บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 315

บทที่ 315 โทษประหารฆาตกร

“ศิษย์พี่หยุนหนี ”ผู้ดูแลหวางตกใจมาตลอดทาง พอเห็นหยุนหนีราวกับเห็นคนช่วยชีวิตรีบวิ่งเหยาะๆเข้าหาทันที หยุนหนีไม่มองผู้ดูแลหวางเลยสักแวบเดียว นางเงยหน้ามองผู้คนในห้อง

จูนจิ่วเลิกคิ้ว นางน่ะหรือหยุนหนี

การปรากฏตัวอย่างกะทันหันของหยุนหนีทำให้ทุกคนต่างรู้สึกตะลึง และยังได้ยินที่นางพูดแล้วก็ยิ่งประหลาดใจ มองเห็นหยุนหนีเดินเข้ามา มือบางโบกสะบัดไปหนึ่งทีก็เห็นลูกศิษย์สองคนลากตัวบุรุษผู้หนึ่งเข้ามา

เจ้าเมืองไทชูตะลึงงัน“คุณหนูหยุนหนีนี่หมายความว่าอย่างไร ”

“เหมือนที่ท่านเจ้าเมืองเห็น นี่ต่างหากที่เป็นคนฆ่าจูเก่อชิว จูนจิ่วนั้นถูกเข้าใจผิดไป ท่านไม่เชื่อ เช่นนั้นก็ฟังเขาพูดเถอะ“หยุนหนีส่งสายตาให้ ลูกศิษย์สองคนรีบปล่อยบุรุษผู้นั้นทันที ทุกคนต่างมองไปยังเขา

เห็นเพียงบุรุษมีท่าทีแน่วแน่ไม่เกรงกลัวเลยสักนิด ยืดอกหลังตรงสายตาจ้องเขม็งไปยังร่างของจูเก่อชิวที่อยู่บนเตียงด้วยความเกลียดชัง “เขาสมควรตาย เขาสมควรตาย สัตว์เดรัจฉานอย่างมันทำให้น้องข้าต้องตาย ฮ่าฮ่าฮ่า ข้าฆ่าเขาเอง แม้ข้าต้องตายก็ไม่เสียดายแล้ว ”พูดจบ บุรุษผู้นั้นก็ล้วงเอามีดสั้นออกจากแขนเสื้อบาดไปที่ลำคอของตนเอง

ทุกอย่างรวดเร็วจนทุกคนไม่ทันได้ตั้งตัว เห็นเลือดแดงฉานพุ่งกระเซ็นต่างก็หลบหลีกไป ใบหน้าของบุรุษยังคงมีสีหน้าของความสะใจที่ได้ล้างแค้น ร่างไร้วิญญาณล้มตึงลงไปกับพื้น สถานการณ์ที่ไม่คาดคิดนี้ทำให้ทุกคนในเรือนต่างเงียบกันไปชั่วครู่

ก่อนที่คนอื่นๆจะเปิดปากพูดอะไร หยุนหนีชิงพูดก่อนว่า “เขาเป็นศิษย์นอกสำนักของสำนักศึกษาไท่ชู เคยมีน้องสาวคนหนึ่งที่ถูกจูเก่อชิวรังแกจนฆ่าตัวตาย จึงได้แค้นฝังใจ เมื่อวานจึงได้หลอกจูเก่อชิวไปยังห้องหนังสือเพื่อฆ่าเขา”

หยุนหนีรีบใช้สายตามองปฏิกิริยาของคนที่อยู่รอบๆอย่างรวดเร็ว นางเอ่ยต่ออย่างไม่เร่งไม่รีบ “ส่วนเรื่องยาชุนเซียวหง ข้าคิดว่าคงเป็นเขาที่กรอกให้กินเพื่อแก้แค้น พวกท่านดู มีดสั้นที่เขาใช้ฆ่าตัวตายก็เป็นเล่มเดียวกันกับที่ใช้ฆ่าจูเก่อชิว ตอนนี้ความจริงทั้งหมดก็กระจ่างแล้ว”

คำพูดทั้งหมดถูกหยุนหนีพูดหมดแล้ว มีอาวุธ มีผู้ร้ายและยังยอมรับว่าเป็นคนลงมือฆ่า

ทั้งหมดดูแล้วก็สมบูรณ์แบบไร้ข้อกังขา

หยุนหนีมองไปยัง จูเก๋อหุน ริมฝีปากหยักยิ้มสวยงาม นางพูดว่า “ท่านเจ้าเมืองจูเก่อ ศพของฆาตกรก็อยู่ที่นี่แล้วสุดแต่ท่านจะจัดการ ส่วนจูนจิ่วท่านอย่าได้ใส่ความนาง นางกับชิงหยู่เป็นคนที่ท่านปู่ของข้าชื่นชมมาก ตอนนี้ที่เป็นได้แค่ศิษย์นอกสำนักก็เพียงชั่วคราวเท่านั้น ”

สีหน้าของเจ้าเมืองไท่ชูเปลี่ยนไป คำพูดของหยุนหนีมีนัยน์แจ้งเตือน ว่าอย่าแตะต้องจูนจิ่วกับชิงหยู่ ข้างบนของพวกเขายังมีผู้อาวุโสใหญ่คอยปกป้องอยู่

เจ้าเมืองไท่ชูยังไม่พอใจ แล้วมองไปยังผู้ดูแลหวาง “แล้วที่ผู้ดูแลหวางบอกว่าเห็นลูกชายข้ากับจูนจิ่วอยู่ด้วยกันเล่า ”

“ข้า ข้ามองผิดไปกระมัง ”ผู้ดูแลหวางตัวสั่นงั่นงกอยู่ข้างหลังหยุนหนี พอได้ยินเขาพูดเช่นนี้ เจ้าเมืองไท่ชูก็พูดอะไรไม่ออกอีก เขายังจะทำอย่างไรได้อีก

ตอนนี้มู่จิ่งหยวนอยู่ที่นี่ หยุนหนีก็ยกผู้อาวุโสใหญ่มาอ้าง แม้ว่าเจ้าเมืองไท่ชูจะเก่งกล้าสามารถแค่ไหนก็ไม่กล้าลงมือกับพวกจูนจิ่วได้ แม้ว่าในใจลึกๆของเขาจะไม่เชื่อว่าบุรุษที่ฆ่าตัวตายจะเป็นฆาตกรก็ตาม ภายนอก เจ้าเมืองไท่ชูจะไม่ยอมรับก็ไม่ได้

เขาค่อยๆยกมุมปากขึ้นอย่างแข็งกระด้าง ยิ้มไม่น่าดู “ในเมื่อฆาตกรได้รับโทษแล้ว ความจริงก็กระจ่างแล้ว นังสารเลว ……จูนจิ่วกับชิงหยู่เป็นผู้บริสุทธิ์ ข้าย่อมไม่หาเรื่องพวกเขาอีก”

น้ำเสียงของเจ้าเมืองไท่ชูใครได้ยินก็รู้ว่าไม่ยินดีหรือเต็มใจมากแค่ไหน แต่เขาก็ไม่มีหนทางอื่น การจับกุมที่แสนจะคุกรุ่นดุเดือดมากมาย ที่สุดก็ต้องจบลงอย่างรวดเร็วเช่นนี้ ไม่ว่าเจ้าเมืองไท่ชูจะคิดเช่นไร มู่จิ่งหยวนก็ส่งจูนจิ่วกับชิงหยู่ออกไปด้วยตนเอง