บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 217

บทที่217 พรสวรรค์ยอดเยี่ยม

“เจ็ด เจ็ด ระดับเจ็ดสีม่วง”อึกๆอักๆ ละล่ำละลักอยู่ครึ่งค่อนวันกว่าจะเอ่ยจนครบประโยคว่าระดับเจ็ดสีม่วง หลังพูดจบประโยค ก็ทำเอาบุรุษอีกหลายคนในตำหนักขาอ่อนไปตามๆกัน

พวกเขาอึ้งตาค้าง ยืนบื้ออยู่เป็นนานก่อนจะหันมามองจูนจิ่วอย่างพร้อมเพรียงกัน สายตาร้อนแรงเหล่านั้น เหมือนจะอยากลากเอาตัวจูนจิ่วออกไปตีกันสักตั้ง

แม่เอ๊ย ระดับเจ็ดสีม่วง หากดวลกันจริงคงสนุกน่าดู

เดี๋ยวก่อน จุดที่พวกเจ้าควรสนใจไม่ใช่จุดนี้ พวกผู้อาวุโสคิดอยากสั่งสอนลูกศิษย์ของตนเหลือเกิน และก็เหมือนพวกเขาจิตใจจดจ่ออยู่ที่จูนจิ่วอย่างเดือดดาล ระดับเจ็ดสีม่วง ตามตำนาน อย่างน้อยต้องเป็นพันปีก่อนหน้านี้ที่จะมีคนระดับเจ็ดสีม่วงให้พบเห็น

เกิดมาจนบัดนี้ เพิ่งจะได้เห็นตัวเป็นๆก็วันนี้เอง

พลังทิพย์ถูกดูดไปจนหมด จูนจิ่วดึงมือกลับ เงยหน้ามองหินเทียนหยวนที่ส่องประกายแสงสีม่วงอ่อน นี่หรือคือพรสวรรค์ของนาง ปฏิกิริยาของนางดูสงบเฉยเมย ใจนางกำลังไตร่ตรองว่าหากเพิ่มพลังจิตเข้าไป พรสวรรค์จะมีความเปลี่ยนแปลงหรือไม่

เสี่ยวอู่ถูที่ขาของจูนจิ่ว ในใจกล่าวว่า “นายท่าน ท่านดูพวกเขาต่างตกใจจนเป็นหินแล้ว เหมียวเหมียว พวกเขาบอกว่าเคยเห็นมากสุดก็ระดับห้าสีคราม แต่นายท่านเป็นระดับเจ็ดสีม่วง ห่างจากพวกเขาตั้งสองระดับ”

“อืม”จูนจิ่วตอบเสี่ยวอู่เบาๆ

นางมิได้รู้สึกตกใจ หรือตื่นเต้น และไม่รู้สึกลิงโลดใจ เหอซ่านเห็นใบหน้าเฉยเมยของจูนจิ่ว ก็รีบเก็บความตื่นเต้นบนใบหน้าของตนทันที ไม่สนใจใครจะยังไงก็ช่าง นิ่งสงบราวกับทะเลสาบหน้าหนาว เขาอายุอานามก็ไม่น้อยแล้วยังสู้จูนจิ่วไม่ได้ ช่างน่าละอายยิ่งนัก

เหอซ่านมองไปรอบๆ กระแอมไอเสียงดังหนึ่งครั้งเพื่อเรียกสติของทุกคน ถ่ายทอดพลังทิพย์ลงในเสียง แผ่กระจายทั่วตำหนัก “ศิษย์จูนจิ่วทดสอบพรสวรรค์เรียบร้อยแล้ว ปรากฏว่าเป็นระดับเจ็ดสีม่วง”

“ดีดี ข้าจะทำการบันทึกเอาไว้”ผู้อาวุโสโจวเตี๋ยยิ้มจนเห็นฟันขาวเป็นประกาย

“ช้าก่อน ”ชิงหยู่เปิดปากเอ่ยขึ้น จูนจิ่วมองไปยังเขา มองเห็นท่าทีที่ยากจะสำรวมได้ของเขา สายตามองลงมาที่เธอจากด้านบน

เหอซ่าน “เกิดอะไรขึ้น”

“พรสวรรค์ของศิษย์น้องจะบันทึกเช่นนี้ไม่ได้ โบราณกล่าวไว้อัจฉริยบุคคลมักอายุสั้น ระดับเจ็ดสีม่วงนั้นไม่ปรากฏให้เห็นมามากกว่าพันปีแล้ว หากข่าวนี้แพร่สะพัดออกไป ต้องมีคนอิจฉาริษยาและปองร้ายศิษย์น้องแน่นอน และข้าชิงหยู่ก็จะไม่ปล่อยให้พวกมันเหล่านั้นทำสำเร็จเป็นแน่ ”

พรสวรรค์ของจูนจิ่วช่างขัดกับบัญชาสวรรค์ ช่างผิดมนุษย์มนา ช่างผิดปกติเหลือเกิน

แต่ตอนนี้นางยังเด็ก เป็นเพียงนักจิตชั้นสาม หลายคนสามารถฆ่านางได้ตั้งแต่ในเปล ไม่ให้นางได้เติบโต แค่คิดว่าจูนจิ่วอาจถูกผู้อื่นฆ่าตาย ใจของชิงหยู่ก็อยู่ไม่เป็นสุข ยากที่จะสงบลงได้

เขาเดินลงมาจากข้างบนสองก้าว ชิงหยู่ยืนอยู่ตรงหน้าจูนจิ่ว สายตาจริงจังเคร่งขรึม “ศิษย์น้องเจ้าจงวางใจ ศิษย์พี่อย่างข้าจะคิดหาวิธีการที่ดีได้แน่”

“ความหมายของเจ้าสำนักคือ เก็บซ่อนเรื่องนี้ไว้”เหอซ่านเอ่ยขึ้น

ไม่รอชิงหยู่ตอบ ประโยคที่ว่าต้องเป็นเช่นนั้นแน่นอน จูนจิ่วก็ชิงตัดคำพูดของเขา “ข้าคิดว่าไม่จำเป็นต้องปกปิดอะไร และไม่ต้องคิดหาวิธีการอะไรทั้งนั้น”

เสียงใสเย็นไพเราะของสาวน้อย ดุจน้ำพุบนภูเขาที่ใสสะอาดและเย็นสดชื่น ได้ยินคำพูดนาง ทุกคนต่างเงียบสงบลงทันที ต่างมองไปที่นางอย่างพร้อมหน้า

ชิงหยู่แปลกใจ “ศิษย์น้องนี่เจ้ากำลังพูดอะไร เจ้าคงไม่รู้ว่า……”