บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 183

บทที่ 183 ราวกับดูคนไร้สติ

อุณหภูมิร่างกายเย็นเยียบ เมื่อวินาทีที่ฝ่ามืออันอ่อนนุ่มกดประทับเข้ามานั้น สายตาโม่อู๋เยว่ หรี่ลง เขามองลึกไปยังจูนจิ่ว แย้มยิ้มอย่างเหี้ยมโหด “เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์มีอะไรหรือ？”

“ข้ามีเรื่องอยากถามนาง เมื่อถามแล้วท่านค่อยฆ่านาง” น้ำเสียงเย็นเยียบดุดัน ไม่ใยดีความเป็นความตายในสายตา

โม่อู๋เยว่ ได้ยินดังนั้น ขมวดคิ้วพลันปล่อยมือลง ถูหยุนพลันร่วงหล่นลงมา เสียงตกดังน่าเจ็บปวด นางพลิกตัวกลับขึ้น สายตาเบิกจดจ้องไปยังโม่อู๋เยว่ ชายคนนี้แข็งแกร่งนัก！เขาเป็นใครกัน？

ในขณะเวลาที่โม่อู๋เยว่ ปรากฏตัวขึ้น ถูหยุนก็รู้ได้ทันทีว่าตัวเองฆ่าจูนจิ่วไม่ได้แน่ แต่นางไม่อาจจะเชื่อ ประเทศเทียนโจ้งเล็กๆ แห่งนี้จะมียอดฝีมืออย่างนี้ปรากฏตัวขึ้น！เมื่อท่านแม่ทัพไม่อยู่แล้ว เฟิ่งเซียวนับเป็นมือหนึ่งของประเทศเทียนโจ้ง เขาต้องไม่ใช่คนประเทศเทียนโจ้งเป็นแน่！

คิดไม่ถึงว่าเขาที่จะมาฆ่าเพียงจูนจิ่ว กลับมาพบเข้ากับยอดฝีมือถึงเพียงนี้

ถูหยุนกุมลำคอตัวเองไว้ บนนั้นพบรอยช้ำโดยรอบ ยังรู้สึกถึงแรงบีบบริเวณคอเมื่อครู่ได้อยู่ รู้สึกราวกับตายแล้วฟื้นกลับมาอย่างนั้น เมื่อมองกลับไปยังจูนจิ่ว ถูหยุนปฏิเสธเข้ม “จูนจิ่ว！ไม่คิดเลยว่าเจ้าจะเป็นคนลืมคุณคนเช่นนี้ เพียงพบกับผู้คุ้มครองคนใหม่ ก็หันกลับมาฆ่าตระกูลจูนที่เลี้ยงดูเจ้ามา โหดเหี้ยมอำมหิต！คนอย่างเจ้าไม่ได้ตายดีแน่！”

“เจ้าพูดอะไร？ตระกูลจูนเลี้ยงดูข้าหรือ？เจ้าพูดผิดไปแล้วกระมัง” จูนจิ่วหัวร่อออกมา

หากการที่ตระกูลจูนดุด่าว่ากล่าวดูถูกนับเป็นการเลี้ยงดู อย่างนั้นก็นับว่าแม้แต่คำว่า “เลี้ยงดู” สองคำนี้ก็ยังนับเป็นการดูถูกเลย เดิมทีเมื่ออยู่ตระกูลจูน มีชีวิตอยู่ก็ราวกับสุนัขตัวหนึ่งเท่านั้น หากตายไป แม้ที่ฝังศพก็ไม่มี

ในตอนนี้ยังกล้าใช้เรื่องบุญคุณมาถามกับนางอีกหรือ？จูนจิ่วมองไปยังถูหยูนอย่างเย็นชา “เจ้าสะบัดหัวดูสิ เสียงน้ำเปล่าข้างในน่าจะดังทะลุออกมาเลยทีเดียว”

“เจ้า！” ถูหยูนถลึงตาด้วยความโกรธ

จูนจิ่วไม่อยากเสียเวลา นางให้โม่อู๋เยว่ปล่อยถูหยุน เพียงต้องการถามคำถามเดียว “ถูหยุน เจ้าเป็นหนึ่งในห้าผู้นำกองทัพเย่สิง ทำไมถึงเรียกจูนหยูนเสวี่ยคุณหนู？”

“เหอะ！เจ้าคิดจะอยากรู้เรื่องราวคุณหนูจากปากข้ารึ？ฝันไปเถอะ！จูนจิ่ว เจ้าอำมหิตเลือดเย็นเพียงนี้ เพียงข้าได้รู้เรื่องราว ไม่ว่าจะสรวงสวรรค์หรือพื้นพิภพจบแดนใดข้าก็จะหาตัวเจ้าให้พบ เจ้าต้องตายให้ได้！”

จูนจิ่ว “...”

ช่างราวพูดกับไก่กา สีซอให้ควายฟัง

นางปล่อยมือที่จับมือโม่อู๋เยว่ไว้ เอ่ยปากเสียงเรียบ “ลงมือเถอะ”

“ดีเลย~”

“จูนจิ่วข้าจะบอกเจ้าไว้！แม้จะตายข้าก็จะลากเจ้าไปด้วย ถึงจะไม่ผิดต่อคำสัญญาที่มีต่อคุณหนู！” ใครจะรู้ว่าถูหยุนเสียสติไปแล้ว พุ่งตรงมายังจูนจิ่วและโม่อู๋เยว่ ราวกับจะลากพวกเขาไปตายด้วยกัน

จูนจิ่วมองภาพทั้งหมดกระไร้อารมณ์ ราวกับดูคนไร้สติ

นางยังไม่รู้พละกำลังของโม่อู๋เยว่หรือกระไร？เพียงเห็นนิ้วโม่อู๋เยว่กระดิก ฉึก！เสียงดังขึ้น ลำคอของถูหยุนเอนตกไปด้านข้าง แต่ร่างยังคงพุ่งตรงมา โม่อู๋เยว่เพียงชี้มือออกไป ตุ้บ！ถูหยุนพลันระเบิดออกเต็มไปด้วยเลือดทั่วบริเวณ

จูนจิ่วปรายตามอง รังเกียจจนถอยออกมาหลายก้าว เกรงว่าเลือดจะกระเด็นโดนชายกระโปรง และยักคิ้วมองไปยังโม่อู๋เยว่ จูนจิ่วแย้มยิ้มขึ้น “ครั้งนี้นับว่ามาเร็วนัก สมควรได้รับคำชมและกำลังใจ！”

“อย่างนั้นแล้วเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์จะชมข้ากระไร？”

แปะแปะแปะ！จูนจิ่วปรบมือ แย้มยิ้มไปยังโม่อู๋เยว่อย่างเจ้าเล่ห์ อย่างนี้พอหรือยัง？หากไม่พอจะปรบเพิ่มอีกก็ได้

เหลิ่งยวนเห็นภาพทั้งหมดนี้ แทบเกือบจะตกลงมา แม่นางจูนจิ่วนี่ช่างเสแสร้งกับนายท่านเหลือเกิน？หากเป็นคนอื่น คงได้มีจุดจบเดียวกับถูหยุนเมื่อครู่แล้ว เพียงแค่แม่นางจูน ได้รับความรักมากกว่าใครอื่นยังไม่รู้ตัวอีก