บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 259

บทที่ 259 จูนหยูนเสวี่ยสมควรตาย

จูนหยูนเสวี่ยทนไม่ได้กับการกรีดแทงนี้ นางใช้ท้ายทอยกระแทกเสาด้านหลังอย่างบ้าคลั่ง จ้องจูนจิ่วอย่างเอาตาย ดวงตาสองข้างของนางแทบถลนออกมาจากเบ้า

นางไม่เชื่อ! แต่นี่คือความจริง นางเป็นเป้าล่อของจูนจิ่วมากว่าค่อนครึ่งปี นางคิดไปเองว่าตนแย่งชิงฐานะของจูนจิ่วและจะสง่างามราบรื่นนับแต่นี้ไป กลับไม่รู้เลยว่านางถูกเปิดเผยมานานแล้ว เมื่อก่อนคนพวกนี้มองนาง คงมองเหมือนเป็นคนโง่สินะ

จูนหยูนเสวี่ยที่เจ็บปวดไปทั่วร่างทุบหัวเลือดอาบคงไม่นับว่าเป็นอะไร นางทรมานเจียนบ้าแล้ว! คนไม่เหมือนคน น่าเวทนายิ่งกว่าผี อึกๆ! ส่งเสียงร้องในลำคอ จูนหยูนเสวี่ยดูเหมือนจะร้องตะโกนใส่จูนจิ่ว

จูนจิ่วหัวเราะหยัน มองนางอย่างเย็นชา “ทำไม รับไม่ได้หรือ?”

“อึกๆ!”

“จูนหยูนเสวี่ยเข้าไม่รู้สึกเชียวหรือว่าตัวเองไร้ยางอายน่าขยะแขยง ไม่สิ ครอบครัวไร้ยางอายกันหมด จิตใจต่ำช้า น่าขยะแขยง! กองทัพเย่สิงส่งสมบัตินับไม่ถ้วนมาให้ทุกปี ก็เพียงเพื่อให้ข้าใช้ชีวิตในตระกูลจูนอย่างปลอดภัย แต่พวกเจ้าทำอย่างไรเล่า?” น้ำเสียงของจูนจิ่วเย็นเยียบกระหายเลือด

นางเอ่ยต่อไป “ทุบตี อัปยศอดสู ลงมือเหี้ยมเกรียม ยึดครองสมบัติล้ำค่าไม่จบสิ้น คิดอยากแย่งชิงฐานะสวมรอยเป็นนายน้อยกองทัพเย่สิงแทน ข้าแค่อยากขึ้นฟ้าด้วยก้าวเดียว กลับไม่คิดอยากจ่ายค่างวด เจ็บหรือไม่? นี่เรียกว่ากรรมใดใครก่อ กรรมนั้นตามสนอง”

คนชั่วมักจะชั่วไปตลอดกาล ชั่วมาจากแกนกระดูกจากจิตวิญญาณ จิตใจต่ำช้าอำมหิต ตายไปก็ไม่นึกเสียดาย

กลับจ้องนางด้วยความเคียดแค้ยสุดขีด จูนหยูนเสวี่ยยิ่งโลกเสาดังปึงๆ รุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ต่อให้เลือดท่วมหัวก็ไม่หยุด นางอยากใช้วิธีนี้ทำให้ทหารหน่วยกล้าเทียนฉิวที่อยู่ข้างนอกค้นพบ จากนั้นก็เข้ามาจับตัวจูนจิ่วไป!

