บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 24

บทที่24มีเงินไว้ฟาดหน้าสักฉาด

จูนจิ่วจำจูนเหลยได้ตั้งแต่ในครั้งแรกสาเหตุก็เพราะว่าเขาเป็นคนที่อยู่ในความทรงจำของเจ้าของร่างมากที่สุด

เจ้าของร่างอยู่ในตระกูลนี้ต้องตกระกำลำบากถูกรังแกตบตีด่าทอและหยามเหยียดทั้งหมดก็มาจากน้ำมือของจูนเหลยผู้นี้

จูนเหลยกับจูนหวั่นเอ๋อร์พวกเขาอยู่ด้วยกันได้อย่างไร？

“คุณหนูหวั่น”เมื่อเห็นจูนหวั่นเอ๋อร์เดินทางมาถึงผู้ดูแลงานชมหินก็แสดงท่าทีต้อนรับขับสู้อย่างขยันขันแข็ง“คุณหนูหวั่นมาถึงแล้วครั้งนี้หินดิบมีไม่น้อยส่วนประกอบชั้นเลิศทั้งนั้นจะต้องสามารถเอามาทำเป็นหินทิพย์ได้อย่างแน่นอน”

เมื่อมองไปทางด้านข้างเห็นจูนเหลยที่ถูกลืมไปเสียสนิทผู้ดูแลกลอกตามอง“ไม่ทราบว่าท่านผู้นี้คือ？”

“ท่านผู้นี้คือพ่อบ้านผู้ดูแลประจำตระกูลใหญ่ที่เมืองหลวงใต้เท้าจูนเหลย”จูนหวั่นเอ๋อร์ยิ้มขึ้นพลางแนะนำให้

เมื่อได้ยินว่าผู้ดูแลประจำตระกูลจูนตระกูลใหญ่จากเมืองหลวงเดินทางมาด้วยตนเองท่าทีของผู้ดูแลงานก็ยิ่งนอบน้อมขึ้นไปอีกกล่าววาจาถ้อยคำอันระรื่นหูรีบเชื้อเชิญพวกเขาให้เข้าไป“แขกท่านผู้มีเกียรติทั้งสองท่านเชิญทางนี้”

“ช้าก่อนพ่อบ้านจ้าวเกิดอะไรกับงานชมหินของพวกเจ้าขึ้นกัน？นี่ใครๆก็สามารถมาร่วมงานนี้ได้แล้วหรอ？”จูนหวั่นเอ๋อร์กล่าวด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเสียดสีดูจะพุ่งเป้าไปที่จูนจิ่ว

จูนจิ่วคิดไม่ถึงว่านางเพียงแค่ยืนอยู่ที่ทางเดินจะโดนจูนหวั่นเอ๋อร์หาเรื่องเอาจนได้แต่ทว่าจากที่ดูแล้วจูนหวั่นเอ๋อร์คงยังไม่รู้ว่านางคือใครจูนเหลยก็เช่นเดียวกัน！คนหลังลืมนางไปเสียสนิทแสดงอำนาจบาตรใหญ่สูงส่งแทบจะไม่ได้ชายตาหันมาแลดูจูนจิ่วเลยด้วยซ้ำ

ผู้ดูแลมองเห็นจูนจิ่วสีหน้าก็แปรเปลี่ยนในบัดดล“นางคิดจะทำอะไรกัน”

คนเฝ้าประตูเมื่อสัมผัสได้ถึงความโมโหของผู้ดูแลที่กำลังปะทุขึ้นก็รีบอธิบายกันจ้าละหวั่น“นายท่านขอรับเจ้าเด็กน้อยคนนี้เข้ามาปั่นป่วนเกะกะพวกข้าน้อยจะรีบไล่นางให้ออกไป！”

“เจ้ายังมายืนงงทำอะไรตรงนี้รีบไปเสียไปซะ”

จูนจิ่วไม่ขยับ

จูนหวั่นเอ๋อร์เพ่งเล็งจับจ้องไปที่จูนจิ่วด้วยสายตาที่แฝงไว้ด้วยความเร้นลึกถึงแม้นว่านางจะไม่รู้จักกับหญิงสาวคนนี้มาก่อนแต่บอกไม่ถูกว่าเพราะอะไรถึงทำให้รู้สึกเกลียดชังได้มากขนาดนี้จูนหวั่นเอ๋อร์เกลียดนางจนเข้าไส้

นางกลอกสายตาจูนหวั่นเอ๋อร์พลันก็นึกถึงแผนการร้ายบางอย่างอยู่ในใจนางจงใจทำท่าทีห้ามปรามคนเฝ้าประตูแกล้งทำท่าแสดงความสงสารเห็นอกเห็นใจกล่าวด้วยวาจาที่เยาะเย้ย“เจ้าอย่าใจร้ายขนาดนั้นดูท่าทีของนางช่างน่าสงสารนักเห็นทีคงจะตั้งใจมาที่งานชมหินเพื่อมาขอทานกระมัง”