บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 297

บทที่ 297 ตอนนี้ถึงตาสำนักตันจงของเจ้าแล้ว

ไม่ใช่คนของเขา

คนที่มาเป็นกลุ่มคนยิ่งใหญ่ คนที่นำหน้าเป็นคนมีอำนาจที่เขาไม่รู้จัก ข้างหลังตามติดด้วยเหล่าลูกศิษย์ของสำนักเทียนอู่จงอีกมากมาย ยังมีโจ๋วชิวแห่งสำนักเจี้ยนจงที่นำคนมาอีกส่วนหนึ่ง เดี๋ยวก่อน สำนักหุ้นหยวนที่อยู่เป็นกลางไม่เข้าพวกกับใครก็มาด้วย

ใบหน้าของเมิ่งจื้อหยวนสูญเสียรอยยิ้มไป หัวใจเขาเต้นราวจังหวะของกลอง ไม่ถูกต้อง สถานณการณ์ไม่ดี สำนักเจียนจงกับสำนักหุ้นหยวนทำไมจึงมาได้ หากจะมาด้วยกันทำไมไม่มีสำนักชางไห่จงมาด้วย

หยูนจ้งจิ่นกับหยูนเฉียวนำกองทัพเย่สิงมาสมทบ พวกเขาพยักหน้าให้กับจูนจิ่วและยิ้ม หยูนจ้งจิ่นเอ่ยขึ้นว่า “แม่นางจูนจิ่ว ลูกศิษย์ของสำนักตันจงที่อยู่ด้านล่างเวทีได้จัดการเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้ข้างล่างล้วนเป็นคนของพวกเรา”

“ดี ”จูนจิ่วพยักหน้า

“อาจารย์อา ตอนนี้เวทีประลองเห้อได้ถูกพวกเราล้อมไว้หมดแล้ว โปรดวางใจ รับรองว่าแม้แต่แมลงวันสักตัวก็บินออกไปไม่ได้ ”หวางฉี่อ๋างตบที่หน้าอกตนเอง จูนเสี่ยวเหล่ยที่อยู่ข้างๆก็พยักหน้าตาม

ยังมีสำนักเจี้ยนจง มือใหญ่ของโจ๋วชิวโบกลงไปลูกศิษย์ของเจี้ยนจงก็ล้อมรอบคนของสำนักตันจงเอาไว้ เมิ่งจื้อหยวนเห็นดังนี้ดวงตาก็ยิ่งเบิกกว้าง “โจ๋วชิวนี่เจ้าทำอะไร สำนักเจี้ยนจงของพวกเจ้าควรจะล้อมตัวจูนจิ่วนังสารเลวนั่นไว้ไม่ใช่หรือ”

“ไม่เคารพแม่นาย เมิ่งจื้อหยวนเจ้าเชื่อหรือไม่ข้าตัดลิ้นเจ้าทิ้งได้นะ”โจ๋วชิวโมโหจนชักดาบออกมา เหยียนไห่และเหล่าลูกศิษย์ของเจี้ยนจงต่างก็ชี้ดาบไปยังเมิ่งจื้อหยวนและลูกศิษย์ของตันจง

อีกทั้งยังมีสำนักหุ้นหยวน ครั้งนี้พวกเขาไม่ยืนอยู่ตรงกลางอีกต่อไปแล้ว

คนที่มาคือผู้อาวุโสถูฉีและกู่ซง ผู้อาวุโสถูฉีเอ่ยขึ้นว่า “เจ้าสำนักเมิ่ง การกระทำของเจ้าทั้งหมดในวันนี้ข้าเห็นหมดแล้ว ใช้วิธีต่ำทรามในการทำร้ายผู้อื่นลับหลัง ทำลายชื่อเสียงของตันจงที่สั่งสมมาเป็นร้อยปีจนสิ้น ข้าไม่ช่วยสำนักเทียนอู่จง แต่ก็ไม่อาจให้เจ้าทำตามอำเภอใจได้”

