บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 247

บทที่ 247 ทุกท่านเจ็บหน้าไหม

“นี่มันเป็นไปไม่ได้ จูนจิ่วก็แค่จัดการบาดแผลอย่างง่าย จะสามารถขับสารพิษออกไปสำเร็จได้อย่างไร?”

“ใช่ นั่นมันยาพิษขั้นรุนแรงของนักวางยาพิษเชียวนะ แรงจนถึงแก่ชีวิต มันจะเป็นได้อย่างไรที่ผู้หญิงตัวกะเปี๊ยกจะสามารถขับสารพิษออกและรักษาจนหายได้ จูนจิ่วจงใจหลอกลวงพวกเรา หื้ม ดูท่าแล้วหมอเทวดาจูนจิ่วคงถึงคราวหมดสิ้นความสามารถ ยาพิษนี้ไม่สามารถถอนได้ มือข้างขวาเตรียมพิการได้เลย” น้ำเสียงของคนพูดเลวทรามมาก มีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่น หากมือข้างขวาพิการก็เท่ากับว่าเป็นคนทุพพลภาพไปโดยปริยาย

ทุกคนที่ได้ยินว่าเป็นยาพิษของนักวางยาพิษ ต่างสูดลมหายใจเข้าลึกๆตามๆกัน สีหน้าเปลี่ยนไปทันที

นักวางยาพิษเหรอ นั่นมันเป็นถึงบุคคลที่มีชื่อเสียงท่ามกลางนักกลั่นยา ถนัดใช้ยาพิษทารุณโหดร้าย อีกทั้งยังอยู่เหนืออู๋อจง ผู้อาวุโสนอกสำนักจากสำนักสามแห่ง ยาพิษหนึ่งเม็ดมีเงินทองก็หาซื้อยาก จูนจิ่วกลับโดนยาพิษขั้นรุนแรงของนักวางยาพิษ

ผู้คนต่างรู้จักยาพิษขั้นรุนแรงของนักวางยาพิษดี มีเพียงเขาคนเดียวที่มียาถอนพิษ จูนจิ่วแค่ใช้วิธีการง่ายๆจะขับสารพิษออกไปได้อย่างไร? ทิศทางสถานการณ์เปลี่ยนทันที ทุกคนล้วนชี้ขาดว่า จูนจิ่วรู้ทั้งรู้ว่าไม่มีทางรักษาแล้ว แต่ยังคงมีความหวังว่ารักษาได้ จึงจัดการบาดแผลไปแบบนั้น

ผู้อาวุโสเจี้ยนจงเอ่ยปากพูด “เด็กสามขวบยังรู้เลย หากโดนวางยาพิษต้องกินยาถอนพิษก่อน ตามด้วยกินยาทุกวัน และพักผ่อนเจ็ดวันถึงจะหายได้ จูนจิ่วใช้มีดสั้นทำแผลชุ่ยๆแบบนั้น ขับสารพิษออกไปได้หรือ? ข้าเห็นนางบีบเลือดออกไปเยอะขนาดนั้น มีแต่จะเสียแรงเปล่า”

“ใช่ๆ ข้าเองก็ไม่เคยเห็นมาก่อน คนที่โดนยาพิษแค่เอาเชือกมามัดแล้วใช้มีดตัดเนื้อออก นี่มันเป็นการทำให้พิษแพร่กระจายเร็วขึ้นไม่ใช่หรือ? วิธีการที่ถูกต้องคือห้ามขยับตัว และรอกินยาถอนพิษเท่านั้น” ท่านชิงจากชางไห่จงพูด และหันหน้ามองไปทางอู๋ซานสำนักตันจง

นางถามว่า “อู๋ซาน เจ้าเป็นถึงศิษย์พี่ใหญ่ของตันจง เจ้าว่าถูกต้องไหม?”

“ถูกต้องไม่มีผิด แต่……” อู๋ซานลังเลที่จะพูด ดวงตาทั้งคู่ของเขาเพ่งมองไปที่บุปผากระจกจันทราวารี เห็นจูนจิ่วเร็วดั่งวายุ ซู่ๆ เดินฝ่าดงป่าไม้ไปอย่างรวดเร็ว เขาจะพูดกับทุกคนอย่างไรดี เขารู้สึกว่าจูนจิ่วทำแบบนี้ถูกต้องแล้ว

ทว่าพูดไปพวกเขาก็คงไม่เชื่อหรอก?

