บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 194

บทที่ 194 ช่วยข้าด้วย

เสียงปรบมือดัง ทำให้พวกเขารีบดึงสติกลับมา ยังไม่ทันได้เอ่ยปากพูด ก็ได้ยินเสียงชิงหยู่หัวเราะฮ่าๆเสียงดัง “กล้าเล่นกล้าเสีย การแข่งขันใหญ่อู๋อจงครั้งนี้ข้าเป็นผู้ดำเนินการแล้ว ยินดีต้อนรับทุกท่านมาเยือนที่สำนักเทียนอู่จง ”

ทุกคน “……”

“อ่ะแฮ่มๆ เจ้าสำนักท่านจะจัดการแข่งขันใหญ่อู๋อจงจริงหรือ?” เหอซ่านไอกระแอม ขมวดคิ้วแล้วมองไปทางชิงหยู่

“แน่นอนอยู่แล้ว พวกเจ้าทั้งสี่สำนักสับเปลี่ยนหมุนเวียนกันทุกปี ในปีนี้ควรถึงสำนักเทียนอู่จงแล้ว เอาล่ะพวกเจ้ายังจะพนันต่ออีกหรือไม่? ข้ายังคงเลือกว่าจูนจิ่วชนะ ห้ามใครแย่งกับข้าทั้งนั้น ฮ่าๆๆ จูนจิ่วเป็นดาวนำโชคของข้าโดยแท้ ” เขามองไปที่กระจกน้ำด้วยสีหน้าได้ใจ

ขณะที่อยู่ในห้องวิหารใหญ่ มีเพียงชิงหยู่ที่ดูหนุ่มแน่นเข้ากันไม่ได้ นำตัวออกไปไม่มีใครกล้าเชื่อว่าเขาเป็นหนึ่งในเจ้าสำนัก ทว่าไม่มีผู้ใดกล้าหาเรื่องคนบ้าอย่างเขา แล้วก็กลุ่มคนบ้าเทียนอู่จงที่อยู่เบื้องหลังเขาด้วย เหอซ่านถือเป็นคนที่ปกติดีในสำนักเทียนอู่จงแลดูน่าสงสัยยิ่ง

เมื่อเห็นว่าทุกคนกำลังจ้องมองตัวเอง เหอซ่านไอแห้งๆหนึ่งครั้ง “พวกท่านยังจะพนันกันอีกหรือ?”

“พนันสิ ข้าไม่เชื่อหรอกว่าจูนจิ่วจะโชคดีไปได้ตลอด ดอกตงเตียไม่ได้หาง่ายขนาดนั้นหรอก อีกทั้งข้ายังได้ยินมาว่ามีคนจำนวนไม่น้อยที่อยากหาเรื่องหมอเทวดาจูนจิ่วคนนี้ด้วย สิ่งที่อันตรายยิ่งกว่าค่ายเขาวงกตคือคนต่างหาก” ผู้อาวุโสตันจงพูด

“ได้ งั้นพวกเรารอดูกันต่อเถอะ” ท่านชิงเองก็ไม่ยอมแพ้ง่ายๆ อยากจะผ่านด่านได้ ความสามารถกับความโชคดีจะขาดสิ่งใดสิ่งหนึ่งไปไม่ได้ จูนจิ่วจะรักษาระดับนี้ได้ตลอดหรือไม่?

……

เมื่อเดินจากปากทางเข้ามาแล้ว ตรงหน้าจูนจิ่วม่านแห่งค่ายเขาวงกตถูกเปิดออกหนึ่งชั้น กำแพงสีเขียวเข้มดูใหญ่และกว้างขวางมากยิ่งขึ้น ระดับสายตาเปิดกว้างมากขึ้น เห็นภาพทุ่งหญ้าน้ำที่ไม่มีคนจัดสรรดูแล และเป็นวัชพืชรกร้างที่ขึ้นสูงจนถึงเอว

ขึ้นสูงถึงระดับเอวของวัยกลางคน พอจูนจิ่วเดินเข้าไป หญ้าสูงถึงระดับอก เมื่อเงยหน้ามองผ่านไป ทั่วสารทิศเต็มไปด้วยวัชพืชแบบนี้ อยากจะออกไปจากที่นี่ เป็นทางเข้าเขาวงกตสามช่องที่ถูกเปิดออก อยากไปจากที่นี่ มีทางเข้าสามทางเปิดอยู่ในเขาวงกตตรงหน้า

จูนจิ่วบ่นเสียงเบา “ยุ่งยากจริง”

หญ้าสูงและรกเกินไป แสดงว่าข้างในต้องซ่อนความยุ่งยากไว้มากมาย ซึ่งนางไม่ชอบความยุ่งยาก

ชักดาบป๋ายเย่ออกมา จูนจิ่วฟาดดาบไปในแนวนอน ซาๆๆ โดยมีนางเป็นศูนย์กลาง หญ้าที่ขึ้นอยู่รอบทิศถูกตัดสั้นลงไปสองในสามส่วน สั้นถึงระดับน่องของนาง จูนจิ่วรู้สึกสบายใจขึ้นมาบ้าง “ค่อยยังชั่วหน่อย”

เดินไปด้วยตัดหญ้าไปด้วย จูนจิ่วไม่รู้ว่า การกระทำที่บุ่มบ่ามของนาง ทำให้คนกลุ่มหนึ่งต้องมองตาค้างอีกแล้ว แต่ละคนมุมปากสั่นกระตุก อยากต่อว่าแต่กลับสรรหาคำพูดไม่ได้ พูดไม่ออกว่านางทำเช่นนี้ถูกหรือผิดกันแน่?

นางไม่กลัวแหวกหญ้าให้งูตื่นหรือ?

เหวี่ยงดาบลงไปอีกครั้ง ท่ามกลางวัชพืชที่โดนตัดจนขาด จูนจิ่วได้ยินเสียงดาบปะทะเข้าหากัน ในเวลาต่อมา ตามมาด้วยดาบเย็นเยือกร้อนแรงพุ่งเข้าใส่ สายตาจ้องมองไป จูนจิ่วพลิกข้อมือพุ่งดาบเข้าไป

ตูม

แรงระเบิดจากพลังทิพย์กระจายออกบริเวณรอบๆตัวของทั้งสองคน หญ้าที่ถูกตัดขาดบินฟุ้งกระจายไปทั่ว เหมือนเม็ดฝนที่ตกลงมา

จูนจิ่วยกสายตาขึ้นมา เมื่อเห็นคนที่พุ่งเข้ามา ขมวดคิ้วเข้าหากันแน่น ที่หนึ่งของประเทศซ่างยี้ นักจิตชั้นสามเหยียนไห่ ในเวลานี้ดวงตาเหยียนไห่แดงก่ำทั้งคู่ เหมือนคนสติบ้าคลั่ง ไม่พูดจาใดๆ ชักดาบออกมาฟาดฟันอย่างเดียว ทุกท่วงท่าร้อนแรงดุดัน ทำเหมือนว่าจูนจิ่วเป็นศัตรูที่ฆ่าพ่อตัวเองนั่นแหละ

จูนจิ่วฟันดาบตอบโต้ไปด้วยและยกคิ้วเอ่ยปากถามไปด้วย “โดนวางยาพิษกล่อมประสาทหรือ?”