรงพลังลมปราณก็ตีกระทบเข้าให้ที่หัวเข่าของจูนเชียนเชียน
“ปลั่ก！”
จูนเชียนเชียนสะดุดล้มลงอีกครั้งในครั้งนี้เสียงกระทบหนักๆตามมาด้วยเสียงหักดังเป๊าะกระดูกที่หัวเข่าของนางแตกเสียแล้ว
อ้ากกก！
จูนเชียนเชียนร้องอย่างไม่มีเสียงเจ็บปวดเสียจนต้องกลิ้งตัวไปมาบนพื้น
“จูนเชียนเชียน”จูนจิ่วกล่าวขึ้นน้ำเสียงเรียบเฉยไร้ซึ่งความปราณีเสียงเยือกเย็นจับจิตราวกับสายลมในฤดูหนาว“วันนี้ไม่มีจูนไห่เทียนที่ยื่นมือเข้ามาเพื่อร้องขอชีวิตเจ้าเอาไว้อีกต่อไป”
เมื่อมองเห็นกริชเล่มนั้นสายตาของจูนเชียนเชียนก็ปรากฏให้เห็นถึงความตื่นกลัวนางดิ้นรนที่จะต่อสู้แต่ความพยายามนั้นช่างดูเปล่าประโยชน์
สวบ——กริชพุ่งตรงเข้ามา
ครั้งนี้จูนจิ่วทำลายเอ็นที่มือและเท้าของจูนเชียนเชียน
จูนจิ่วมองดูจูนเชียนเชียนที่กำลังชักอยู่บนพื้นร้องไห้อย่างไร้เสียงออกมาด้วยความทุรนทุรายนัยน์ตาของนางเต็มไปด้วยความเย็นชาฉีกปากยิ้มขึ้นอย่างโหดเหี้ยม“เจ้ารู้ไหมว่าทำไมข้าถึงไม่ฆ่าเจ้าเสียตอนที่พวกเจ้าเอาข้าไปทิ้งที่หน้าผาตอนนั้นข้ายังมีสติยังรู้สึกตัวอยู่”
พวกนางจงใจที่จะทำให้เจ้าของร่างยังมีสติรู้สึกตัวอยู่และทิ้งลงที่หน้าผาทั้งๆที่ยังมีชีวิตที่น่าเวทนาไปกว่านั้นเจ้าของร่างตกลงไปยังไม่ได้สิ้นใจในทันทีแต่ถูกปล่อยให้นอนพะงาบๆด้วยลมหายใจที่รวยรินแผ่วเบาจนจูนจิ่วสวมเข้ามาอยู่ในร่างของนางความรู้สึกที่เจ็บปวดทรมานเหมือนกำลังนอนรอความตายในตอนนั้นมันเต็มไปด้วยความท้อแท้สิ้นหวังและความหวาดกลัว
ริมฝีปากจูนจิ่วฉีกยิ้มขึ้นเล็กน้อยช่างเป็นรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความอำมหิตมีปากแต่ไม่สามารถพูดได้เอ็นที่มือและเท้าก็ขาดไปหมดแล้วกลายเป็นคนพิการไร้ค่าอย่างเต็มตัวจูนเชียนเชียนเจ้าค่อยๆลิ้มรสความรู้สึกนี้ดูสักหน่อยแล้วกัน
จูนจิ่วคิดหากแม้นว่าต่อไปเจ้าของร่างได้รับรู้ก็คงจะรู้สึกซาบซึ้งในบุญคุณครั้งนี้เป็นอย่างมาก
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ
หนังสือยังไม่จบ ไม่อัปต่อแล้วเรอค่ะ...