บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 271

บทที่ 271 ถ่ายทอดคำสั่งทั้งบนล่างสำนักเจี้ยนจง

เหยียนไห่?

ผู้อาวุโสชางไห่จงหัวเราะพลางหันไปทางเจ้าสำนักเจี้ยนจง ปริปากถามว่า “ได้ยินมาว่าเหยียนไห่ผู้นี้เป็นหลานของผู้อาวุโสใหญ่เจี้ยนจง พรสวรรค์โดดเด่น เป็นชายหนุ่มรูปงามผู้มีเคล็ดวิชากระบี่ยอดเยี่ยมเหนือธรรมดา ไฉนวันนี้จึงไม่เห็นเขากันเล่า”

ผู้อาวุโสใหญ่แห่งเจี้ยนจงได้ล่วงลับไปตั้งนานแล้ว ด้วยเหตุนี้เจ้าสำนักเจี้ยนจงเลี้ยงดูปูเสื่อเหยียนไห่จนเติบโตมาด้วยตัวเอง ดังนั้นเหยียนไห่จึงมีเคล็ดวิชากระบี่อันเฉียบแหลมดุดันก่อนหน้าที่จะเข้าสู่สำนักเจี้ยงจง เมื่อได้ยินดังนี้ เจ้าสำนักเจี้ยนจงจึงเบือนหน้าหันไปถามไถ่ลูกศิษย์

จากนั้นเขาพลันตอบว่า “เหยียนไห้เด็กคนนี้ไม่ค่อยสบายตัวจึงกลับไปพักผ่อนแล้ว ในเมื่อท่านชางไห่จงอยากจะพบหน้าค่าตา เช่นนั้นก็ให้เหยียนไห่เข้ามาสักเที่ยวเสีย”

“ไม่ได้!” กูซูหยิงลุกพรวดพราดขึ้นยืนจากที่นั่งอย่างกะทันหัน ชั่วขณะนั้นนางมีอาการว้าวุ่นสับสน แม้จะปิดซ่อนอย่างรวดเร็วก็ยังถูกชางไห่จงและเจี้ยนจงสังเกตเห็นเข้าจนได้

เผชิญหน้ากับสายตาที่ทยอยมองมาที่นาง กูซูหยิงรีบร้อนอธิบาย “ในเมื่อเหยียนไห่เจ็บป่วยไม่สบายแล้ว เช่นนั้นก็ไม่ต้องเรียกเขาหรอก รอให้เขาพักผ่อนเต็มที่แล้ว พวกเราค่อยพบกันใหม่ในวันพรุ่งนี้ก็มีค่าเท่ากัน ผู้อาวุโสท่านว่าถูกต้องหรือไม่” กูซูหยิงหันหน้าไปมองผู้อาวุโสชางไห่จงด้วยความหวังริบหรี่

จักปล่อยให้พวกเขาไปพบเหยียนไห่มิได้เป็นอันขาด!

เมื่อครั้นการคาดเดาของนางแม่นยำ การไปหาเหยียนไห่ในตอนนี้ก็จักเผยพิรุธแล้ว นางต้องปกป้องเหยียนไห่ พวกเขาเป็นสหายกันมานานหลายปี ไหนจะกองทัพเย่สิงอีก พวกเขาเป็นคนของจูนจิ่ว จูนจิ่วช่วยชีวิตนางเอาไว้นางก็ควรตอบแทนเช่นเดียวกัน

กูซูหยิงรู้ว่าการตอบสนองของตนมันมากเกินไป แลดูน่าสงสัย นางจึงกล่าวเสริมอย่างระวาดระไว “พวกเรามิได้รีบร้อนในตอนนี้ มิใช่หรือ”

ผู้อาวุโสชางไห่จงนิ่งเงียบไม่เอ่ยคำแล้วมองทางกูซูหยิงอย่างเย็นชา เจ้าสำนักเจี้ยนจงเอ่ยปาก “ไปเรียกเหยียนไห่เข้ามา”

หมดกัน!

สีหน้าของกูซูหยิงขาวซีดลงทันใด ขณะที่ลุกศิษย์กลับมาอย่างรวดเร็วแล้วแจ้งว่าเหยียนไห่ไม่อยู่ในห้อง สายตาดุกร้าวทั่วสนามก็มองไปทางกูซูหยิงอีกครั้ง เพียงแต่ไม่ต้องให้พวกเขาซักไซ้กูซูหยิง เมื่อครั้นศิษย์ที่กลับมารายงานบอกว่าเหยียนไห่ไปพบโจ๋วชิว เจ้าสำนักเจี้ยนจงพลันหยัดกายลุกขึ้นทันที

เขากล่าวด้วยสีหน้าอึมครึม “ถ่ายทอดคำสั่งทั่วบนล่างสำนักเจี้ยนจง ข้าต้องการทราบเบาะแสที่อยู่ของรองเจ้าสำนักเดี๋ยวนี้!”

“ขอรับ!”

“กูซูหยิงเจ้ารู้อะไรบ้าง” ผู้อาวุโสชางไห่จงมองไปที่กูซูหยิงอย่างเย็นยะเยือก

กูซูหยิงก้มหน้างุด ส่ายหน้าเต็มแรง นางปริปากเอ่ยว่า “ข้าทราบเพียงแต่เหยียนไห่ไม่อยู่ในห้อง อย่างอื่นข้าไม่ทราบทั้งนั้นเจ้าค่ะ”

“จริงหรือ?”

“เจ้าค่ะ กูซูหยิงมิกล้าปิดบังผู้อาวุโสเด็ดขาด ผู้อาวุโส ไม่เช่นนั้นให้ข้าไปช่วยตามหารองเจ้าสำนักด้วยเช่นกันเถิด?” กูซูหยิงกล่าวอย่างระมัดระวัง

“เจ้าอย่าได้คิดไปไหนทั้งนั้น! เจ้าคิดหรือว่าข้าไม่รู้ว่าเจ้าอยากไปแจ้งข่าวเหยียนไห่? ตอนนี้เป็นช่วงเวลาพิเศษ โจ๋วชิวเป็นคนของกองทัพเย่สิง และก็เป็นศัตรูของพวกเราด้วย! หากเข้าส่งตัวจูนจิ่วยอมรับโทษ พวกเรายังพออภัยให้เขาได้ ถ้าหากเขาคิดช่วยจูนจิ่ว...แม้ว่าเขาจะเป็นรองเจ้าสำนักเจี้ยนจง ทั้งบนล่างของเจี้ยนจงก็มิอาจปล่อยเขาไปได้ทั้งนั้น! นับประสาอะไรกับชางไห่จงอย่างข้า”

ได้ยินผู้อาวุโสชางไห่จงกล่าวเช่นนี้ กูซูหยิงก็อดโต้แย้งมิได้ “แต่ว่าจูนจิ่วไม่ใช่ศัตรูของพวกเรา นางช่วยชีวิตศิษย์ของชางไห่จงและเจี้ยนจงในการแข่งขันทั้งห้าสำนักเชียวนะ!”

เพียะ!