บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 182

บทที่ 182 คนที่ฆ่าเจ้าคือข้าเองถูหยุน

“ข้าให้เจ้าฆ่าเฟิ่งเทียนฉีและจูนจิ่ว！คนแรกคือความอัปยศของข้า เพียงเขามีชีวิตอยู่หนึ่งวันก็เท่ากับทำลายชื่อข้าไปอีกหนึ่งวัน ข้าถูกกำหนดไว้ ถูกบังคับให้แต่งกับเขา การแต่งงานนี้ไม่นับเป็นอะไรทั้งสิ้น รวมถึงเรื่องที่ตระกูลจุนถูกล้างย่อยยับ รวมถึงที่ข้าถูกทำร้าย ทั้งหมดนี้เป็นฝีมือของนางแพศยาจูนจิ่วทั้งสิ้น ข้าสั่งให้เจ้าฆ่านาง！”

จูนหยูนเสวี่ยเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันเคียดแค้น ตาเบิกโพลงสีแดงเพลิงจดจ้อง นางเอ่ย “จะต้องทรมานให้จูนจิ่วและเฟิ่งเทียนฉีตายอย่างทุกข์ทรมาน！ในเมื่อเจ้ายอมทำให้ข้าทุกอย่าง อย่างนั้นก็ต้องฆ่าพวกมันเป็นอันดับแรก！เจ้าจะทำได้ไหม？”

“วางใจเถิด ถูหยุนจะไม่ทำให้นายท่านผิดหวัง” ถูหยุนตอบคำจูนหยูนเสวี่ย แล้วรีบเคลื่อนตัวจากไป

แล้วนางก็รู้สึกว่าการฆ่าเฟิ่งเทียนฉีนั้นง่ายดายนัก เพียงใช้พลังจิตของนางฆ่าเฟิ่งเทียนฉีก็ไม่มีใครพบตัวนางได้ เพียงแต่จูนจิ่ว ถูหยุนกลับหาไม่พบ เมื่อใช้ฌานสำรวจหากนางไม่อยู่ที่จวนตระกูลหยูนก็ต้องอยู่ที่สำนักเทียนโจ้ง สถานที่แรกให้ความรู้สึกอันตราย จะต้องมีผู้มีกำลังเข้มแข็งอยู่ในจวนเป็นแน่ ที่ที่สองมีเฟิ่งเซียวประจำอยู่ ก็นับว่ารับมือยากนัก

เมื่อรวมถึงที่จูนหยูนเสวี่ยบอกไว้ จะให้เหอซ่านรู้เรื่องนี้ไม่ได้ ดังนั้นถูหยุนทำได้เพียงรอโอกาสในความมืดอยากอดทน เมื่อรู้ว่าจูนจิ่วจะเข้าวังตรวจชีพจรให้ฮองเฮา ถูหยุนก็รู้ทันทีว่าโอกาสมาถึงแล้ว！

นางฆ่าเฟิ่งเทียนฉีอย่างเหี้ยมโหด ข่าวใหญ่ขนาดนี้แพร่ออกไป จูนจิ่วต้องปรากฏตัวอย่างแน่นอน

ถูหยุนคาดการณ์ได้ถูกต้อง จูนจิ่วปรากฏตัวขึ้นแล้ว！

“เป็นเจ้าฆ่าเฟิ่งเทียนฉี？” เสียงของจูนจิ่วลอยมา นางถูกพบตัวแล้ว？ถูหยุนประหลาดใจอยู่บ้าง นางก้าวออกมาจากมุมมืด สายตาเยียบเย็นปราดประเมินจูนจิ่ว เด็กคนนี้เองนะหรือที่ทำลายตระกูลจุนทั้งตระกูล？ยังทำร้ายนายท่านอีก？

