บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 307
สรุปบท บทที่ 307 ในห้องหนังสือมีเทพบุตร: บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ
สรุปตอน บทที่ 307 ในห้องหนังสือมีเทพบุตร – จากเรื่อง บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ โดย ต้าวเมียวเมียว
ตอน บทที่ 307 ในห้องหนังสือมีเทพบุตร ของนิยายโรแมนซ์เรื่องดัง บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ โดยนักเขียน ต้าวเมียวเมียว เต็มไปด้วยจุดเปลี่ยนสำคัญในเรื่องราว ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยปม ตัวละครตัดสินใจครั้งสำคัญ หรือฉากที่ชวนให้ลุ้นระทึก เหมาะอย่างยิ่งสำหรับผู้อ่านที่ติดตามเนื้อหาอย่างต่อเนื่อง
บทที่ 307 ในห้องหนังสือมีเทพบุตร
ด้านหลังจูเก่อชิวมีองครักษ์กลุ่มใหญ่ขบวนหนึ่งตามมา เขาสั่งให้องครักษ์เดินตามหลังอยู่ไกลๆ ก่อนเอียงหน้าจ้องจูนจิ่วพลางกลืนน้ำลาย “คนงาม ตอนนี้มีเพียงพวกเราสองคนแล้ว เจ้าคิดไปเล่นสนุกที่ใด!”
สายตาจูเก่อชิวเต็มไปด้วยความสกปรก หากเปลี่ยนเป็นคนปกติ เขาคงสั่งให้คนมัดตัวลากขึ้นเตียงไปแล้ว แต่ตอนนี้ไม่เหมือนกัน!
จูเก่อชิวไม่เคยพบพานคนที่งดงามเช่นนี้มาก่อน จึงตัดใจรุนแรงป่าเถื่อนขนาดนั้นไม่ได้ และคนงามเป็นฝ่ายรุก หากยินยอมพร้อมใจทั้งสองย่อมดีที่สุด!
ดังนั้นจูเก่อชิวจึงข่มความมุ่งร้ายของน้องชายเอาไว้ ปรี่ตรงเข้าหาจูนจิ่วพลางยิ้มอย่างที่ตนคิดว่าสง่างาม ความจริงคือป่าเถื่อนเร่าร้อน
จูนจิ่วไม่อยากถูกมองอย่างเร่าร้อน สายตาของนางจึงมองออกไปไกลพลางอุ้มเสี่ยวอู่ไว้ในอ้อมกอด “ข้าต้องการไปห้องหนังสือในสำนักไท่ชู”
“อะไรนะ ห้องหนังสือ!” จูเก่อชิวสีหน้าตะลึงงัน ดวงตาเขาเบิกกว้างมองจูนจิ่วอย่างไม่เชื่อสายตา คนงามเอ่ยว่าต้องการไปห้องหนังสือในสำนักไท่ชู? เขาคงมิได้ฟังผิดสินะ!
ครั้งนี้จูนจิ่วจึงมองจูเก่อชิวแวบหนึ่ง ก่อนนางยิ้มเย็นชาพลางเอ่ยอย่างแฝงความสงสัย “อันใดกัน ท่านทำไม่ได้หรือ?”
เมื่อถูกคนงามสงสัย จูเก่อชิวไม่ยินยอม เขารีบยืดอกเงยหน้า ใบหน้าอ้วนกลมเผยความหยิ่งยโสออกมา “จะเป็นได้อย่างไร ข้าคือบุตรชายของเจ้าเมืองไท่ชู สำนักไท่ชูนี้ผู้อื่นเข้าไม่ได้ แต่ข้ามิใช่คนอื่น!”
ชะงักชั่วขณะ จูเก่อชิวเอ่ยอ้ำอึ้งขึ้น “แต่คนงาม พวกเราเข้าไปได้เพียงประตูนอกของห้องหนังสือ จริงสิคนงาม เจ้าไปทำสิ่งใดที่ห้องหนังสือหรือ?”
สมองจูเก่อชิวไม่ได้ใหญ่โตเท่าครึ่งหนึ่งของร่างกาย เขามองจูนจิ่วอย่างระแวงคล้ายไม่เข้าใจและสงสัย ห้องหนังสือนั่นไม่ใช่สถานที่ที่ผู้ใดจะสามารถเข้าไปได้! แม้เป็นประตูด้านนอก นอกจากศิษย์ชั้นนำและผู้อาวุโส ผู้ดูแล ผู้อื่นต่างมองไม่เห็นแม้ห้องหนังสือ
ปลายนิ้วจูนจิ่วพันที่หางของเสี่ยวอู่ นางยิ้มมุมปากเลิกคิ้วเล็กน้อย “ต้องการเห็นว่าห้องหนังสือของสำนักไท่ชูหน้าตาเป็นเช่นไร คุณชายจูเก่อชิวสถานะสูงส่ง พาข้าเข้าไปเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อย จริงหรือไม่?”
“ถูกต้อง!” สิ่งงดงามอยู่ตรงหน้า ความเฉลียวฉลาดเพียงน้อยนิดในสมองของจูเก่อชิวปลิวหายไป
ไปห้องหนังสือเขาไม่กล้าพาองครักษ์ไปด้วย จูเก่อชิวแอบลอบพาจูนจิ่วเดินทางสายเล็ก ก่อนยัดหินทิพย์ชั้นที่หนึ่งถุงหนึ่งให้องครักษ์เฝ้ายามในห้องหนังสือ นี้จึงทำให้เข้ามาตรงประตูด้านนอกของห้องหนังสือในสำนักไท่ชูอย่างราบรื่น
ในใจจูเก่อชิวซุกซ่อนความคิดที่ไม่อาจบรรยายได้ไว้ ดังนั้นจึงพาจูนจิ่วเข้าไปตรงประตูด้านข้าง ด้านในรอบด้านมองไม่เห็นคนแม้แต่คนเดียว!
