บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 320

บทที่ 320 สงครามความหึง

ตอนที่กลับไป จูนจิ่วมองเห็นชิงหยู่ที่ยังคงถูกมัดอยู่กับที่ รู้สึกมึนงงไปชั่วขณะ “ศิษย์พี่ของข้าเป็นอะไรไป”

“เขานั่งพักผ่อน ”สายตาโม่อู๋เยว่ไหววูบ พันธนาการบนร่างของชิงหยู่ก็สลายไปทันที ชิงหยู่นิ่งแข็งอยู่เป็นครึ่งวัน ปลดพันธนาการแล้วก็ขยับไม่ได้ทำได้เพียงค่อยๆขยับคอ จากนั้นก็ค่อยๆขยับมือและเท้าลุกขึ้นจากเก้าอี้อย่างช้าๆ ชาไปหมดแล้ว

จูนจิ่วมองชิงหยู่เป็นเช่นนี้ไม่เหมือนกำลังพักผ่อน ตอนที่นางกำลังจะอ้าปากพูดโม่อู๋เยว่ก็ชิงพูดขึ้นก่อน เขาพูดว่า “เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์เหนื่อยมากแล้วต้องการพักผ่อน เจ้ากลับห้องของเจ้าไปได้แล้ว ”

“ได้”ชิงหยู่เห็นสีหน้าของจูนจิ่ว เขาจำบุญคุณความแค้นครั้งนี้ไว้อย่างเงียบๆ ภายหลังหากสบโอกาสเขาต้องบอกศิษย์น้องแน่ๆ ขังโม่อู๋เยว่ในห้องมืด พอก้าวขาออกไป ทั้งร่างทั้งชาทั้งเจ็บชิงหยู่ทนไม่ไหวจนต้องซู้ดปาก เห็นดังนั้น จูนจิ่วก็ดีดนิ้วผ่านอากาศจี้จุดให้กับชิงหยู่ อาการแข็งทื่อและชาหายเป็นปลิดทิ้ง พลังทิพย์แล่นได้สะดวกยิ่งขึ้น จูนจิ่ว “ยังไม่สบายตัวหรือ ศิษย์พี่ท่านลองกดตรงจุดที่ข้าจี้ไปเมื่อสักครู่ จะดีขึ้นมาก”

“ได้”ชิงหยู่หันกลับไปน้ำตารื้นขอบตา ยังไงศิษย์น้องก็ดีที่สุด

ใช้สายตาส่งชิงหยู่ออกไป จูนจิ่วเก็บสายตาค่อยๆมองไปยังโม่อู๋เยว่ “ท่านสะกดให้ศิษย์พี่อยู่ในห้องหรือ”

“อืม”โม่อู๋เยว่ไม่แก้ตัวใดๆ เพียงแต่ตอบรับอย่างเฉยเมย จูนจิ่วเลิกคิ้ว พูดขึ้นว่า “ครั้งหน้าจำไว้ด้วยว่าหลังจากจบเรื่อง ปล่อยศิษย์พี่ข้าไป ไม่เช่นนั้นหากเราไม่กลับมา เขาก็ต้องถูกสะกดอยู่อย่างนี้”

คิดดูแล้ว จูนจิ่วเองก็ช่วยเหลือศิษย์พี่อย่างนับถือและเห็นใจ แต่นางไม่โทษโม่อู๋เยว่ เพราะเปลี่ยนเป็นนางเองก็คงจะทำเช่นเดียวกัน

บิดขี้เกียจ จูนจิ่วขยี้ตา “ข้าจะพักผ่อน อู๋เยว่ควรทำอะไรก็ไปทำเถอะ”

ปรากฏว่าพอจูนจิ่วนั่งลงบนเตียง เงยหน้าขึ้นก็มองเห็นโม่อู๋เยว่ยืนอยู่ตรงหน้านางในระยะหนึ่งก้าว เงยหน้าขึ้นอย่างสงสัย จูนจิ่ว “ท่านจะตามข้าทำไม”

“ข้ายังติดค้างสิ่งหนึ่งกับเจ้า”โม่อู๋เยว่ยิ้มอย่างชั่วร้าย

“อะไร”

ขณะที่จูนจิ่วสงสัย เห็นโม่อู๋เยว่โน้มตัวเข้าใกล้ จูบหนึ่งจรดลงระหว่างคิ้วราวกับแมลงปอแตะผิวน้ำอย่างแผ่วเบา สัมผัสแผ่วเบา แต่กลับทิ้งความร้อนระอุอย่างไม่อาจละความสนใจได้ จูนจิ่วกระพริบตาปริบๆ ได้ยินเสียงทุ้มอันดึงดูดของโม่อู๋เยว่ดังอยู่ข้างหู “ติดค้างเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์หนึ่งจูนเพื่อเป็นรางวัล”

จูนจิ่วอ้าปากพูด “แต่ข้าไม่ได้พนันแล้ว”

“ข้าพนัน”มุมปากของโม่อู๋เยว่ยกขึ้นทั้งชั่วร้ายทั้งดึงดูด ราวกับกรงเล็บแมวข้างหนึ่งที่กวนน้ำให้ขุ่นทั้งสระ เกิดเป็นระลอกคลื่นอยู่ในใจจูนจิ่ว

แล้วนางก็เห็นโม่อู๋เยว่นั่งลงไป ยื่นมือไปถอดรองเท้าถุงเท้าของนางจนเผยให้เห็นเท้าเล็กๆที่ขาวดุจหยก จูนจิ่วตอบสนองดุจสายฟ้าฟาดรีบหดเท้ากลับไปทันที นั่งคุกเข่ากดทับไว้ใต้สะโพก นางเบิกตามองโม่อู๋เยว่อย่างตกตะลึง “ท่าน”

“เหมียวเหมียวเหมียว”เสียงเหมียวที่ดังขึ้นแฝงแววง่วงนอน หรือว่า โม่อู๋เยว่จะนอนกับเจ้านายหรือ

จูนจิ่วหันไปมอง เพิ่งจะโผล่หัวออกมาจากกองผ้าห่มเสี่ยวอู๋ก็มุดกลับเข้าไปอีกครั้ง เป็นกิริยาที่ทำโดยไม่รู้ตัว จูนจิ่วเบาใจดีที่โม่อู๋เยว่ฟังภาษาแมวไม่เข้าใจ แต่คำพูดถัดไปของโม่อู่เยว่ทำลายความโชคดีของจูนจิ่ว

โม่อู๋เยว่หรี่ตายิ้มชั่วร้าย “ความคิดนี้ไม่เลว ข้าเห็นเตียงของเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์กว้างดี เพิ่มข้าอีกคนก็ไม่อึดอัด”

“！！”