บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 317

บทที่ 317 พอที่จะฆ่าพวกเขาร้อยครั้ง

จวนเจ้าเมืองไท่ชู

จูเก๋อหุนแววตาดุร้าย กำลังจ้องมองเขม็งไปยังสองคนแก่ที่อยู่ตรงหน้าให้กินยาเข้าไป เขาพูดว่า “นี่เป็นยาเสริมพลังทิพย์ของสำนักตันจง พวกเจ้าทั้งสองคนกินแล้วก็จะสามารถเลื่อนเป็นนักจิตชั้นเก้าได้ ข้าอยากให้พวกเจ้าอาศัยความมืดไปยังนอกสำนักศึกษาไท่ชู ฆ่าจูนจิ่วกับชิงหยู่เสีย”

ใบหน้าโหดเหี้ยม จูเก๋อหุนเกลียดชังยิ่งนัก “จูนจิ่วนั่นแค่นักจิตชั้นสาม ชิงหยู่ที่แข็งแกร่งก็แค่นักจิตชั้นแปดเท่านั้น นักจิตชั้นเก้าสองคน พอจะฆ่าพวกเขาได้ร้อยครั้ง ข้าไม่สนว่าพวกเขาจะร้ายกาจอะไรตรงไหน ถึงได้มีหยุนหนีกับมู่จิ่งหยวนออกหน้าช่วย ข้าต้องแก้แค้นให้ลูกชายข้าให้ได้ ไป เอาหัวพวกมันกลับมาให้ได้ ”

“ขอรับ”คนแก่รับคำ หมุนตัวพาหน่วยกล้าตายของจวนเจ้าเมืองหายไปกับความมืด

……

อันตรายค่อยๆคืบคลานเข้ามา จูนจิ่วราวกับมีญาณรับรู้ได้ล่วงหน้า

มุมปากของนางยกขึ้น สีหน้าท่าทีหยิ่งผยองแววตาแฝงแววชั่วร้าย หลังจากที่จูนจิ่วพูดคำว่ามีเพียงอู๋เยว่ที่เข้าใจนางแล้ว ก็พูดต่อไปว่า “เจ้าเมืองไท่ชูก็ไม่เชื่อว่านั่นคือฆาตกร ภายนอกดูเหมือนวิธีการพูดของหยุนหนีจะไม่มีข้อบกพร่องอะไร ราวกับความจริงทั้งหมดกระจ่างแล้ว แต่พอคิดไตร่ตรองอย่างละเอียด ก็ต้องมีร่องรอยบางอย่างเปิดเผยออกมา ที่สำคัญกว่าก็คือ”

จูนจิ่วพูดถึงจุดสำคัญที่สุดแต่ก็หยุดเอาไว้ นางเลิกคิ้วมองไปยังโม่อู๋เยว่ เขายิ้มอย่างน่าหลงใหล พูดว่า “ที่สำคัญกว่านั้นคือ เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์กับเจ้าตอนนี้ก็เป็นแค่ศิษย์นอกสำนักทั่วไป มีอะไรที่สามารถทำให้มู่จิ่งหยวนกับหยุนหนีต้องออกโรงปกป้องด้วย”

“ชิ ฉะนั้นเจ้าเมืองไท่ชูก็เลยคิดว่า มู่จิ่งหยวนกับหยุนหนีกำลังช่วยพวกเราให้พ้นผิดสินะ”ชิงหยู่พูด

“ไม่ผิด ”จูนจิ่วพยักหน้า แววตาเย็นชา “เพราะฉะนั้น หากเจ้าเมืองไท่ชูไม่ฆ่าพวกเราเขาก็ไม่รามือ และความเจ็บปวดจากการสูญเสียลูกชายทำให้เขาทนต่อไปไม่ได้แล้ว ถ้าข้าเดาไม่ผิดละก็ คืนนี้เขาต้องลงมือแน่”

เพิ่งจะพูดจบไป นอกเรือนมีเสียงเคลื่อนไหวเกิดขึ้น เป็นกับดักที่ชิงหยู่วางไว้ถูกแตะต้องเข้าแล้ว

หากมาอย่างเปิดเผย เหมือนที่มู่จิ่งหยวนเข้ามาทางประตูก็จะไม่สัมผัสถูกกับดัก

แต่หากปีนกำแพงลัดเลาะตามมุม ร้อยทั้งร้อยต้องเจอกับกับดัก คนที่มาไม่คิดว่าจะมีกับดัก พวกเขาชักดาบถือมีดอย่างไม่สนใจ เดินใกล้เข้ามา

รับรู้ถึงความเคลื่อนไหวภายนอก ชิงหยู่สีหน้าเคร่งขรึม “มาได้เร็วมาก ในนั้นมีนักจิตชั้นเก้าสองคน ศิษย์น้องพวกเรา……”น้ำเสียงหยุดลง ชิงหยู่อ้าปากตาค้าง

จูนจิ่วเล่า แล้วยังมีเสี่ยวอู่อีกไปไหนแล้ว

เขารีบหันไปมองทางโม่อู๋เยว่ คนหลังกำลังยืนอยู่ข้างหน้าต่างเปิดออกนิดหนึ่งเพื่อดูลานบ้าน ไม่รอให้เขาถาม โม่อู๋เยว่ชิงพูดก่อน “เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์กับเสี่ยวอู่ต่างก็ออกไปแล้ว ส่วนเจ้าก็นั่งเงียบๆอย่ารบกวนข้าดูฉากดีๆ”

“อะไรนะ ไม่ได้ นั่นมันนักจิตชั้นเก้าสองคนเชียวนะ จะให้ศิษย์น้องพาเสี่ยวอู่ไปต่อกรด้วยได้อย่างไร”ชิงหยู่ตื่นตกใจ รีบร้อนจะลุกขึ้นออกไปแต่ว่าจังหวะที่จะลุกขึ้นนั้นเขาก็พบว่าตัวเองขยับไม่ได้

น้ำเสียงเย็นชาชั่วร้ายของโม่อู๋เยว่ก็ส่งผ่านมา “เจ้าได้รับบาดเจ็บ หากได้รับบาดเจ็บซ้ำอีกเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์คงไม่พอใจแน่”

“นี่ท่านทำให้ข้าขยับไม่ได้หรือ ไม่ใช่สิท่านผู้อาวุโสโม่ นักจิตชั้นเก้าถึงสองคนทำไมท่านจึงให้ศิษย์น้องไปเผชิญหน้าคนเดียว ท่านยังเป็นอาจารย์ของศิษย์น้องอยู่หรือเปล่า ท่านอยากให้ศิษย์น้องตายหรือ ”ชิงหยู่ทั้งโมโหทั้งร้อนรน

นักจิตชั้นเก้าสองคน ไม่รู้ว่ามีเจ้าเมืองไท่ชูอยู่ด้วยหรือไม่ เขาออกแรงทั้งหมดที่มียังยากจะต่อกรด้วย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงจูนจิ่วแล้ว ชิงหยู่ร้อนใจจนทนไม่ไหว ไม่ได้สนใจว่าทำไมโม่อู๋เยว่ต้องทำให้เขาขยับตัวไม่ได้ในช่วงเวลาสำคัญเช่นนี้ เขาไม่ใช่เป็นห่วงศิษย์น้องมาตลอดหรอกหรือ และเขายังเป็นอาจารย์ของจูนจิ่วอีกด้วย