บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 244

บทที่ 244 นักรบผู้พลีชีพแห่งเทียงฉิว

หากนางจากไป แน่นอนว่าไม่สามารถพาเหล่าลูกศิษย์สำนักเทียนอู่จงไปด้วยได้ เป้าหมายของพวกเขาใหญ่หลวงยิ่งกว่า อีกอย่างนี่เป็นเรื่องส่วนตัวของนาง ไม่ควรให้พวกเขาเข้ามาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้

จูนจิ่วกำลังวางแผนจะแอบจากไปในตอนกลางคืน ทว่านางไม่ได้คิดจะบอกเรื่องนี้กับพวกหวางฉี่อ๋าง การอธิบายมันเสียเวลาเกินไป อีกอย่างเรื่องนี้อธิบายยาก จึงใช้เข็มเงินปักแผ่นจดหมายไว้ที่ต้นไม้ จูนจิ่วจากไปอย่างเงียบๆและหายเข้าไปในความมืดมิด

รอกระทั่ง ตอนที่พวกหวางฉี่อ๋างสังเกตเห็นว่าจูนจิ่วไม่อยู่แล้ว และเห็นจดหมายบนต้นไม้ นางได้เดินทางจากไปไกลแล้ว

บนจดหมายนางเขียนบอกพวกหวางฉี่อ๋างว่า นางมีเรื่องส่วนตัวต้องไปจัดการก่อน สามารถทิ้งสัญลักษณ์ไว้ให้นาง แล้วนางจะตามไปทีหลัง หรือไม่ก็นัดเจอกันที่ศูนย์กลางเขตลับเทียนอู่

ภายนอกบุปผากระจกจันทราวารี ทุกคนเห็นจูนจิ่วจากไปโดยที่ไม่ล่ำลาสักคำ ต่างพากันตกตะลึงและไม่เข้าใจเป็นอย่างมาก ถึงขั้นจับกลุ่มเล็กกลุ่มใหญ่ปรึกษาคุยกันว่า ทำไมจูนจิ่วถึงจากไปตามลำพัง? นางจะไปอะไร?

ตรงใจกลางที่นั่งแขกผู้มีเกียรติ ชิงหยู่กวาดสายตามองดูสีหน้าของทุกคน เขากำหมัดแน่นแล้วปล่อยแล้วกำหมัดแน่นอีกครั้ง เขาอดใจไม่ได้ที่จะคาดเดาว่าจูนจิ่วทราบการมาของคนเหล่านั้นแล้วหรือ? ภายในใจเลี่ยงไม่ได้ที่จะเป็นกังวลเรื่องนี้

ถ้าหากชิงหยู่อยู่ภายในเขตลับเทียนอู่ เขาจะลากมือจูนจิ่วไว้ และตักเตือนนางว่าดีที่สุดอย่าเข้าไปยุ่งเรื่องนั้น ให้รีบซ่อนตัวไว้ อย่าให้พวกเขาเพ็งเล็งได้เด็ดขาด ตั้งตัวเป็นศัตรูกับคนพวกนี้ จบไม่สวยแน่นอน ทว่าต่อให้เขาจะเป็นห่วงมากแค่ไหนก็ไม่สามารถส่งต่อไปถึงเขตลับเทียนอู่ บอกให้จูนจิ่วทราบได้

……

เสียงลม

ร่างกายของจูนจิ่วเคลื่อนตัวว่องไวเหมือนเงาลวงตา ปลายเท้าที่เหยียบใส่กิ่งไม้กระโดดลอยออกไป โดยมาพร้อมกับเสียงลมอ่อนๆ เสี่ยวอู่หมอบตัวอยู่ตรงไหล่ของนาง มันทำให้ตัวเบาลงจนไร้น้ำหนัก เพื่อไม่ให้ส่งผลกระทบต่อจูนจิ่ว

มันแลบลิ้นเลียจมูก แล้วถามจูนจิ่วว่า “นายท่าน จูนหยูนเสวี่ยพวกนางอยู่ที่ไหน เหมียว?”

“ยังมีระยะทางอีกสิบสองลี้ จะถึงที่นั่นก่อนฟ้าสาง”

ไม่มีผู้ใดเลือกเดินผ่านดงป่าไม้ในยามวิกาล ฉะนั้นการที่จูนจิ่วจะหาพวกเขาเจอนั้นช่างง่ายดายยิ่งนัก ตันจงกับเจี้ยนจงรวมกันเป็นหนึ่งกลุ่ม จำนวนคนรวมๆแล้วมีประมาณเจ็ดถึงแปดสิบคน ต่อให้จะอยู่บนภูเขาฝั่งตรงข้าม แค่แหงนหน้าขึ้นมาก็มองเห็นกองไฟสว่างจ้าที่พวกเขาก่อขึ้นมาได้แล้ว

ความรวดเร็วของจูนจิ่วลดช้าลง นางยื่นมือไปลูบคางของเสี่ยวอู่ “พวกข้าแยกกันเดินคนละทาง หากพบเจอคนสะกดรอยตามรีบรายงานข้า ”

“เหมียว ” ดี

เสี่ยวอู่พุ่งตัวออกไปเหมือนลูกปืน เรือนร่างที่ขาวดุจหิมะเมื่อหายเข้าไปในความมืดมิดกลับไม่ได้ตกเป็นเป้าสายตาเลย มันเคลื่อนตัวรวดเร็วปานสายฟ้า หายวับภายในพริบตาเดียว

จูนจิ่วหันหน้าเดินไปอีกทางหนึ่ง นางวางมือไว้ข้างลำตัว ปลายนิ้วมือแกว่งโยวหยิ่งเล่น ฝีเท้าที่ดูเหมือนเดินสบายๆ แต่ละก้าวที่เดินไม่มีเสียงใดๆ แค่ก้าวออกไปครั้งเดียวก็หายตัวไกลออกไปสิบเมตร เหมือนกับดวงวิญญาณลึกลับที่ยากต่อการต้านทานและยิ่งพบเห็นได้ยาก

ใช้เวลาเพียงไม่นาน จูนจิ่วสังเกตเห็นสายลับคนที่หนึ่ง หลังจากที่จูนจิ่วมองดูบริเวณรอบๆอย่างระมัดระวัง จนมั่นใจว่าเขามาคนเดียว จูนจิ่วจึงก้าวเท้าเดินเข้าไปใกล้

เห็นสายลับสวมใส่ชุดคลุมสีดำ หลบซ่อนอยู่บนต้นไม้จ้องมองไปทางพวกจูนหยูนเสวี่ยอย่างน่ากลัว นางหรี่สายตาลงต่ำ จูนจิ่วกระตุกยิ้มหยันตรงมุมปาก นางหายตัวเลยผ่านไป