บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 243

บทที่ 243 ใช่คนที่อยู่เบื้องหลังหรือเปล่า

“จะนิ่งอึ้งอยู่ทำไม?ไม่ได้ยินที่อาเจ็กเสี่ยวช่วยพูดหรือไง นำหยกทิพย์ออกมา” หวางฉี่อ๋างพูดจาต่อว่าและจ้องเขม็งยู่ซินอย่างเหลือทน

ใบหน้ายู่ซินบวมเหมือนหัวหมู ดวงตาที่เล็กเหมือนถั่วเขียวฉายแววความไม่พอใจ แต่ก็ต้องจำยอมส่งมอบหยกทิพย์ออกไป เพราะนางรู้ดีว่านี่ไม่ใช่การข่มขู่ หากไม่ส่งมอบหยกทิพย์ออกไป จูนจิ่วจะฆ่านางจริงๆ

จูนจิ่วกางมือออกไปคว้าเอาหยกทิพย์ของยู่ซินลอยผ่านอากาศมา หยกทิพย์ทั้งสองชิ้นแนบชิดติดกัน มีแสงสว่างประกายทอแสง เห็นเพียงหยกทิพย์ชิ้นที่เป็นของยู่ซินค่อยๆเปลี่ยนจากสีส้มเป็นสีแดง สุดท้ายแสงที่ฉายแวววับดับแสงลงเหลือเพียงสีแดงอ่อนๆ

ความพยายามที่ทุ่มเทไปสูญเปล่าทั้งสิ้น ยู่ซินกัดฟันเสียงกรอด

สายตาที่โกรธแค้นของนาง เพิ่งจะถลึงตาใส่จูนจิ่วไปแวบเดียว จูนจิ่วกวาดสายตามองไปที่นาง ยู่ซินรีบก้มหน้าลงต่ำ ไม่กล้าสบตาโดยตรง นางสู้จูนจิ่วไม่ไหว จึงต้องยอมจำนน ทว่านางยังคงไม่พอใจ

การแย่งชิงผลคะแนนหยกทิพย์ของยู่ซินไป ทำให้หยกทิพย์ของจูนจิ่วเพิ่มระดับเป็นสีเขียวชั้นสี่ สีเขียวมรกตเป็นสีที่งดงามมาก นางโยนหยกทิพย์คืนให้กับยู่ซิน จูนจิ่วพูดว่า “หยกทิพย์ที่เหลือพวกเจ้าแบ่งกันเอง”

“ได้เลย ขอบคุณอาเจ็กเสี่ยวช่วย”

“ขอบคุณอาเจ็กเสี่ยวช่วย” เหล่าศิษย์สำนักเทียนอู่จงพูดขอบคุณพร้อมเพรียงกัน ทว่าเมื่อพวกเขาแย่งหยกทิพย์จากศิษย์ตันจงมาได้ แต่ละชิ้นมีสีแดงอ่อนๆพอถูไถไปได้

หวางฉี่อ๋างถลึงตาใส่ อย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา “นี่มันหยกทิพย์ของปลอมหรือเปล่า? พวกเจ้าเข้ามาในเขตลับเทียนอู่สองวันแล้ว เพิ่งจะทะลุชั้นหนึ่งไม่นานเอง? ไอ้อ่อนหัด ล้อเล่นอะไรกัน? นี่มันเศษขยะชัดๆ พวกเจ้าแอบซ่อนหยกทิพย์แท้ไว้หรือเปล่า”

“ไม่ไม่ใช่” ศิษย์ตันจงที่ถูกหวางฉี่อ๋างหิ้วตัวลอยขึ้นมาเป็นคนที่จูนจิ่วรู้จักดีเสียด้วย นั่นก็คือมู่หรงหนันจินที่เคยเห็นหน้าที่เวทีอู๋อจง ตอนที่เขาเห็นหน้าจูนจิ่ว บนใบหน้าแสดงอาการหวาดกลัว