“เจ้า พวกเจ้า ”เมิ่งจื้อหยวนเพิ่งสังเกต แรงสนับสนุนไปทางไหน

คนที่ดักซุ่มอยู่ของเขาได้ถูกสำนักเทียนอู่จงและกองทัพเย่สิงกำจัดจนสิ้นซากไปตั้งนานแล้ว แต่เขากลับยังรู้สึกดีใจ คิดว่าตนเองเป็นผู้ชนะ สุดท้ายก็แพ้ราบคาบ เมิ่งจื้อหยวนยากที่จะยอมรับได้ ใบหน้าบิดเบี้ยวน่าเกลียดราวกับหน้าผี

จูนจิ่วมองเขาด้วยสายตาเย็นชา เอ่ยขึ้นว่า “เมิ่งจื้อหยวน เจ้ายังมีลูกไม้อะไรอีก”

“จูนจิ่ว พวกเจ้าอย่าได้ใจไป ข้าแพ้แล้วยังไง พวกเจ้าจะกล้าทำอะไร ข้าเป็นถึงเจ้าสำนักตันจง จูนจิ่วหากเจ้ากล้าทำลายตันจงของข้า หากสำนักศึกษาทั้งสามรู้เข้า ยังมีคุณหนูหงยิง พวกเขาจะแก้แค้นแทนข้าแน่นอน”เมิ่งจื้อหยวนตะโกนเสียงดังแต่ก็ไม่อาจกลบเกลื่อนความหวาดกลัวที่แฝงอยู่ในน้ำเสียง

อ้าปากเผยฟันตาเบิกโพลง เมิ่งจื้อหยวนดวงตาแดงก่ำยังคงตะโกนต่อไปว่า “พวกเขาจะช่วยตันจงช่วยข้าทวงคืนความยุติธรรม พวกเจ้าหนีไม่รอดสักคน ฮ่าฮ่าฮ่า พวกเจ้าไม่กล้าลงมือหรือ กล้าหรือไม่ ”

“มีอะไรไม่กล้า”

เสียงเย็นเย่อหยิ่ง ผู้คนต่างมองไปยังจูนจิ่ว ริมฝีปากแดงมีรอยยิ้มผ่อนคลาย

สวยจนไม่อาจจะละสายตาได้

จูนจิ่วเอ่ยขึ้นว่า “สำนักศึกษาทั้งสาม เทียงฉิวปกป้องเจ้าแล้วอย่างไร ตันจงของเจ้าสมควรตาย การแข่งขันทั้งห้าสำนัก ลูกศิษย์ของตันจงถูกเทียงฉิวฆ่าตาย เหลือเพียงอู๋ซานคนเดียวที่ข้าช่วยเอาไว้ได้ แต่ตันจงของเจ้ากลับเนรคุณ ร่วมกับสำนักเจี้ยนจง สำนักชางไห่จงบีบบังคับสำนักเทียนอู่จงของข้า”

“พวกเจ้าพูดว่าอะไรกัน หากไม่ส่งตัวจูนจิ่วออกมา ก็จะทำลายสำนักเทียนอู่จง เฮอะ นี่คือการคาดแค้นถึงตาย ยังไม่เพียงเท่านี้ สำนักตันจงยังใช้ยาเป็นรางวัลในการเอาชีวิตข้า ทำลายชื่อเสียงของข้า ทำลายชื่อเสียงอันบริสุทธิ์ของเทียนอู่จง ในการแข่งกลั่นยา ทุจริตสารพัด ยังกลับดำเป็นขาว ความชั่วที่ทำทั้งหมดนี้ ข้าไม่ได้ใส่ร้ายตันจงของท่านกระมัง”

น้ำเสียงของสาวน้อยเย็นชาโหดเหี้ยม แต่ละคำคมปลาบทิ่มแทงใจ

ยุติธรรม เมิ่งจื้อหยวนเจ้าคนไร้ยางอายยังกล้าพูดเรื่องยุติธรรม ไม่เกรงว่าจะเป็นการลบหลู่คำว่ายุติธรรมหรือ เขากำลังเลือกเดินตามความโลภ เชื่อฟังคำสั่งของหงยิงยื่นกรงเล็บหวังขย้ำสำนักเทียนอู่จง ขณะเดียวกันก็นำพาสำนักตันจงก้าวเข้าไปยังทางตัน