บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 246

บทที่ 246 ยาพิษขั้นรุนแรงนี้ไม่ธรรมดา

สายตาของจูนจิ่วสะท้อนความประหลาดใจ นางเหลือบมองกระดิ่งเงินตรงข้อมือ เกราะป้องกันโปร่งใสอันนี้ โม่อู๋เยว่เป็นคนทำหรือ? ข้างหูได้ยินเสียงกรีดร้องเสียงแหลมที่น่ากลัวนัก จูนจิ่วแหงนหน้ามองไป เห็นยู่ซินถูกผงสีน้ำเงินสาดเข้าที่ใบหน้าอย่างจัง

เห็นได้ด้วยตาเปล่า บนผิวหน้าของยู่ซินถูกกัดเซาะจนเป็นแผลเน่าเปื่อย ไม่เพียงแต่มีแผลเน่าเปื่อยเท่านั้น ยังมีอาการคันด้วย ยู่ซินทนไม่ไหวจนเผลอเอามือไปเกาตรงแผลเปื่อย ที่อยู่ตามเรือนร่างและใบหน้า จนเกิดเป็นรอยแผลเลือดเป็นแถบๆ จูนจิ่วขมวดคิ้วแน่น นี่มันยาสลายศพที่คุณภาพต่ำไม่ใช่หรือ? ทว่าผงเซาะกระดูกอะไรนั่นของยู่ซิน ผลลัพธ์ด้อยกว่ายาสลายศพเยอะเลย มันจะไม่งอกเกิดใหม่ มีแต่จะเน่าจนเสียโฉมไปโดยสิ้นเชิง

“ยาถอนพิษ ข้าจะเอายาถอนพิษ ยู่ซินรีบเอายาถอนพิษออกมากินอย่างหวาดผวา สามารถหยุดการเน่าเปื่อยได้ แต่กลับไม่สามารถรักษาแผลที่เกิดขึ้นแล้ว แบบนี้เขาเรียกว่าให้โทษแก่ท่านโทษนั้นถึงตัว บาดแผลบนร่างกายของยู่ซินช่างน่ากลัวยิ่ง ศิษย์ตันจงและเจี้ยนจงที่อยู่บริเวณนั้นล้วนแสดงสีหน้าตื่นตระหนกและตีตัวออกห่างจากนาง

กลับไม่รู้ว่าการทำแบบนี้ทำให้จูนจิ่วสังเกตเห็นข้อบกพร่อง

จูนจิ่วถือป๋ายเย่ไว้ ขานเรียกเสียงดุดัน “เสี่ยวอู่”

“เหมียวๆ” เสี่ยวอู่หายวับไปจากข้างกายจูนจิ่ว มันยกกรงเล็บขึ้นมา กรงเล็บเล็กๆตบเข้าที่ลำตัวของลูกศิษย์เจี้ยนจง ทำให้คนตัวปลิวออกไปไกลกว่าสิบเมตร ค่ายกลดาบสังหารฟ้าดินเกิดช่องโหว่ทันที แรงสังหารอ่อนกำลังลงทันที

มือซ้ายของจูนจิ่วถือป๋ายเย่ไว้ และฟาดเหวี่ยงจากบนลงล่าง เกิดเป็นพลังแรงดาบมหาศาล

ตรงที่มีแสงดาบกวาดผ่าน เห็นเพียงภาพถูกเชือดคอขาด จูนจิ่วพุ่งตัวไปตามแสงดาบจากทางด้านหลัง แล้วเขย่งเท้าตีลังกาหลังกลางอากาศออกจากการล้อมรอบได้ ด้านหลังมีเสียงตะโกนดังของจูนหยูนเสวี่ย “กีดขวางนางไว้”

จูนจิ่วรีบหมุนตัวอย่างฉับไว ยกแขนขึ้นมาแล้วฟาดเหวี่ยงดาบไปในแนวนอน

บูม ป๋ายเย่ปล่อยพลังเสียงดัง พลังจากดาบที่ฟาดฟันลงไปเหมือนการระเบิดไม้ไผ่ ทำให้ศิษย์เจี้ยนจงและตันจงวงแตกกระจัดกระจาย เมื่อพวกเขาลุกขึ้นมาจากพื้นด้วยเสียงร้องเจ็บปวด ทั้งคนและแมวหายไปอย่างไร้ร่องรอยตั้งนานแล้ว

จูนหยูนเสวี่ยโกรธจนรีบสาวเท้าเดินเข้ามา กำหมัดแน่นเสียงดังกรอด โกรธจนกระทืบเท้า “กรี๊ด”

“ศิษย์น้องหยูนเสวี่ยอย่าเพิ่งโกรธเลย จูนจิ่วโดนมีดสั้นของศิษย์น้องทำร้าย นั่นมันเป็นถึงยาพิษขั้นรุนแรงที่ศิษย์น้องซื้อมาด้วยราคาสูงลิบลิ่วเชียวนะ ต่อให้จูนจิ่วจะเป็นนักกลั่นยา ทว่าอยู่ในเขตลับเทียนอู่ไม่มีอะไรสักอย่าง งานนี้นางตายแน่” ชิวหยุนหยุนเดินมาถึงข้างกายจูนหยูนเสวี่ย พูดจาประจบสอพลอ

เมื่อได้ยินเช่นนั้น จูนหยูนเสวี่ยยอมสงบลงพร้อมหรี่ตาฉีกยิ้มอย่างร้ายกาจ “เจ้าพูดถูก กว่าจะยาพิษนั่นข้าเสียแรงไปมาก นอกจากนักวางยาพิษแล้ว ยังไม่มีนักกลั่นยาผู้ใดสามารถถอนยาพิษนั่นได้ ต่อให้เป็นผู้อาวุโสตันจงก็แก้ไม่ได้”

แล้วจูนจิ่วจะถอนพิษได้อย่างไร? หรือต่อให้นางมีความสามารถจริง แต่อยู่ในเขตลับเทียนอู่ไม่มียาถอนพิษอยู่ หรือต่อให้นางหาสมุมไพรเจอ แล้วรอให้นางผสมยาถอนพิษเสร็จ นางคงตายไปตั้งนานแล้ว

เมื่อคิดได้เช่นนี้ รอยยิ้มตรงมุมปากของจูนหยูนเสวี่ยยิ่งดูโหดเหี้ยมมากขึ้น นางแหงนหน้ามองไปยังพวกลูกศิษย์ จากนั้นสายตาตกไปที่เรือนร่างของยู่ซินที่เจ็บจนสลบไปแล้ว สายตาฉายแววความอำมหิต

จูนหยูนเสวี่ยเปิดปากพูด “ยู่ซินได้รับบาดเจ็บ พวกเจ้าศิษย์ตันจงพละกำลังอ่อนแอมาติดตามเจี้ยนจงกันเถอะ พวกเราจะไปที่ใจกลางเขตลับเทียนอู่ ทว่าเจี้ยนจงยอมปกป้องพวกเจ้า พวกเจ้าก็ต้องออกแรงเช่นกัน ระหว่างทางไปหาจูนจิ่วให้เจอ ตายต้องเจอศพอยู่ต้องเจอคน”

นางจะต้องเห็นศพของจูนจิ่วกับตาตัวเอง ถึงจะสบายใจได้

……

เสียงซาๆ จูนจิ่วเหยียบเท้าลงบนใบหญ้าที่แห้งกรอบ เขย่งเท้าย่อตัวกระโดดขึ้นไป จูนจิ่วกระโดดขึ้นไปบนยอดต้นไม้สาวเท้าฉับไว เพียงแค่พริบตาเดียวก็หายเข้าไปในป่าทึบ