บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 25
สรุปบท บทที่25พวกเราช่างมีวาสนาต่อกัน: บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ
ตอน บทที่25พวกเราช่างมีวาสนาต่อกัน จาก บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ – ความลับ ความรัก และการเปลี่ยนแปลง
บทที่25พวกเราช่างมีวาสนาต่อกัน คือตอนที่เปี่ยมด้วยอารมณ์และสาระในนิยายโรแมนซ์ บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ ที่เขียนโดย ต้าวเมียวเมียว เรื่องราวดำเนินสู่จุดสำคัญ ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยใจตัวละคร การตัดสินใจที่ส่งผลต่ออนาคต หรือความลับที่ซ่อนมานาน เรียกได้ว่าเป็นตอนที่นักอ่านรอคอย
บทที่25พวกเราช่างมีวาสนาต่อกัน
ทองก้อนที่ทั้งใหญ่และหนักกระแทกเข้าให้กับจูนหวั่นเอ๋อร์จนเผลอตัวร้องออกมาอย่างสะดุ้งโหยงกระแทกโดนหน้าจนเบ้าตากลายเป็นสีแดงช้ำเมื่อเงยหน้ามองขึ้นก็ไม่เห็นเงาของจูนจิ่วอีกต่อไปจูนหวั่นเอ๋อร์กระทืบเท้าด้วยความโมโห
เมื่อมองเห็นสายตาของจูนเหลยที่กำลังจดจ้องด้วยความฉงนสงสัย“คุณหนูหวั่นท่านไม่รู้จักทองคำหรือ”
“……”จูนหวั่นเอ๋อร์หัวเสียจนอยากจะด่ากราดออกมานังผู้หญิงแพศยาคนนั้นมันจงใจแกล้งกันชัดๆ
คิดไม่ถึงนอกจากจะดูถูกรังแกนางไม่ได้หนำซ้ำยังต้องโดนฟาดเอาให้ที่ใบหน้า
จูนหวั่นเอ๋อร์ปรับสีหน้าท่าทีบังคับตัวเองให้ยิ้มขึ้น“ใต้เท้าจูนเหลยพวกเราเข้าไปงานชมหินกับดีกว่านังนั่นมันก็แค่คนชั้นต่ำไม่สมควรลดตัวลงไปยุ่ง”
“อืม”จูนเหลยวางท่าทีใหญ่โตอย่างหยิ่งผยองเดินเข้างานชมหินไปพร้อมกับจูนหวั่นเอ๋อร์
เหลือเพียงผู้ดูแลงานและคนเฝ้าประตูที่พากันแย่งเก็บทองที่ตกหล่นอยู่บนพื้นในท้ายที่สุดผู้ดูแลถึงกับเอ่ยปากเอาสถานะของตัวเองยกขึ้นมาขู่และเก็บทองเอาไว้กับตัวแต่เพียงผู้เดียว
เมื่อกล่าวถึงจูนจิ่วที่หันหน้าเดินเข้าไปในงานชมหินเสี่ยวอู่ที่ตัวอ่อนปวกเปียกอยู่ในอ้อมแขนของจูนจิ่วยิ้มขึ้นจนแทบจะเห็นลิ้นไก่“เจ้านายทำได้ดีมากน่าเสียดายที่ไม่ได้สั่งสอนนังผู้หญิงชั่วคนนั้นให้เห็นดีมากกว่านี้”
“เจ้ารู้ไหมว่านางเป็นใคร”จูนจิ่วลูบขนเสี่ยวอู่ไปมา
เสี่ยวอู่รู้สึกสงสัย“เจ้านายนางเป็นใครกัน”
“จูนหวั่นเอ๋อร์”
“อะไรนะ！”เสี่ยวอู่ถลึงตาเบิกโพลงขนรอบตัวลุกผงาดชูชันขึ้นอีกครั้ง“ที่แท้ก็คือนาง！เจ้านายจูนหวั่นเอ๋อร์ผู้นี้ชั่วช้ายิ่งนัก”
จูนจิ่วพยักหน้ารับจูนหวั่นเอ๋อร์จำนางไม่ได้ท่าทีก็หมือนเวลาที่ทำกับคนอื่นๆทั่วไปนึกไม่ออกเลยจริงๆหากจูนหวั่นเอ๋อร์จำนางได้ในภายหลังเรื่องราวจะเป็นอย่างไร
คิดถึงที่ตัวเองเพิ่งเอาทองก้อนฟาดเข้าให้ที่ใบหน้าของนางจูนจิ่วก็รอเวลาให้จูนหวั่นเอ๋อร์จำนางได้ท่าทีเต็มไปด้วยความคันไม้คันมือ
จูนจิ่วที่กอดเสี่ยวอู่ไว้เงยหน้ามองไปโดยรอบๆทั้งสี่ทิศ“เอาละดูงานชมหินก่อนดีกว่า”
“หืม”จูนจิ่วเลิกคิ้วขึ้น
วาสนา？นางไม่เชื่อเรื่องวาสนาก็แค่เป็นความบังเอิญเสียเท่านั้น
หยูนเฉียวเอ่ยขึ้น“แม่นางจูนวันนี้มาพนันหินอีกแล้วใช่ไหมบังเอิญอย่างแท้จริงข้าเองก็มีความชำนาญในเรื่องพนันหินถ้าไม่เช่นนั้นข้าแนะนำให้แม่นางจูนฟังหน่อยเป็นอย่างไร”
“เอาสิ”จูนจิ่วพยักหน้า
หยูนเฉียวเข้าใจงานชมหินเป็นอย่างดีย้อนร้อยไปไกลตั้งแต่ประวัติจุดกำเนิดของงานชมหินมาจนถึงวิธีการคัดสรรหินที่ยังไม่แปรรูปขั้นตอนการพนันหินนำข้อมูลทุกอย่างบอกเล่าให้กับจูนจิ่วความเร็วและจังหวะจะโคนไม่เร็วไม่ช้าจนเกินไปอีกทั้งน้ำเสียงที่เปล่งออกมาฟังได้อย่างระรื่นหู
“ทั้งหมดที่ข้าบอกไปแล้วนั้นเป็นข้อมูลสำคัญที่เจ้าควรจะรู้เอาไว้สำหรับการเข้าร่วมงานชมหินนี้แม่นางจูนหากยังมีข้อสงสัยอะไรสามารถถามข้าได้ทั้งนั้น”หยูนเฉียวจ้องมองจูนจิ่วยิ้มให้อย่างสง่าผ่าเผยและอบอุ่น
ในตอนนี้เขารู้สึกโชคดีอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ที่ได้มาเข้าร่วมงานชมหินครั้งนี้หาไม่เช่นนั้นแล้วก็คงจะคลาดกันกับจูนจิ่วเป็นแน่
หยูนเฉียวอ้าปากกำลังจะพูดต่อไปด้านหลังของเขาก็มีเสียงแหลมปรี๊ดเต็มไปด้วยความโมโหตัดบทสนทนาของหยูนเฉียวลง“นังแพศยาเจ้าอยู่ที่นี่เองน่ะหรือ”
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ
หนังสือยังไม่จบ ไม่อัปต่อแล้วเรอค่ะ...