บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 258

บทที่ 258 เลือดอาบย้อมสำนักเทียนอู่จงของเจ้า

บรรยากาศมาคุในบัดดล!

โจ๋วชิวและเหอซ่านเสียเวลาแสร้งทำการแสดง ก็เพราะไม่อยากให้หงยิงสงสัย ตอนนี้มีแต่โบ้ยชื่อของนายน้อยกองทัพเย่สิงให้กับจูนหยูนเสวี่ยเท่านั้น จูนจิ่วจึงจะปลอดภัย แต่ใครจะรู้ จูนหยูนเสวี่ยถึงขนาดรับสารภาพในเวลาแบบนี้

“อะไรนะ!” หงยิงอึ้งงัน จ้องไปทางพวกโจ๋วชิงสองคนด้วยนัยน์ตานองเลือดเดือดพล่าน

“ไม่ผิด!” เหอซ่านพยักหน้าอย่างร้อนรน เขาเอ่ยปากอย่างจริงใจและตื่นเต้น “นางไม่ใช่นายน้อยกองทัพเย่สิง จูนจิ่วต่างหาก! เจ้าจับผิดตัวแล้ว ปล่อยนางไปเถิด จูนจิ่วแห่งสำนักเทียนอู่จงถึงจะเป็นนายน้อยที่แท้จริงของกองทัพเย่สิง!”

“ใช่ๆ! ข้าไม่ใช่นายน้อยกองทัพเย่สิง จูนจิ่วต่างหาก! นางต่างหากที่เป็นลูกสาวของจูนหมิงเย่ ข้าไม่ใช่ ข้าสวมรอยเป็นนาง!” จูนหยูนเสวี่ยทั้งส่ายหน้าและพยักหน้าสุดชีวิต นึกอยากพิสูจน์ตัวเองว่าไม่ใช่นายน้อยองทัพเย่สิง

เวลานี้ เหอซ่านลอบกระตุกโจว๋ชิวหนึ่งที พวกชิงหยู่มองเห็นแล้ว แต่หงยิงเอาแต่จ้องจูนหยูนเสวี่ยจึงไม่ทันสังเกต

โจ๋วชิวถูกกระตุก ก็รีบตอบสนองโดยพลัย เขาเองก็พยักหน้า “ใช่! จูนจิ่วต่างหากที่เป็นนายน้อยของพวกเรา”

จูนหยูนเสวี่ยก็เป็นตัวปลอมอยู่แล้ว แต่สิ่งนี้มีน้อยคนนักที่รู้ ตอนนี้มองดูพวกเขากล่าวออกมาอย่างแจ่มแจ้ง จูนจิ่วหรี่ตาลงอย่างเย็นเยียบ ไม่ได้โกรธแค้นที่ถูกหักหลังและไม่ได้ตื่นตกใจด้วย นางกลับยกเรียวปากเย้ยหยัน

เย้ยหยันที่จูนหยูนเสวี่ยโง่!

“ฮ่าๆๆ!” หงยิงแหงนกน้าหัวเราะลั่น “แสดงต่อไปสิ? พวกเจ้าคิดว่าข้าเชื่อ? ทุกผู้คนทั้งห้าสำนักต่างรู้ว่าจูนหยูนเสวี่ยไม่เพียงเป็นคุณหนูตระกูลจูนแห่งแคว้นเทียนโจ้ง อีกอย่างหากนางไม่ใช่นายน้อยกองทัพเย่สิง กองทัพเย่สิงของพวกเจ้าจะยกย่องนางเยี่ยงนี้หรือ?”

“เฮอะ! พวกเจ้าคิดว่าตอนนี้แสดงละคร บอกว่าคนอื่นเป็นนายน้อยกองทัพเย่สิง ข้าจะเชื่อ? มุกหลอกลวงไร้สาระแบบนี้ น่าขันนัก” หงยิงหยัดตัวขึ้นยืน ยกมือกระตุกแส้ยาวสีเลือดที่มีหนามเต็มไปหมดออกมาจากช่วงเอวของนาง

ไล่ทหารหน่วยกล้าตายออกไป หงยิงสาวเท้าเดินไปทางจูนหยูนเสวี่ย สายตาของนางอำมหิต กระตุกเรียวปากแย้มยิ้มโหดเหี้ยม

หงยิงปริปากเอ่ยต่อ “ความอดทนของข้ามีขีดจำกัด พวกเจ้ายังไม่บอกอีก ข้าคงไม่เพียงแต่ทำโทษทรมานนาง แต่จะสับมือเท้าของนางออกมาชิ้นแล้วชิ้นเล่า เหมือนแบบนี้!”

สวบ!

แส้ยาวแหวกอากาศม้วนรอบเรียวแขนของจูนหยูนเสวี่ยแล้วดึง หนามทิ่มแทงลึกเข้าไปในเนื้อเสียงสวบ เสียงร้องโหยหวนของจูนหยูนเสวี่ยทอดยาวกลางอากาศ หงยิงหัวเราะชั่วร้ายพลางดึงแส้ยาวออกมา ในหนามมีเศษเนื้อชิ้นใหญ่ติดออกมาด้วย บนเรียวแขนของจูนหยูนเสี่ยวเหลือเพียงแต่กระดูกขาว

มองโดยละเอียดแล้ว บนแกนกระดูกล้วนถูกหนามทิ่มของแส้ยาวเสียบเข้าไปหมด ขอเพียงเมื่อครู่ออกแรงมากกว่านี้นิดเดียว ก็สามารถทึ้งแขนของจูนหยูนเสวี่ยลงมาได้เลย

วิธีการอำมหิดนองเลือดเช่นนี้ ทุกผู้คนที่มองอยู่ต่างขนลุกกขนตั้งเสียวสันหลังวูบ ดวงตาฉายแววสะพรึงกลัว!

สิ่งที่พวกเขาคิดอยู่ในใจลึกๆ คือ เคราะห์ดีที่เป็นจูนหยูนเสวี่ย หากเป็นนายน้อย หงยิงกล้าแตะต้องนายน้อยสักแอะ พวกเขาคงสู้ไม่คิดชีวิต ตัวระเบิดก็ต้องพาหงยิงตายตกตามกันไปด้วย ขณะเดียวกันก็รู้สึกหวาดกลัวไม่สิ้น ปรารถนาอย่างแรงกล้าว่าอย่าให้หงยิงจับตัวนายน้อยได้เป็นอันขาด!

ได้ยินเสียงร้องโหยหวนของจูนหยูนเสวี่ย หงยิงก็มุ่นคิ้วด้วยความขยะแขยง “หนวกหู!”

นางลงมืออีกครั้ง แส้ยาวพุ่งลึกเข้าไปในปากของจูนหยูนเสวี่ย อึกอัก! เลือดสดพุ่งออกมา จูนหยูเสวี่ยร้องลั่น ดวงตาเบิกกว้างเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและทรุดโทรมภายใต้การทรมานอันรุนแรง หงยิงถึงขั้นเกี่ยวลิ้นของจูนหยูนเสวี่ยขาดสะบั้น ลิ้นขาดตกลงมาบนพื้นเสียงดังตุบโชกเลือดบาดตา