มู่หรงหนันจินหวาดผวารีบยกมือขึ้นทั้งสองข้างแล้วตะโกนว่า “เป็นเพราะศิษย์พี่ยู่ซิน สัตว์ทิพย์ที่พวกข้าฆ่าตาย ผลคะแนนล้วนเป็นของศิษย์พี่ยู่ซินแล้ว”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น สีหน้าของเหล่าศิษย์สำนักเทียนอู่จงแปรเปลี่ยนเป็นเรื่องสนุก สายตาที่มองไปทางยู่ซินเต็มไปด้วยความดูแคลนและรังเกียจ กลับแย่งชิงคะแนนของศิษย์สำนักเดียวกัน เพื่อดันตัวเองให้ถึงสีส้ม น่าเกลียดที่สุด

ยู่ซินที่ถูกสายตาของเหล่าลูกศิษย์สำนักเทียนอู่จงจ้องมองกลับไม่รู้สึกอับอายเลย นางรีบชิงพูดก่อน “ข้าเป็นศิษย์พี่ใหญ่แห่งตันจง พวกเขาสมควรที่จะต้องเคารพข้าอยู่แล้ว และพวกเขาก็ยินยอมเอง”

มู่หรงหนันจินขยับริมฝีปากเหมือนจะโต้กลับ ทว่าตอนที่กำลังจะเอ่ยปากพูดเกิดความลังเลใจจึงยอมเงียบปากไว้

จูนจิ่วไม่ได้สนใจความสัมพันธ์ระหว่างพวกเรา ของที่ต้องการแย่งมาได้แล้ว ก็ควรไปได้แล้ว จูนจิ่วหมุนตัวกลับแล้วพูดว่า “ไปกันเถอะ”

“อาเจ็กเสี่ยวช่วยไม่จัดการพวกเขาแล้วหรือ?”

“ปล่อยพวกเขาไปให้หมด แต่ถ้าเจอครั้งต่อไป……” จูนจิ่วหยุดฝีเท้าลง เหลือบตามองยู่ซินด้วยสายตาเย็นชา สายตาที่มองไปมองทะลุผ่านความคิดสกปรกและความอำมหิตภายในจิตใจของยู่ซิน ทำเอายู่ซินสั่นดิกๆ ตัวแข็งทื่อจนไม่กล้าขยับตัว

จูนจิ่วกระตุกยิ้มหยันตรงมุมปาก แล้วพูดว่า “ถ้าครั้งต่อไปได้เจอตัวอีกล่ะก็ มันจะไม่จบแค่แย่งชิงหยกทิพย์เท่านั้น”

จูนจิ่วนำกลุ่มลูกศิษย์สำนักเทียนอู่จงเดินจากไป รอจนพวกเขาจากไปไกลและมองไม่เห็นแล้ว มู่หรงหนันจินและกลุ่มลูกศิษย์ตันจงล้อมตัวเขามา เรียกชื่อนางตั้งหลายครั้ง ยู่ซินถึงจะดึงสติกลับมาได้ พอนางรู้สึกตัวรีบกุมใบหน้าไว้ โกรธโมโหกรี๊ดเสียงดัง

มู่หรงหนันจินรีบห้ามปราม “ศิษย์พี่ยู่ซินห้ามร้องเสียงดัง จะดึงดูดสัตว์ทิพย์มาได้”

“ไสหัวไป ไสหัวไปให้หมด” ยู่ซินอารมณ์เสียจนพาลใส่ นางรีบเอายาออกมาทาที่ใบหน้า ผ่านไปครู่เดียวใบหน้าที่บวมเหมือนหมูเต็มไปด้วยสีสันหลากหลาย ทำให้เหล่าลูกศิษย์ตันจงต้องหันหน้าไปทางอื่นๆตามๆกัน พวกเขาเกรงว่าจะหลุดขำออกไป