“พวกเจ้าเป็นพวกสอดรู้สอดเห็นหรือไง? หุบปากให้หมดเลย ศิษย์น้องของข้าจะทำอย่างไรแล้วมันเกี่ยวอะไรกับพวกเจ้า จะดูก็ดู ไม่ดูก็ไสหัวออกไปแต่เนิ่นๆ ใครยังปากมากพูดบลาๆ ข้าจะลงมือสั่งสอนมัน”

สีหน้าของชิงหยู่ไม่น่ามอง เขากำหมัดแน่นพร้อมตะโกนเสียงดุดันดังสนั่น

จากนั้นเขามองไปทางโม่อู๋เยว่ น้ำเสียงที่ผ่านไปมิอาจบดบังความเป็นห่วง “ผู้อาวุโสโม่ ท่านว่าวิธีการของศิษย์น้องเล็กข้า ทำถูกต้องไหม? ต้องการให้นางหยุดการแข่งขันแล้วออกมาขับสารพิษออกก่อนไหม”

วิธีการถอนพิษของจูนจิ่วแบบนี้ ไม่เคยได้ยินได้ฟังมาก่อนเลย ทั้งโหดเหี้ยมและรวดเร็ว ประสิทธิภาพสูงจนทำให้คนเชื่อยากว่านี่คือการถอนพิษ ชิงหยู่เชื่อมั่นในตัวจูนจิ่ว ทว่าตรรกะความคิดกลับทำให้เขาอดที่จะเป็นกังวลไม่ได้ หากวิธีการเกิดข้อผิดพลาดล่ะ? เขาเกือบจะทนไม่ไหวจนบุกเข้าไปนำตัวศิษย์น้องเล็กออกมา ไม่เพียงแต่สามารถถอนพิษได้ ยังสามารถหลบหลีกคนของเทียงฉิวได้ด้วย

หลังจากที่ผ่านไปตั้งนานแล้วยังไม่ได้รับการตอบกลับของโม่อู๋เยว่ ชิงหยู่จึงส่งเสียงไปอีกครั้ง “ผู้อาวุโสโม่ท่านได้ยินไหม”

“ยาพิษอันน้อยนิด เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ถอนพิษได้ง่ายเหมือนปอกกล้วยเข้าปาก” แววตาของโม่อู๋เยว่แลดูหนักหน่วง และรู้สึกรำคาญใจต่อการรบกวนของชิงหยู่อยู่บ้าง สุดท้ายจึงยอมตอบเขาไป

“อย่างนั้นแสดงว่าศิษย์น้องเล็กก็ถอนพิษสำเร็จแล้วน่ะสิ? ฮ่าๆๆ ข้าว่าแล้วศิษย์น้องเล็กของข้าฉลาดเป็นกรด แถมมีพรสวรรค์ที่ไม่ธรรมดา ยาพิษของนักวางยาพิษแล้วจะทำไม? นางก็สามารถถอนพิษได้อยู้ดี ” ชิงหยู่โล่งอกไปที จึงรีบพูดชื่นชมจูนจิ่วทันที แต่กลับไม่รู้ว่าโม่อู๋เยว่ได้ปิดการส่งเสียงของเขาไปแล้ว

โม่อู๋เยว่เฝ้าดูจูนจิ่วอย่างเงียบๆ ปลายนิ้วของเขาขยับนิดๆ ทุกคนไม่เห็นกระดิ่งเงินที่ซ่อนอยู่ใต้แขนเสื้อของจูนจิ่วมันกำลังเปล่งประกายทอแสงระยิบระยับ มีแสงวนเวียนอยู่รอบๆข้อมือจูนจิ่ว มันกำลังสร้างเนื้อเยื่อใหม่ ซ่อมแซมบาดแผลของจูนจิ่วอย่างรวดเร็ว

ทว่าจูนจิ่วรู้สึกได้

นางยกคิ้วขึ้นสูง ก้มหน้ามองไปที่มือข้างขวา ระหว่างทางนางได้เปลี่ยนเสื้อคลุมตัวนอกเพื่อบดบังบาดแผลไว้ จูนจิ่วรู้สึกว่าบนบาดแผลมีอาการคันยิกๆ ในฐานะที่เป็นนักกลั่นยานางเข้าใจอาการแบบนี้ดี บาดแผลกำลังสมานอย่างรวดเร็ว