บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 287

บทที่287 มีแต่ความคิดจะปกป้องนาง

จูนจิ่วยิ้มอย่างเย็นชา “เจ้ามีปัญหาอะไรหรือ?”

กระทั่งตอบกลับ เจ้าสำนักชางไห่จงก็โกรธจนกัดฟันกรอด ใครๆ ก็ได้ยินเสียงใช้แรงบดเคี้ยวฟันของนาง จะไม่โกรธได้อย่างไร？เจ้าสำนักชางไห่จงคิดว่าตนเองสามารถซ่อนตัวอยู่บนภูเขายื้อสำนักเทียนอู่จงเอาไว้ รอเพียงเจี้ยนจงและตันจงมาช่วยเหลือ พวกเขาก็จะได้รับการช่วยเหลือ

แต่คิดไม่ถึง จูนจิ่ววางยาทั้งสำนักล้มลงอย่างรวดเร็ว ชางไห่จงของนางถูกสำนักเทียนอู่จงโจมตีอย่างง่ายดาย ความอัปยศอดสูอย่างใหญ่หลวง!

หากไม่ถูกวางยาพิษ เจ้าสำนักชางไห่จงจ้องที่ดวงตาของจูนจิ่ว จะต้องพุ่งเข้าใส่กลืนกินนางทั้งเป็นอย่างแน่นอน เจ้าสำนักชางไห่จงเห็นจูนจิ่วยิ้ม จับตาดูนางอย่างดูถูกและเย้ยหยัน นางพูด: “เจ้าคิดว่าเจี้ยนจงและตันจงจะมาช่วยเหลือเจ้างั้นหรือ?”

“หึ!” เจ้าสำนักชางไห่จงอุทานอย่างเย็นชา นี่มันแน่อยู่แล้ว!

จากนั้นจูนจิ่วโบกมือไปด้านหลังเหยียนไห่นำตัวสาวกของเจี้ยนจงมา เมื่อเห็นพวกเขา เจ้าสำนักชางไห่จงและเหล่าผู้อาวุโสทั้งหมดตกใจ นี่มันเกิดอะไรขึ้น? เจี้ยนจงจะยืนอยู่กับสำนักเทียนอู่จงอย่างปลอดภัยได้อย่างไร?

เจ้าสำนักชางไห่จงตะโกนอย่างโมโห: “ทรยศ! เจี้ยนจงทรยศเราแล้ว!”

“ผิด เจี้ยนจงไม่ได้ทรยศ คนที่ช่วยพวกเจ้าต่างก็ต้องตาย ที่เหลือคือสุนัขรับใช้ของข้า พวกเขาฟังคำสั่งข้าอย่างเชื่อง ปิดกั้นชางไห่จงของเจ้า คนที่ฆ่าสาวกชางไห่จงของพวกเจ้าก็คือพวกเขา ประหลาดใจมากใช่หรือไม่?” จูนจิ่วเลิกคิ้ว รอยยิ้มชั่วร้ายเย่อหยิ่ง

น้ำเสียงของเธอเจ้าเล่ห์และทะนง ยืนอยู่ตรงนั้นไม่ต้องทำอะไร ก็ควบคุมตอนจบได้แล้ว ทำให้ทุกคนเป็นหมากรุกในมือของนาง

“เจ้าสำนักสำนักเทียนอู่จง เจ้าจะสมยอมให้จูนจิ่วขี่หัวเจ้างั้นหรือ?”

“ชิ บ่างช่างยุงั้นหรือ? ศิษย์น้องของข้าเก่งและฉลาดขนาดนี้ ข้าที่เป็นศิษย์พี่ต้องดีใจด้วยซ้ำไป! อะไรขี่อยู่บนหัวข้า หากศิษย์น้องต้องการเล่นขี่ม้า ศิษย์พี่จะเล่นด้วยจนถึงที่สุด”

“พู่——” เหยียนไห่พ่นออกมาอย่างอดไม่ได้

เจ้าสำนักสำนักเทียนอู่จงยังคงแปลกประหลาดเช่นเคย หลงระเริงไร้ระเบียบวินัย แต่เขาก็สง่าผ่าเผยอิสระซึ่งทำให้เขาอิจฉามาก

เห็นเจ้าสำนักชางไห่จง แทบกระอักเลือดแล้ว โกรธจนตัวสั่น นิ้วชี้ที่ชิงหยู่และจูนจิ่วพูดไม่ออก จึงมีผู้อาวุโสที่อยู่ข้างกายนางพูดขึ้น: “เรายังมีตันจง!”

“ตันจง? ดูเหมือนว่าพวกเจ้าไปไม่ถึงฮวงโหไม่ตายใจ ตอนนี้ตันจงอย่าว่าแต่จะปกป้องใครเลยเพราะตัวเองยังเอาตัวเองไม่รอด ไม่มีเวลามาสนใจความเป็นความตายของชางไห่จง” ชิงหยู่หมดความอดทนแล้ว แน่นอนว่านอกจากศิษย์น้องที่สวยและน่ารักแล้ว หญิงชราก็เหมือนกับผ้าห่อเท้าทั้งเหม็นและยาว

เขาโบกมือ “พวกเจ้าจะอยู่เฉยอยู่ทำไม! จับหญิงชราพวกนี้ไว้ อย่าเสียเวลาข้าเลย”

“หยุดนะ!” จ้ำนักชางไห่จงตะโกนอีกครั้ง นางจ้องมองชิงหยู่และจูนจิ่วอย่างเขม่น พ่นคำที่ทำให้ทุกคนตกใจ นางพูด: “พวกเจ้าผู้ใดกล้าแตะต้องพวกข้าแม้แต่นิดเดียว อย่าคิดที่จะรู้เบาะแสชั้นที่สี่ของวิชาฝึกตนของสำนักเทียนอู่จงของพวกเจ้าอีกเลย!”

อะไรนะ!

ร่างกายของชิงหยู่แข็งทื่อ ดวงตาก็เบิกกว้าง ดวงตาของจูนจิ่วประกาย เป็นครั้งแรกที่เขามองไปที่เจ้าสำนักชางไห่จงอย่างจริงจัง

นางพูดขึ้นมาว่า นางรู้ว่าชั้นที่สี่ของวิชาฝึกตนของสำนักเทียนอู่จงห่างหายไปหลายปี เป็นไปได้อย่างไร? แม้แต่ผู้อาวุโสของชางไห่จงที่อยู่ด้านหลังนางก็ยังตกตะลึง ตกใจและไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเจ้าสำนักของตนจะรู้

ชิงหยู่โต้กลับ “นี่เป็นไปไม่ได้!”

“ชิงหยู่เจ้าลองดูได้ อย่างไรเสียข้าก็ไม่กลัว อย่างน้อยก็ตายไปพร้อมกับความลับ ทำให้วิชาฝึกตนของสำนักเทียนอู่จงของเจ้าห่างหายไปตลอดกาล ข้าตายก็ไม่ขาดทุน” เมื่อเจ้าสำนักชางไห่จงเห็นปฏิกิริยาของชิงหยู่ ก็รู้ว่าคว้าโอกาสได้แล้ว ทันใดนั้นก็ยืดหลังที่โค้งงอให้ตรง ยิ้มอย่างมีชัยชนะ