บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 234

บทที่ 234 บังอาจนัก ไอ้ขยะพวกนี้

หากเป็นผู้อื่น เฟิ่งเซียวหาได้ยอมแพ้ไม่! แต่เมื่อมองไปที่โม่อู๋เยว่ เฟิ่งเซียวก็แต่ลูบเคราของเขาพลางกล่าวเบาๆ: “ก็ได้!”

ไม่ว่าผู้ใดก็ตาม โม่อู๋เยว่นั้นก็แข็งแกร่งกว่าพวกเขาทั้งหมด มีโม่อู๋เยว่คนเดียวที่ไม่จำเป็นจะต้องไปแข็งข้อด้วย อีกทั้งเฟิ่งเซียวก็เชื่อในตัวโมอู๋เยว่อย่างเหลือล้น! แต่ก็ไม่รู้ว่าเมื่อใดโม่อู๋เยว่จะเอาตัวจูนจิ่วไปเป็นภรรยาของเขา ควรกังวลไหมนะ?

จูนจิ่วบอกแผนการกับพวกเขา ในเพลานี้ยังมิต้องทำสิ่งใด เพียงรอถึงการแข่งขันทั้งห้าสำนักเริ่มขึ้น นางจะใช้การแข่งขันทั้งห้าเป็นดั่งกระดานหมากรุก ให้ฝ่ายสีดำนั่นเล่นกันไปก่อน รอให้คนที่อยู่เบื้องหลังมันเผยตัวตนออกมา ชัยชนะ! สิ่งที่ตั้งใจไว้ก็จักมาถึง!

หลังจากประชุมเสร็จเป็นที่เรียบร้อย พวกเขาแยกย้ายกันกลับไปยังสำนักของตน แต่ขณะที่หยูนเฉียวกำลังจะออกไป ก็ถูกหยุดโดยหยูนจ้งจิ่น

เมื่อเห็นว่าหยูนจ้งจิ่นปิดประตู หยูนเฉียวก็งุนงง “พี่ พี่ทำสิ่งใดกัน?”

“เฉียวเฉียว ข้าอยากถามเจ้าเสียหน่อย ในฐานะที่เจ้านั้นรู้จักแม่นางจูนจิ่วมานานกว่าข้า กับโม่อู๋เยว่นั้น เจ้ารู้จักเขามากเพียงใดรือ?” เมื่อหยูนเฉียวเห็นว่าหยูนจ้งจิ่งนถามเรื่องโม่อู๋เยว่ หยูนเฉียวก็ผงะไปชั่วครู่ ไม่ตอบสนองสิ่งใด เขานั้นทั้งมึนงงและประหลาดใจ

หยูนจ้งจิ่นได้บอกถึงสิ่งที่เขาได้เห็นแก่หยูนเฉียว แต่หยูนเฉียวนั้นไม่ได้ดูแปลกใจเสียเท่าไหร่ หยูนจ้งจิ่นก็รู้สึกเจ็บจี๊ดที่หัวใจทันที

เขากลืนไม่เข้าคายไม่ออก “แม่นางจูนจิ่วกับโม่อู๋เยว่ เป็นแค่ปรมาจารย์และลูกศิษย์กันจริงๆใช่หรือไม่?

“ก็ใช่ แต่ความสัมพันธ์ของพวกเขานั้นต่างออกไป แม่นางจูนก็โปรดปรานเขาเช่นกัน” น้ำเสียงของหยูนเฉียวนั้นไม่ต่างอะไรกับคนจะร้องไห้ เขายังคงจดจำภาพสลดนั้นได้ ภาพที่จูนจิ่วเข้าไปจูบโม่อู๋เยว่ ณ สำนักหวู่จง!

หากจูนจิ่วชอบชายอื่น เขายังสู้ได้ไม่หวั่น แต่ดันเป็นโม่อู๋เยว่! หยูนเฉียวก้มต่ำมองดูมือทั้งสองข้าง จะเป็นเช่นไรก็หาเทียบเคียงโม่อู๋เยว่ได้ไม่ แม้ว่าจักไล่ตามจูนจิ่วเช่นไร ก็คงทำได้เพียงร้องไห้อยู่ในใจและยิ้มไว้ เสมือนเพื่อนคนหนึ่ง

ในขณะที่เขาได้ยินหยูนจ้งจิ่นถามเขา หยูนเฉียวก็ตระหนักบางอย่างได้ สภาพแววตาของหยูนจ้งจิ่นที่กำลังตกใจดั่งหลุดไปในภวังค์นั้น

ความคิดวูบวาบในใจของเขาก็ได้รับการยืนยัน พี่ชายของเขาก็ชอบจูนจิ่วเช่นกัน!

หยูนเฉียวกำลังจะเอ่ยปาก “พี่ พี่ก็……”

“เอาล่ะ เรื่องระหว่างแม่นางจูนจิ่วกับโม่อู๋เยว่ หาใช่เรื่องที่เราควรสอดรู้ไม่ หยูนเฉียว เจ้ากลับไปที่สำนักหุ้นหยวนก่อนเถิด วันแห่งการแข่งขันทั้งห้าสำนัก ข้าเองก็จะไปดู เจ้าก็ตั้งใจทำให้เต็มที่!” หยูนจ้งจิ่นข่มอารมณ์ พลางยิ้มและตบไหล่หยูนเฉียว “เจ้าเป็นเกียรติแห่งตระกูลหยูนของเรา!”

เมื่อเข้าสำนักเทียนโจ้งได้ ก็มาอู๋จงได้ ลูกชายผู้อ่อนแอแห่งตระกูลขุนนาง ชะตากรรมเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิงเพราะตัวยาของจูนจิ่ว หยูนจ้งจิ่นอิจฉาหยูนเฉียวอยู่ตลอดที่ได้อยู่ข้างกายจูนจิ่วเสมอมา ส่วนตัวเขานั้นยังห่างไกลจากนางอีกมาก ความชื่นชอบในใจกลับกลายเป็นความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ

เขาอยากจะพรั่งพรูออกไป แต่ก็เลือกที่จะเงียบเอาไว้ หยูนเฉียวที่เงียบอยู่นานก็กล่าวขึ้นว่า “พี่ พี่ทำใจเถิด”

“……ไปซะ!” หยูนจ้งจิ่นหน้ามืดตามัว จนเกือบจะเตะหยูนเฉียวให้พ้นๆไปซะ ไอ้น้องคนนี้ เหตุใดจึงโง่เขลาเบาปัญญาได้ถึงเพียงนี้

จูนจิ่วไม่รู้เรื่องใดๆที่หยูนเฉียวและหยูนจ้งจิ่นได้พูดคุยกัน ส่วนโม่อู๋เยว่นั้นได้ยินพวกเขาอย่างชัดเจน จากนั้นเขาก็ดึงจิตกลับไป มุมปากยกสูงขึ้นเผยรอยยิ้มอันร้ายกาจ หากพวกเขารู้จุดยืนของตน หาได้จำเป็นต้องจัดการพวกเขาไม่

ในไม่ช้า อารมณ์ของโม่อู๋เยว่ก็ดีขึ้น เขาเงยหน้าพลางกวาดดวงตาที่ล้ำลึกนั้นไปรอบๆ พลางกล่าวว่า: “เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ มีหนูตัวน้อยจำนวนหนึ่งตามมา”

“ข้ารู้” จูนจิ่วเหลือบตามองอย่างเยือกเย็น