บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 231

บทที่ 231 เอาหมาบ้านี่ออกไปเสีย

“หึ” จูนจิ่วยิ้มอย่างเยือกเย็น

แววตาเจ้าเหมียวเสี่ยวอู่จ้องมองอย่างดุร้าย พลางกระโดดจากอ้อมแขนของจูนจิ่วไปบนที่พักแขน เสี่ยวอู่พุ่งตัวออกมาดั่งสายฟ้าฟาด ไม่นานจากนั้น หญิงสาวที่โวยวายจะเป็นจะตายในโถงนั้น ก็กรีดร้องโหยหวนออกมาอย่างน่าสังเวช

ความตกใจที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว จนทำให้ทุกๆคนไม่ทันได้ตอบสนอง! เมื่อได้สติแล้ว ก็เห็นหญิงสาวเอามือกุมหน้า กรีดร้องด้วยความเจ็บปวด เมื่อเอามือออกจากหน้าและมองลงไป ก็เห็นเลือดอยู่เต็มฝ่ามือ บนใบหน้ามีรอยตะปบอันน่าทึ่งสามรอย ที่ทำให้ผิวหนังถึงกับเหวอะหวะอยู่บนนั้น

ดวงตาหญิงสาวเบิกกว้างด้วยใบหน้าที่ยู่ยี่ “ไอ้สัตว์นรก เอ็งกล้าข่วนข้าอย่างนั้นรึ! ข้าจะถลกหนังเอ็ง!”

“เหมียว!” เสี่ยวอู่หมอบตัวลงบนโต๊ะ พลางมองไปที่หญิงสาวอย่างดูถูกดูแคลน กล้าพูดแย่ๆกับนายของข้า ปากพล่อยมันต้องโดน! เมื่อหญิงสาวเห็นหน้ากวนโอ๊ยของแมวนั้น ก็กรีดร้องจนควันออกหู งุ้มมือเรียงห้านิ้ว เพื่อคว้าคอเสี่ยวอู่อย่างโหดเหี้ยม นางอยากจะบีบคอไอ้สัตว์เดรัจฉานนั่นให้ตายๆไปซะ จากนั้นก็ถลกหนังและตรึงเส้นเอ็นมัน แต่เมื่อเสี่ยวอู่ขยับอุ้งเท้านั้น ก็หลบหญิงสาวได้อย่างง่ายดาย

ขณะที่หลบเลี่ยงนั้น ก็กระโดดไปเกาะบนร่างหญิงสาว โดยใช้กรงเล็บทั้งสี่จิกเข้าไป ซึ่งได้ทิ้งร่องรอยมากมายไว้บนตัว

กรี๊ด!

หญิงสาวกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด นางพยายามอย่างเต็มที่ แต่ก็ไม่สามารถจับเสี่ยวอู่ไว้ได้ ในทางกลับกันผู้คนต่างหัวเราะดังลั่น และเหยียดว่า: “ห่วยแตก! แค่แมวก็ยังจับไม่ได้”

“ว่าแต่แมวตัวนี้มาจากแห่งหนใดกัน?” มีคนสงสัยที่จู่ๆแมวตัวนี้ก็โผล่มา เหมือนดั่งว่าเป็นศัตรูของสาวกหญิงแห่งตันจง ประหลาดเสียจริง!

หยูนจ้งจิ่นรีบมาในทันทีที่ทราบเรื่อง เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นก็ได้เห็นเสี่ยวอู่ ใจสั่นระรัว เสี่ยวอู่จริงๆด้วย!

หยูนจ้งจิ่นกวาดสายตาไปรอบๆโถงตามสันชาตญาณเพื่อหาตัวจูนจิ่ว และหยูนจ้งจิ่นก็ได้สบตากับจูนจิ่วในระยะไกล มุมปากยกสูงขึ้นพลางยิ้มปรีดาอย่างสุภาพอ่อนโยน หยูนจ้งจิ่นมีความสุขอย่างเต็มเปี่ยมเพราะจูนจิ่วอยู่ที่นี่ด้วย

“เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ไม่เข้าไปช่วยเสี่ยวอู่รึ?” โม่อู๋เยว่ที่อยู่ใกล้เพียงเอื้อม จูนจิ่วหันกลับมาทางเขา

เลิกคิ้วพร้อมโค้งริมฝีปาก “เสี่ยวอู่หาได้ต้องการความช่วยเหลือจากข้าไม่”

ได้เห็นเสี่ยวอู่หยอกล้อกับหญิงสาวผู้หนึ่งเฉกเช่นกำลังเล่นละครลิง เพียงแต่ทิ้งรอยข่วนไว้ทั่วตัวนางเท่านั้นเอง หกเดือนที่ผ่านมา เสี่ยวอู่ได้ฝึกร่างกายที่สืบทอดกันมาช้านาน สามารถเทียบได้ถึงนักจิตชั้นสามระดับกลาง นี่ก็เป็นดั่งการหยอกล้อกับหญิงสาว มิได้เป็นปัญหาแต่อย่างใด

โม่อู๋เยว่รู้อยู่แล้วว่าเสี่ยวอู่ไม่ต้องการความช่วยเหลือ แต่ไม่ว่าอย่างไรก็บรรลุเป้าหมายของเขาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เมื่อเงยหน้าขึ้น โม่อู๋เยว่ก็ค่อยๆกวาดสายตาอันโอหังอย่างเหยียดๆ

ฉิ้ง!

เสียงดาบอันแหลมคมถูกชักออกจากฝัก เห็นหญิงสาวชักดาบออกมาพร้อมกับพลังแห่งจิตวิญญาณที่หลั่งไหลเข้าสู่ดาบ ง้างและฟันไปทางเสี่ยวอู่อย่างเหี้ยมโหด หยูนจ้งจิ่นสูดลมหายใจเข้า “เสี่ยวอู่ระวัง!”

เสี่ยวอู่มิได้หลบหลีกแต่อย่างใด เพียงยกอุ้งมือขึ้นและปัดดาบนั้น หญิงสาวมองรอยร้าวที่ดาบอย่างมิอาจเชื่อในสายตา เป็นเช่นนี้ได้เยี่ยงไร? เสี่ยวอู่ส่งเสียงเหมียวเหมียวอย่างภาคภูมิใจ กรงเล็บโผล่ออกมา และตะปบไปที่ดาบอย่างรุนแรง

แก๊ง! เสียงกระแทก——

ภายในโถงประมูล ทุกคนต่างตกตะลึง สติหลุดกันชั่วขณะ และจ้องมองดาบยาวที่หักเป็นสองท่อนหล่นกระทบพื้นอย่างไม่เชื่อสายตา

ดาบนี้ถูกตีขึ้นด้วยเหล็ก! เพียงถูกตะปบโดยแมวตัวหนึ่งกลับหักลงเสียได้ นี่พวกเขาตาพล่ามัว หรือว่ากำลังฝันกลางวันอยู่กันแน่? แต่ไม่ว่าจะขยี้ตาอย่างไร แสงกระทบที่อยู่ตรงหน้าก็ยังคงสว่างไสว นี่ของจริงเป็นแน่