บทที่2เมืองเฟิงหลัวตระกูลจูน
เสียงจากกำไลมือพูดไม่ผิดตรงคอมือเท้าของผู้ชายล้วนถูกล่ามไว้ไม่รู้ว่าเป็นเหล็กอะไรที่ใช้ล่ามผู้ชายติดผนังไว้กำแพงสูงใหญ่สลักวาดรูปทรงต่างๆอย่างซับซ้อน
เขาโดนสะกดล่ามขังไว้ที่นี่จูนจิ่วมีความรู้สึกว่าม่านที่ปกคลุมหน้าผาค่ายกลหมอกและถ้ำแห่งนี้ล้วนเพื่อมีไว้สะกดล่ามผู้ชายคนนี้
เขาเป็นใคร?ทำไมถึงโดนสะกดล่ามขังไว้ที่นี่
“หวานหอม”น้ำเสียงต่ำแหบๆทำลายบรรยากาศอันเงียบสงบ
จูนจิ่วเงยหัวขึ้นสบกับดวงตาสีทองคู่หนึ่งพอดี
สว่างสดใสยิ่งกว่าเพชรพลอยใดใดในโลกสว่างยิ่งกว่าดวงอาทิตย์แฝงด้วยความอบอุ่นที่สามารถหลอมละลายใจคนได้ดวงตาสีทองเพ่งมองจูนจิ่วอย่างตั้งใจอยากจะกลืนกินจูนจิ่ว
เป็นวิญญาณที่ช่างหอมหวานยิ่งนักทำให้เขาตื่นขึ้นมาจากการนอนหลับลึกจนอดไม่ได้ที่อยากจะลุกล้ำปลุกปล้นซ่อนนางไว้
ผู้ชายพูดขึ้นว่า“เจ้าเป็นใคร?”
จูนจิ่วมองเขาอย่างระมัดระวังไม่ตอบแต่ถามกลับว่า“เจ้ารู้หนทางที่จะออกไปจากที่นี่ได้อย่างไรไหม?”
“ที่แท้ก็เป็นเด็กน้อยที่โดนขังไว้ที่นี่”ผู้ชายหัวเราะเสียงต่ำเสียงหัวเราะมีเสน่ห์บาดใจยิ่งนักแฝงไปด้วยอันตราย
จูนจิ่วจ้องมองผู้ชายม่านตาเริ่มหดลงสัมผัสที่หกบอกนางว่าผู้ชายคนนี้ความเก่งกาจมาก
เก่งกาจจนคนตัวน้อยในกำไลมือต้องหลบซ่อนไว้ไม่กล้าส่งเสียงคนที่นางเคยเห็นมาทั้งชีวิตล้วนเทียบกับผู้ชายคนนี้ไม่ได้เลยจูนจิ่วไม่ได้เกรงกลัวกลับสนใจมากกว่า
เก่งกาจอันตราย?เมื่อมาเป็นเพื่อนกันก็จะกลายเป็นตัวช่วย
จูนจิ่วพูดขึ้นด้วยเสียงเข้มว่า“เจ้าก็โดนล่ามขังไว้ที่นี่ไม่ใช่หรือ?เรามาตกลงกันเจ้าช่วยให้ข้าได้ออกไปข้าก็จะปล่อยเจ้าออกไป”
เมื่อได้ยินดังนี้แววตาผู้ชายฉายแววแปลกใจเด็กคนนี้กล้าต่อลองกับเขาช่างน่าสนใจแต่เขาดูเหมือนไม่อยากเชื่อว่าจูนจิ่วจะสามารถทำได้จึงหัวเราะแล้วถามขึ้นว่า“เจ้าปล่อยข้าออกไปได้?”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ
หนังสือยังไม่จบ ไม่อัปต่อแล้วเรอค่ะ...