บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 22

บทที่22นังแพศยาผู้นั้นหายหัวไปไหนแล้ว

จูนจิ่ว“ปี้หลั๋วเอานางไปทิ้งไว้ที่ปากประตูบ้านของจูนไห่เทียนแล้วเตือนเขาเสียหากยังคิดจะลองดีกับข้าครั้งหน้าจะข้าจะไม่ไว้ชีวิต”

“เจ้าค่ะ”ปี้หลั๋วพยักหน้ารับพลางมองไปที่หญิงรับใช้ที่นอนสลบไสลอยู่“นายหญิงจะให้ข้าจัดการอย่างไรกับคนพวกนี้”

“ฆ่ามันเสีย”

“ปี้หลั๋วหยิบดาบขึ้นมาอย่างรวดเร็วเงื้อดาบขึ้นและแทงเข้าที่สาวรับใช้เพื่อสังหาร”

เมื่อเห็นแบบนั้นแล้วจูนเชียนเชียนถลึงตามองโตอย่างไม่มีอะไรจะน่าตกใจไปมากกว่านี้นั่นมันใช่ปี้หลั๋วจริงๆหรือปี้หลั๋วไม่ใช่คนที่บิดาของนางสั่งมาเพื่อให้คอยจับตาดูจูนจิ่วหรือทำไมถึงแปรพักตร์กลับกลายเป็นคนของจูนจิ่วไปได้

มองเห็นปี้หลั๋วที่ตรงเข้ามาเพื่อจับตัวเองจูนเชียนเชียนที่ทั้งโกรธทั้งหวาดกลัวก็ยังจะคิดขัดขืนแต่เนื่องจากเอ็นที่มือและเท้าถูกทำลายไปแล้วนางก็เป็นแค่คนพิการที่ไร้ค่าไร้ราคาไม่มีความสามารถไม่สามารถที่จะยืนหยัดขัดขืนปัดป้องจากการจับกุมตัวของปี้หลั๋วที่ลากเอาตัวออกไปในระหว่างทางห่อผ้าไหมตกลงจากร่างของจูนเชียนเชียน

เสี่ยวอู่เหล่ตามาเห็นมันรีบกระโดดลงจากโต๊ะและใช้กรงเล็บแหวกห่อผ้าไหมนั้นออกเหมือนกับเห็นอะไรเข้าให้เสี่ยวอู่คาบห่อผ้าไหมนั้นตรงไปที่จูนจิ่ว“เจ้านายดูนี่สิ”

จูนจิ่วกำลังนำผงยาโรยลงบนซากศพที่กองอยู่กับพื้นเมื่อผงยากระทบลงบนซากศพอยู่ดีๆร่างก็ถูกเผากลายเป็นผุยผงขี้เถ้าและในท้ายที่สุดเศษซากขี้เถ้าก็ไม่หลงเหลือเอาไว้ให้เห็นมีเพียงร่องรอยของเปลวเพลิงที่ไหม้ตามพรมให้เป็นหย่อมๆราวกับเป็นหลักฐานว่าเมื่อชั่วครู่มีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้น

เมื่อได้ยินเสียงของเสี่ยวอู่จูนจิ่วเก็บขวดยาพร้อมหันมามอง“อะไรนะ”

เสี่ยวอู่แหวกห่อผ้าไหมที่ปากคาบหินใสที่สะท้อนต้องกับแสงแวววาวก้อนหนึ่งวางลงเบื้องหน้าของจูนจิ่วนี่คือหินทิพย์พลังที่อยู่ด้านในของมันจะช่วยเจ้านายให้ฟื้นฟูพลังได้

“หินทิพย์？”

จูนจิ่วเลิกคิ้วขึ้นนางหยิบหินทิพย์มองดูอย่างพินิจพิเคราะห์และจูนจิ่วก็ได้พบคำตอบจากความทรงจำของนาง

หินทิพย์นับว่าเป็นสิ่งล้ำค่าที่หาได้ยากยิ่งในโลกามันเป็นสิ่งจำเป็นของเหล่าบรรดานักจิตที่ต้องการใช้ฝึกฝนสะสมพละกำลังเมื่อเทียบกับปราณดูดวิญญาณฟ้าดินแล้วพลังของหินทิพย์ยังบริสุทธิ์แก่กล้ามากกว่าและที่สำคัญหินทิพย์ยังดูดและแปรเปลี่ยนปราณสะสมเป็นกำลังภายในได้ง่ายยิ่งขึ้น