บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 199

บทที่ 199 นางเป็นปีศาจรึ

“ยาปรุงจิต? พี่สาวเก้านี่มันสูตรยาของพี่ไม่ใช่หรือ? ข้าจำได้ว่าหลังจากเรื่องจ้าวเห้อแล้ว สูตรยาถูกเปิดเผย ทุกคนล้วนสามารถได้รับฟรี ทำไมยังต้องไปซื้อที่งานประมูลล่ะ?” น้ำเสียงจูนเสี่ยวเหล่ยไม่เข้าใจ ตอนนี้เหมือนมีมีดนับร้อยนับพันแทงเข้าที่ตัวมู่หรงหนันจีน

ใบหน้าของเขาบวมเหมือนหมู มองสีหน้าไม่ออก น้ำเสียงเศร้าสลดสามารถบ่งบอกว่าเขารู้สึกแหลกสลายมาก “ว่ากระไร? นี่เป็นสูตรยาของเจ้า? นี่ข้าใช้ทองสามหมื่นตำลึงในการซื้อมาเชียว”

จูนจิ่วยกคิ้วขึ้นสูง นางรู้สึกว่ามู่หรงหนันจีนช่างโง่เขลายิ่งนัก เห็นอยู่ตำตาว่าหลังจากสูตรยาแพร่มาถึงแคว้นของพวกเขา ถูกคนมือดีใช้ประโยชน์หากินโกงเงินก้อนโตจากเจ้าโง่นี้ไป เมื่อเห็นว่ามู่หรงหนันจีนโง่เขลาถึงเพียงนี้ สายตาอาฆาตของจูนจิ่วค่อยๆจางหายไป

นางเงยหน้ามองไปทางจูนหยูนเสวี่ย คนที่ถูกมองตกตะลึงจนถึงตอนนี้ยังดึงสติกลับมาไม่ได้ เมื่อเห็นว่านางมองมา ร่างกายสั่นกระดิกทีหนึ่ง จูนจิ่วหัวเราะแล้วพูดว่า “มู่หรงหนันจีนเจ้าอยากมีชีวิตอยู่ต่อหรือไม่?”

ปล่อยสูตรยาลอยปลิวไปจากนั้นค่อยๆตกลงบนพื้น

สูตรยาของนาง แน่นอนว่าไม่มีค่าพอจนสามารถแลกชีวิตของมู่หรงหนันจีนได้ ตอนนี้มู่หรงหนันจีนยังไม่รู้ว่าจูนจิ่วไม่ได้จะฆ่าเขาแล้ว เขาเก็บหัวใจอันเบาะช้ำไว้ แล้วรีบตอบกลับว่า “แน่นอนว่าอยาก”

“เพียงแค่เจ้าตบหน้าจูนหยูนเสวี่ยสองที ข้าจะปล่อยเจ้าไป ไม่ได้หลอกเจ้าหรอก ”

“จูนจิ่ว” จูนหยูนเสวี่ยโกรธจนกรีดร้องเสียงดัง นางดูสายตาที่ดูหมิ่นเหยียดหยามของจูนจิ่วออก นางดูหมิ่นที่จะลงมือกับนาง ทำเหมือนนางเป็นแค่ตัวตลกไร้คุณค่า ต่อให้จะกระโดดโลดเต้นมากแค่ไหนก็ไม่สามารถดึงดูดความสนใจของจูนจิ่วได้

มันเป็นการเหยียดหยาม

จูนหยูนเสวี่ยรักเกียรติรักศักดิ์ศรี ให้ความสำคัญมากกว่าชีวิต ตอนงานเลี้ยงวันเกิดของเฟิ่งเทียนฉี่ในตอนนั้นที่ทำให้นางต้องขายหน้า จากรักต้องกลานเป็นเกลียดและนางยังจงเกลียดจงชังมาจนถึงทุกวันนี้ แรงกระตุ้นของจูนจิ่วเด็ดยิ่งกว่า มันทำให้จูนหยูนเสวี่ยทุกข์ทรมานและบ้าคลั่ง ยิ่งกว่าการที่เอานางไปสับเป็นหมื่นชิ้นพันชิ้นเสียอีก

