บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 308

บทที่ 308 ปล่อยเขาสิ้นใจไปเอง

เห็นเพียงจูเก่อชิวนำของทั้งหมดยัดเข้าปากอย่างตะกละตะกลาม ผลลัพธ์เกิดขึ้นทันที เขาหน้าแดงตาลาย ใบหน้าแสดงท่าทีทำให้คนขยะแขยง อ้าปากกว้างพะงาบๆ ทั้งติดขัด รีบร้อน และรุนแรง

จูนจิ่วไม่ตกใจเลยสักนิด นางยิ้มมุมปากอย่างดื้อรั้นเย็นชา สำรวจจูเก่อชิวบนล่างหนึ่งรอบ ก่อนเอ่ยปาก “เขาใส่บางอย่างลงไปในสุราและของว่าง มีชื่อว่ายาชุนเซียวหงฤทธิ์รุนแรงอย่างยิ่ง ไม่ว่าชายหรือหญิงทานเข้าไป ต่างจะบ้าคลั่งเลือดร้อน หนึ่งครั้งเทียบเท่ากับลดพลังชีวิตไปครึ่งหนึ่ง”

“เสี่ยวจิ่วเอ่อร์ฉลาดจริงๆ แต่หากไม่มีข้า เจ้าตกหลุมพรางจะทำเช่นไร?” โม่อู๋เยว่แนบริมฝีปากบางที่ใบหูของนาง หยอกเย้าใบหูอย่างกำกวมวาบหวาม เสียงทรงเสน่ห์จับใจ ทำให้จูนจิ่วเข้าใจว่าสิ่งใด สามารถทำให้ใบหูตั้งครรภ์ได้

ใบหูจูนจิ่วค่อยๆ แดงก่ำร้อนผ่าว แต่ใบหน้ายังคงเรียบเฉย ก่อนเอียงกายดึงระยะห่างออก ก่อนเลิกคิ้วมองโม่อู๋เยว่พลางเอ่ยขึ้น “ล้วนชื่นชมว่าข้าเฉลียวฉลาด ข้าจะตกหลุมพรางได้หรือ?”

“ไม่แน่นอน” โม่อู๋เยว่ยิ้มอย่างร้ายกาจและเอ็นดู

รู้ชัดว่าจูเก่อชิวเป็นคนเช่นไร จูนจิ่วจะทานของที่เขาถือมาได้อย่างไร?

จูนจิ่วมองจูเก่อชิวอีกครั้ง เห็นยากำลังออกฤทธิ์รุนแรงจนเขาคล้ายใกล้จะเสียสติ แต่ยังทำได้เพียงยืนตรงอยู่ตรงนั้น โดยไม่ขยับ ลมหายใจติดขัดจนทำให้คนฟังรู้สึกยากจะทนรับได้

โม่อู๋เยว่กวาดสายตาอย่างเย็นชาโหดเหี้ยม ก่อนเอ่ยขึ้น “เสี่ยวจิ่วเอ่อร์คิดจัดการเขาเช่นไร?”

“เมี้ยว!” เสี่ยวอู่รีบยื่นอุ้งเท้าขวาออกมา มันเอ่ยว่ามอบให้มันจัดการ รับรองว่าจูเก่อชิวเหมือนตายทั้งเป็น!

สายตาจูนจิ่วเย็นชาไม่แยแส นางกวักมือให้เสี่ยวอู่พร้อมยิ้มมุมปาก “เพียงคนไม่สำคัญผู้หนึ่ง ไม่ต้องให้อุ้งเท้าของเสี่ยวอู่แปดเปื้อนหรอก เขากินยาของตนไปจนหมด ตอนนี้ยากำลังออกฤทธิ์ พวกเราไม่ต้องสนใจเขา”

“ไม่สนใจ?”

“พวกเราไม่ต้องลงมือ เขาจะไร้ลิ้นแล้ว ยาชุนเซียวหง หนึ่งครั้งควรใช้เพียงหยิบมือเท่านั้น เขากลัวข้าไม่หลงกลจึงใส่ลงไปในสุราและของว่างเช่นเดียวกันกับอีกชุด รวมทั้งร่างกายเขาอ้วนท้วนไตทำงานบกพร่อง” จูนจิ่วเอียงศีรษะมองยังนอกหน้าต่าง ก่อนเอ่ยขึ้นอย่างไร้ความรู้สึก “ดูแล้วเขาคงไม่เห็นพระจันทร์ในคืนนี้แล้ว”

จูเก่อชิวคิดวางยานางเพื่อทำเรื่องผิดประเวณี แต่คิดไม่คิดว่าสุดท้ายยาทั้งหมดล้วนเขาไปอยู่ในปากเขา และยังปลิดชีพเขา การตายของเขาไม่ใช่เรื่องน่าเศร้า เพราะเมื่อแพร่ออกไปกลับทำให้ผู้คนดีใจมีความสุข!

จูนจิ่วปัดแขนเสื้อหมุนกาย เดินเข้าไปที่ชั้นหนังสือ เดินพลางเอ่ยขึ้นว่า “เปลืองแรงในการเข้ามาในห้องหนังสือแล้ว จะเสียเวลาไปโดยเปล่าประโยชน์ไม่ได้”

“เมี้ยว” เสี่ยวอู่ร้องเมี้ยวขึ้น ก่อนเดินสะบัดก้นตามเข้าไป

เหลิ่งยวนปรากฏกายออกมาจากความมืดอย่างนอบน้อมเงียบ ๆ “นายท่าน จะจัดการไอ้โง่ผู้นี้เช่นไรขอรับ?”

สายตาโม่อู๋เยว่มองจูเก่อชิวดุจมองคนตายคนหนึ่งอีกครั้ง ภายในสมองเขานั้นปรากฏวิธีการตายพันหมื่นวิธีขึ้นมา กล้าคิดอกุศลกับเสี่ยวจิ่วเอ่อร์ของเขา ยังกล้าวางยา แทงพันกระบี่ดูถูกเขาเกินไป แต่ยามเอ่ยปาก น้ำเสียงโม่อู๋เยว่แฝงด้วยความเอ็นดู

เขาเอ่ยว่า “ฟังเสี่ยวจิ่วเอ่อร์ ปล่อยเขาให้ตายด้วยตนเอง”

“ขอรับ” เหลิ่งยวนพลันน้อมรับ ชายคนหนึ่งตายไปท่ามกลางความทรมาน หายใจอึดอัดนั้น คือทัณฑ์ทรมานประเภทหนึ่ง แต่เขาคิดดูแล้ว ยังลงมือลากจูเก่อชิวไปที่ด้านนอกของห้องหนังสือ เผื่อไม่ให่รบกวนจูนจิ่วและโม่อู๋เยว่