ครั้นมองทะลุถึงความคิดของนาง จูนจิ่วก้ส่ายหน้าเย้ยหยัน “อย่าขัดขืนเสียแรงเปล่าเลย ที่นี่ได้ถูกฉากกันของอู่เยว่ปิดล้อมเอาไว้แล้ว ไม่ได้ยินการเคลื่อนไหวใดๆ จากด้านนอก

การเคลื่อนไหวกระแทกศีรษะของจูนหยูนเสวี่ยชะงักกึก นางเบิกตากว้าง จ้องจูนจิ่วอย่างอย่างเกลียดชังสุดชีวิต เสียงร้องอึกๆ ในปากแสดงถึงความสิ้นหวังและบ้าคลั่ง จูนจิ่วไม่มองนางแม้แต่น้อย หมุนกายมองไปทางพวกของชิงหยู่ จูนจิ่วเอ่ยว่า “ข้าจะช่วยพวกท่านก่อน”

“ไม่นะ! ศิษย์น้องเจ้าอย่าสนใจพวกเรา เจ้ารีบหนีไป! หงยิงเป็นนักจิตใหญ่ กระดูกสะบักของพวกเขาถูกทำร้ายไม่สามารถใช้งานลมปราณได้ เจ้าพาพวกเราไปด้วยคงหนีได้ไม่ไกล! ศิษย์น้อง คนที่หงิยงต้องการจับคือเจ้า เจ้าหนีเร็ว!” ชิงหยู่ร้อนรน

เขาเห็นเองกับตา การทรมานทุกอย่างที่หงยิงกระทำต่อจูนหยูนเสวี่ย โหดเหี้ยมจนผู้คนขนลุกขนตั้ง! เขากลัวว่าจูนจิ่วจะถูกจับ พวกเหอซ่านไหนเลยจะไม่เคยแบบนี้ ทุกคนต่างเอ่ยปากให้จูนจิ่วหนีไป อย่าช่วยพวกเขา! “นายน้อยท่านรีบหนีเร็ว ขอเพียงนายน้อยปลอดภัยพวกเราตายก็ไม่เสียใจ! นายน้อยหนีไปเร็วสิ!”

“เก็บแรงไว้หน่อย เอาไว้ใช้ตอนออกไป ข้าหมอเทวดาจูนจิ่วถึงแม้ไร้ปรานี แต่คงทำเรื่องไร้สัตย์ไร้ใจไม่ได้” นัยน์ตาลุมลึกของจูนจิ่วมองที่พวกเขา ปริปากเอ่ยวาจา

ถ้าหากทิ้งพวกเขาไว้หงยิงกลับมา พวกเขาจักต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย! ซ้ำยังได้รับการทรมานปางตาย จูนจิ่วไม่อาจไม่สนใจความเป็นตายของพวกเขาหนีเอาตัวรอดเพียงคนเดียว แต่หงยิงเป็นถึงนักจิตใหญ่ นี่มันเป็นปัญหาแล้ว ทอดตาแลสำนักทั้งห้าผู้ที่พลังแข็งแกร่งที่สุดก็มีแต่นักจิตขั้นเก้า ทว่าเห็นความร้ายกาจของนักจิตแล้ว เรียกได้ว่าคงไร้ศัตรู

นางจะช่วยชีวิตพวกเขาออกไปอย่างราบรื่นได้อย่างไร?

“เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์อยากช่วยพวกเขา? ข้ามีหนึ่งวิธี” เสียงของโม่อู่เยว่ลอยเข้ามาในโสตหูของจูนจิ่ว ทุ้มต่ำมีอำนาจดึงดูด คราวนี้กลุ่มคนจึงมองเห็นว่าโม่อู๋เยว่ก็อยู่ในห้อง เขาไม่พูดก็ไม่มีใครสังเกตเห็นเขา!

หมุนกายมองทางโม่อู๋เยว่ จูนจิ่วเลิกคิ้วปริปาก “วิธีอะไร?”

“วิธีนี้ทำให้เจ้าช่วยชีวิตพวกเขา ช่วยชีวิตทุกคนได้ ซ้ำยังสามารถฆ่าเทียนฉิวได้ด้วย แต่เจ้าต้องจ่ายราคาแลกเปลี่ยน เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์เจ้ายังเต็มใจอยู่หรือไม่?” โม่อู๋เยว่ทอดตามองจูนจิ่ว มุมปากแย้มรอยยิ้มชั่วร้ายแสนอันตราย เขาอดใจรอให้จูนจิ่วทำการตัดสินใจ