ดวงตาของนางแดงก่ำ ใบหน้าน่ากลัว “จูนจิ่ว ข้าจะฆ่าเจ้า”

“มู่หรงหนันจีนเจ้าจะรอกระไรอีก?” น้ำเสียงของจูนจิ่วเฉื่อยชาๆ มู่หรงหนันจีนรีบดึงสติกลับมา กำหมัดแน่น พรุ่งตัวไปทางจูนหยูนเสวี่ย ทั้งสองคนต่อสู้ชุลมุนกันทันที ตลบกลมเกลียว พูดง่ายๆก็คือเหมือนชะนีตบกัน

จูนจิ่วกอดแขนไว้ จูนจิ่วมองดูอย่างเฉยเมย และถามจูนเสี่ยวเหล่ยไปด้วย “เมื่อครู่เรียนรู้กระไรไปบ้าง?”

“พี่สาวเก้าออกตัวรวดเร็วมาก เหมือนอยู่เหนือพวกเขา ฉะนั้นจึงสามารถเอาชนะศัตรูได้ วิชาดาบของพี่สาวเก้าก็เก่งกาจมากเช่นกัน ท่าฆ่าปาดคอหล่อและเท่ห์มาก ข้าเทิดทูนพี่สาวเก้าจริงๆเลย อีกหน่อยข้าอยากจะเก่งเหมือนพี่สาวเก้า”

จูนจิ่วมองดูจูนเสี่ยวเหล่ยอย่างเอือมๆ เจ้าเด็กน้อยเอ๊ย เป็นแฟนคลับตัวยงของนางโดยแท้ แค่เอ่ยปากพูดก็เต็มไปด้วยคำที่เชยชมนาง

เพียะ

เสียงตบอันที่หนึ่งดังขึ้น จูนจิ่วหันหน้ามองไป เพื่อการมีชีวิตรอดแรงตบครั้งนี้มู่หรงหนันจีนฟาดแรงเกินระดับสิบ ใบหน้าข้างขวาของจูนหยูนเสวี่ยบวมเป่งขึ้นมา มุมปากมีเลือดซึมออกมาหน่อยๆ นางกรีดร้องอย่างบ้าคลั่งพุ่งตัวไปทางมู่หรงหนันจีน ใช้เล็บนิ้วตวัดเข้าที่ใบหน้าของมู่หรงหนานจีน

ใบหน้าของมู่หรงหนันจีนเดิมทีก็ปวดอยู่แล้ว ตอนนี้มีเลือดไหลออกมา เจ็บจนร้องโหยหวน “นางสารเลว เจ้ากล้าข่วนหน้าข้าหรือ อ้าก ข้าไม่ปล่อยเจ้าไว้แน่”

สิ่งที่โดดเด่นที่สุดของชะนีตบตีกันก็คือเป็นชายหนึ่งหญิงหนึ่ง แต่สิ่งที่ดูแปลกใหม่คือพวกเขาไม่ได้ตบตีกันเพราะความรัก

จูนหยูนเสวี่ยกับมู่หรงหนันจีนที่ตบตีจนถึงสุดท้าย ทั้งสองคนเหมือนบ้าไปแล้ว เสื้อผ้าฉีกขาดหลุดลุ่ยจนบังเรือนร่างไว้ไม่หมด บนเรือนร่างเต็มไปด้วยรอยขวนและรอยดาบ เขาฉวยโอกาสตอนที่จูนหยูนเสวี่ยพลาด มู่หรงหนันจีนถีบเข้าที่ท้องของนาง จากนั้นยกมือขึ้นมาแล้วตบหน้าดัง เพียะ

การตบสองครั้งทำเสร็จแล้ว มู่หรงหนันจีนรีบถอยห่างออกมา เขาเดินชูหัวหมูเดินมาหาจูนจิ่ว “ตบสองทีข้าทำได้แล้ว จูนจิ่วเจ้าพูดเองว่าจะปล่อยข้าไป”