เมื่อปราดแรกที่เห็นจูนจิ่ว ถูหยุนยังมีความหวั่นเกรงอยู่บ้าง ท่าทางเช่นนี้ ... ความคิดในใจแวบขึ้น แต่ก็พลันหายไป จูจจิ่วเองก็เป็นคนตระกูลจูน ลักษณะก็ต้องมีความคล้ายคลึงอยู่บ้าง และยิ่งเพราะนางเป็นคนตระกูลจูน ยังกล้าทำลายตระกูลจูนให้วอดวาย นังอสรพิษเช่นนี้ ความผิดมากมายเกินนับ！

ตระกูลจูนเลี้ยงดูนางขึ้นมา นางยังมีจิตใจเหี้ยมโหดฆ่าล้างตระกูลตัวเอง หากไม่ใช่เพราะคุณหนูโชคดีหนีออกมาได้ทัน ไม่แน่ว่าอาจจะตกอยู่ในเงื้อมมือนางเช่นกัน เมื่อคิดได้ดังนี้ ความอาฆาตในใจพุ่งขึ้น นิ้วมืองุ้มเข้ากำหมัดแน่น

พวกเขากองทัพเย่สิง จะไม่ยอมให้ใครทำร้ายคุณหนูเป็นอันขาด！

ข้างๆ ศพของเฟิ่งเทียนฉียังมีกองทัพอวี้หลินากวังหลวง เมื่อพวกเขาได้ยินคำพูดของจูนจิ่ว รีบชักมีดเล็งไปยังถูหยูน เอ่ยถามเสียงเยียบเย็น “เจ้าเป็นใคร！มาอยู่ในจวนอ๋องฉีได้กระไร？”

“ข้าเป็นใคร？พวกเจ้าไม่คู่ควรจะรับรู้ ไสหัวออกไปให้หมด！” ถูหยุนระเบิดเสียงขึ้น

เพียงนางสะบัดชายเสื้อ พลังรุนแรงทะลักทะลวงพุ่งตรงไปยังกองทัพอวี้หลิน ที่แห่งนั้นพลันว่างโล่งขึ้น หลงเหลือเพียงจูนจิ่วและศพเฟิ่งเทียนฉีที่กองอยู่ที่พื้น กรงเล็บอุ้งเท้าเสี่ยวอู่โผล่พรวดออกมา แววตาของมันเหยียดเป็นเส้นตรง “นายท่าน หญิงชราคนนี้แข็งแกร่งนัก รับมือนางได้ไหม？”

“นางแข็งแกร่งกว่าหัวหน้าเหล่าหมาป่าละโมบ น่าจะขั้นเดียวกับเสด็จปู่เลยทีเดียว” เมื่อได้ยินการวิเคราะห์ราบเรียบของจูนจิ่วแล้ว เสี่ยวอู่เบิกตาโพลง อย่างนั้นก็สู้ไม่ได้แน่นอน！รับมือไม่ได้ยังไม่รีบหนีอีก？

หนี？

สายตาจูนจิ่วหมองลง หญิงชราผู้นี้ปิดช่องหนีรอบตัวนางไว้หมดแล้ว คิดจะหนีก็หนีไม่ได้แล้ว

ถูหยูนเอ่ยปาก “เจ้าคือจูนจิ่ว เพราะเจ้าฆ่าล้างตระกูลจูน ยังทำร้ายคุณหนูอีก！”

“คุณหนู？เจ้าหมายถึงใคร？” สายตาจูนจิ่ววาววับ ถามกลับถูหยูนทันที

ถูหยูนก็ไม่คิดปิดบัง นางจ้องจูนจิ่วแน่นิ่ง สายตาราวกับจดจ้องคนตาย ถูหยูนหัวเราะเยียบเย็น เอ่ยตอบจูนจิ่วด้วยสายตาของผู้ที่อยู่สูงกว่าจดจ้องมองเบื้องล่าง “เห็นแก่เจ้าที่ใกล้ตายเต็มที ข้าจะบอกแก่เจ้าก็ไม่เป็นกระไร คุณหนูตระกูลข้ามีเพียงจูนหยูนเสวี่ยเท่านั้น！”

จูนจิ่ว “จูนหยูนเสวี่ย？อย่างนั้นเจ้าก็เป็นคนตระกูลจูน？”