บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 267

บทที่ 267 สมบัติของเทียงฉิว

เทียงฉิวเดิมเป็นองค์กรที่สร้างสำนักศึกสามทั้งสาม หงยิงคือสาวกสำนักศึกสามทั้งสามเป็นเรื่องปกติมาก ดังนั้นทุกคนมองไปที่ผู้อาวุโสวู ไม่เข้าใจว่าที่เขาพูดหมายความว่าอย่างไร?

ผู้อาวุโสวูพูดต่อ: “สำนักศึกสามทั้งสาม เทียนซู จื่อเซียว ไท่ชู ข้าตรวจสอบชัดเจนแล้วว่าหงยิงคือสาวกโดยตรงของเจ้าสำนักสำนักศึกษาเทียนซู”

ทุกคนสีหน้าแย่ลงในทันใด หรือว่าสถานะของหงยิงในเทียงฉิวนั้นสูงศักดิ์แม้แต่ผางชิงเยว่ผู้อาวุโสคนที่สามของเทียงฉิวที่ตายไปยังต้องคำนับและเรียกว่าคุณหนูหงยิง ความจริงแล้วนางก็คือศิษย์ของเจ้าสำนักเทียนซู

“ตอนนี้เข้าใจทุกอย่างแล้ว หงยิงหนีไปด้วยอาการบาดเจ็บสาหัส มีความไม่พอใจฉะนั้นจึงกดดันเจี้ยนจงพวกเขา ล่อเจี้ยนจง ตานจงและชางไห่จงจัดการกับพวกเรา เกรงว่าสิ่งแรกคือส่งมอบตัวจูวจิ่วให้ สิ่งที่สองคือทำลายสำนักเทียนอู่จงของเรา มีทั้งสองจุดประสงค์!” โจวเตี๋ยพูด

ชิงหยู่พูดขึ้น: “นอกจากปัจจัยกดดันแล้ว พวกเขายังมีความต้องการเอาใจหงยิงอีกด้วย”

โลกชั้นต่ำสามชั้น แบ่งออกเป็นสามภูมิภาคบนแผ่นดินใหญ่ หนึ่งในนั้น ก็คืออาณาจักรทั้งสิบประเทศของพวกเขาทั้งห้าสำนัก ข้างบนมีห้าสำนัก ข้างล่างมีสิบประเทศ

แต่มากกว่าห้าสำนัก อยู่เหนืออีกสองภูมิภาค คือสำนักศึกสามทั้งสาม! ทั้งห้าสำนักครองสิบประเทศ แต่เมื่อตรงหน้าสำนักศึกสามทั้งสามยังต้องก้มหัว ไม่กล้าสร้างปัญหา แต่สำนักศึกสามทั้งสามไม่ใช่จุดสูงสุดของโลกชั้นต่ำสามชั้น ยังมีจวนหลังหนึ่งตั้งตระหง่านอยู่ด้านบน

มันเหมือนกับหอคอยหลังหนึ่ง ยิ่งขึ้นสูงยิ่งแกร่ง โลกกว้างไกลกว่าสิ่งที่เจ้าสามารถมองเห็นและรับรู้ มันกว้างไร้ขอบเขต และทรงพลังราวกับต้นไม้ที่สูงตระหง่าน ทุกคนกำลังพยายามอย่างหนักเพื่อปีนขึ้นไป!

ชิงหยู่บีบกลางคิ้ว น้ำเสียงอ่อนล้า เขาพูดต่อ: “ยังไม่พูดถึงหงยิง ในเมื่อนางกดดันให้สามสำนักจัดการกับเรา ในระยะเวลาอันสั้นนางไม่มีทางลงมืออีกอยากนางบาดเจ็บสาหัสมีใจแต่ไร้เรี่ยวแรง จัดการเจี้ยนจงพวกเขาก่อนเถิด”

“เจ้าสำนักอยากทำอย่างไร?”

“พวกเขาอยากทำลายสำนักเทียนอู่จงของเรา งั้นเราก็ทำลายพวกเขาก่อน” เสียงของจูนจิ่วดังมาในตำหนัก ทุกคนหันหน้าไปมองด้วยความตะลึงพร้อมกัน

“ศิษย์น้อง!” ชิงหยู่ลุกขึ้น ก้าวเท้ายาวไปตรงหน้าจูนจิ่ว เขาทั้งประหลาดใจและดีใจ พูดอย่างตื่นเต้น: “ศิษย์น้องเจ้าตื่นแล้ว? ยังมีที่ใดไม่สบายตัวหรือไม่ ข้าไปเรียกนักกลั่นยา เจ้าไม่ต้องพูดอะไร ศิษย์พี่รู้ว่าเจ้าคือนักกลั่นยา แต่ตอนนี้เจ้าบาดเจ็บควรพักฟื้น ก็อย่างลำบากเลย”

“ใช่ จูนจิ่วเจ้าควรกลับไปพักผ่อนให้ดี!” ผู้อาวุโสโจวเตี๋ยพูดขึ้นทันที

เหอซ่านมองไปที่จูนจิ่วด้วยน้ำตาคลอเบ้า เห็นในที่สุดนางก็ตื่นแล้วหินใหญ่ในใจวางลงได้ทันที เหอซ่านเดินมาพูดขึ้น: “แม่นาย ท่านกลับไปพักผ่อนเถอะ ที่นี่มีพวกข้า!”

“มีพวกเจ้า?” จูนจิ่วหัวเราะเบาๆ นางลูบเสี่ยวอู่ด้วยปลายนิ้วและเดินไปรอบๆ ผู้คนในตำหนัก

ด้วยความเย็นชา จูนจิ่วพูดขึ้น: “หากข้าไม่มาตำหนักเป่าถัง พวกเจ้าก็จะปิดบังข้าไปตลอดใช่หรือไม่? สำนักเทียนอู่จงมีปัญหา ข้าในฐานะอาจารย์อาของสำนักเทียนอู่จง มีหน้าที่ดูแลปกป้องสำนักเทียนอู่จง ข้าไม่ใช่ดอกไม้บอบบางที่จำเป็นต้องมีคนมาปกป้อง”

ทุกคนสำลัก เต็มไปด้วยความลังเล

ชิงหยู่: “ศิษย์น้อง เจ้าทำเพื่อสำนักเทียนอู่จงมามากแล้ว! ห้องลงโทษ ที่ลานฝึกวิทยายุทธเฉียนคุนเจ้าช่วยพวกเราทุกคน ตอนนี้ถึงเวลาที่ศิษย์พี่และสำนักเทียนอู่จงปกป้องเจ้า ไม่มีทางปล่อยให้หงยิง ทำให้สามสำนักทำร้ายเจ้า!”

“งั้นศิษย์พี่ลองพูดดู ท่านอยากจัดการเรื่องนี้อย่างไร?” จูนจิ่วถาม

ชิงหยู่ตอบออกมาได้ที่ไหนล่ะ นี่ไม่ใช่เรื่องเล็ก! เป็นเรื่องใหญ่ที่เกี่ยวข้องกับความเป็นความตายของสำนักเทียนอู่จง ไม่มีผู้ใดกล้าตัดสินใจอย่างง่ายดาย