เงยหน้าเห็นจูนจิ่วสำรวจห้องหนังสือ จูเก่อชิวจ้องแผ่นหลังของจูรจิ่วพร้อมกลืนน้ำลาย คนงามคือคนงาม! กระทั่งสถานที่เงียบงันดังห้องหนังสือนี้ ล้วนเปลี่ยนไปเปล่งประกายงดงามขึ้นมา ความคิดชั่วร้ายในใจปะทุขึ้นมา ดวงตาจูเก่อชิวปรากฏรอยยิ้มลามกป่าเถื่อนขึ้นมา
หากสามารถเล่นสนุกในห้องหนังสือได้ คงน่าตื่นเต้นอย่างมาก!
ดวงตาเหลือบมองไปมา ก่อนจูเก่อชิวเอ่ยขึ้น “คนงามเจ้าเดินดูรอบๆ ก่อนเถิด ข้าจะไปยกน้ำชาและอาหารว่างมาให้เจ้า คนงามเจ้าต้องรอข้านะ ห้ามเดินไปทั่วเด็ดขาด หากถูกคนเจอเข้าจบเห่แน่!”
“ไปเถิด” จูจิ่วเอ่ยอย่างเย็นชา
เห็นรอยยิ้มร้ายกาจของจูเก่อชิว อดอยากวิ่งออกไปทันทีไม่ได้ เสี่ยวอู่เกาะบนไหล่จูนจิ่ว ทำท่าทางสะอิดสะเอียน ก่อนมีสีหน้ารังเกียจ “เจ้านาย เจ้าโง่นี้เร่าร้อนเกินไปแล้ว!”
จูนจิ่วจึงเอ่ยขึ้น “เมื่อร้อน เจ้ามองเขาอันใด?”
เสียงทุ้มต่ำเกียจคร้านของโม่อู๋เยว่ดังเข้ามา เขาเอ่ยว่า “เสี่ยวจิ่วเอ่อร์หากคิดเข้าไปในห้องหนังสือ สามารถไปหาข้าได้” พบเขาดีมากมาย เจริญหูเจริญตา เหตุใดต้องไปหาคนโง่นั้น?
จูนจิ่วได้ฟังรู้ว่าโม่อู๋เยว่ความจริงกลับอยู่ข้างกายนาง ดังนั้นจึงเห็นและรู้หมดทุกสิ่ง จูนจิ่วยักไหล่ให้โม่อู๋เยว่ ก่อนเอ่ยว่า “โอกาสเดินเข้ามา ย่อมต้องคว้าไว้ เจ้าอยู่ที่นี่รอข้าหรือ?”
“เสี่ยวจิ่วเอ่อร์”
เสียงของโม่อู๋เยว่ต่ำลงหลายส่วน เขาแวบกายใช้ปลายนิ้วยกคางของจูนจิ่วขึ้น ก่อนยันกายเข้าใกล้ชิดจูนจิ่ว ก่อนเอ่ยขึ้น “เจ้าพบโอกาสที่ดีเข้า แต่คิดร้ายต่อเจ้า เจ้าไม่กลัวตกหลุมพรางหรือ?”
“โอ้ ท่านเป็นห่วงข้าหรือ?” จูนจิ่วยกยิ้มอย่างหยอกเย้า ก่อนนางยื่นมือกุมมือของโม่อู๋เยว่
ทั้งสองสบตากันคลุมเครือ,ครุมเครือใกล้ชิดกัน คล้ายอีกไม่นานจะจุมพิตกันอย่างไรอย่างนั้น เสี่ยวอู่ม้วนตัวลงจากแผ่นหลังของจูนจิ่วเงียบๆ มันไม่ต้องการถูกบีบอัดอยู่ตรงกลางจนกลายเป็นขนมแมว!
เวลานี้ เสียงฝีเท้าตึกตักดังขึ้น จูเก่อชิวสูดน้ำลายไม่หยุด ในมือเขาถือถาดที่วางสุราและของว่างไว้ด้านบน
จูเก่อชิวเพียงเข้ามายิ้มอย่างลามก “คนงาม สุราชั้นเลิศและของว่างมาแล้ว คนงามเจ้ารีบ...”
เสียงพลันหยุดลง จูเก่อชิวเงยหน้าขึ้นยืนนิ่งอยู่ที่เดิมไม่ขยับ จูนจิ่วเพิ่งขมวดคิ้วมองเขา บรรยากาศคลุมเครือ,ครุมเครือพัดเข้ามาจนคันใบหู ก่อนโม่อู๋เยว่เอ่ยขึ้น “เสี่ยวจิ่วเอ่อร์ เจ้ามองให้ดี”
ดวงตาโม่อู๋เยว่สว่างวาบ จูเก่อชิวคล้ายถูกควบคุม มือซ้ายยกกาสุราเทลงในปาก มือขวาคว้าของว่างยัดเข้าไป สิ่งของชั้นดีถูกกินราวกับอาหารหมู
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ
หนังสือยังไม่จบ ไม่อัปต่อแล้วเรอค่ะ...