บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 319

บทที่ 319 จูบข้าที

เข้าไปในจวนเจ้าเมืองไท่ชู ราวกับเข้าไปในสถานที่ร้าง

ยืนอยู่บนต้นไม้ จูนจิ่วกับโม่อู๋เยว่เห็นชัดว่าจูเก๋อหุนกำลังเดินไปมาในเรือนอย่างกังวลร้อนใจ เขายังรอให้นักฆ่าที่ส่งไปกลับมาส่งข่าว จูเก๋อหุนคงคิดไม่ถึงว่านักฆ่าต่างก็ตายหมดแล้ว ไม่มีใครเหลือรอดกลับมาได้

โม่อู๋เยว่ก้มลงมองร่างแน่งน้อยในอ้อมอก ยิ้มอย่างมีความสุข “เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์จะใช้ยาหุ่นเชิดหรือ”

“ใช่ ให้เขากลายเป็นปี้หลั๋วที่สองดีหรือไม่ ”ตอนนี้ปี้หลั๋วกับจูนหวั่นเอ๋อร์ถูกส่งออกไปทำงาน รับผิดชอบเกี่ยวกับการประมูลภายในของประเทศอื่นๆในสิบ ประเทศ ได้ยินหยุนจ้งจิ่นบอกว่าเชื่อฟังและซื่อสัตย์เป็นอย่างมาก หลังจากที่จูนหวั่นเอ๋อร์กำจัดพิษกู่แล้ว ก็ใช้ยาหุ่นเชิดควบคุมนาง

จูนจิ่วพูดต่อไปว่า “แค่ยาหุ่นเชิดอย่างเดียวมันใช้ควบคุมเจ้าเมืองไท่ชูที่เป็นนักจิตชั้นเก้าไม่ได้นะ ต้องควบคุมจิตใจร่วมด้วย อู๋เยว่ตอนที่ข้าควบคุมเข้าจะให้คนอื่นรบกวนไม่ได้นะ ถึงตอนนั้นความปลอดภัยของข้าก็มอบให้ท่านแล้ว”

“ได้ ข้าเต็มใจที่จะให้บริการเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์มาก ”โม่อู๋เยว่เผยรอยยิ้มดึงดูดใจ ในสายตาเป็นประกายเต็มไปด้วยความหลงใหลที่มีเสน่ห์

ยิ่งใกล้ชิด ยิ่งตกหลุมลึก

โม่อู๋เยว่ไม่เคยดิ้นรนต่อต้าน ซ้ำยังปล่อยตัวปล่อยใจให้ดิ่งลงไป เพียงแต่จะรู้สึกหิวกับวิญญาณของเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์เป็นประจำ อยากกิน แต่ว่าเขายังสามารถควบคุมได้ ไม่เป็นไรกระมัง ตอนนี้โม่อู๋เยว่ไม่อยากห่างจากจูนจิ่วเลยสักนิด คู่วิญญาณก็เป็นเหมือนดอกฝิ่นที่สวยแต่อาจเอาชีวิตได้ ล่องลอยดุจเซียน ไม่ว่าจะเคียงกันอย่างเปิดเผยหรือมองอย่างเงียบๆในเงามืด โม่อู๋เยว๋ล้วนรู้สึกยินดี

มือที่อุ้มคนอยู่เก็บแน่นขึ้นหลายส่วน โม่อู๋เยว่พูดว่า“เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์จะลงมือเมื่อไหร่”

“ท่านปล่อยมือก่อน ท่านอุ้มข้าอย่างนี้จะลงมือได้อย่างไร”จูนจิ่วมุมปากกระตุก ปัดมือของโม่อู๋เยว่ที่ยิ่งอยู่ก็ยิ่งแน่นยิ่งขึ้น จูนจิ่วมองไปยังสาวใช้ที่เดินเข้าใกล้ลานบ้าน นางยกยิ้ม“ย่อมไม่สามารถตรงเข้าไปวางยาเจ้าเมืองไท่ชูได้แน่ ข้าจะใช้ทางอ้อม”

พูดแล้ว จูนจิ่วก็กระโดดลงจากต้นไม้ตรงไปที่สาวใช้

โม่อู๋เยว่ยืนอยู่บนต้นไม้สายตาตามติดเงาร่างของจูนจิ่ว เขาเห็นจูนจิ่วจับสาวใช้ด้วยมือเดียวได้อย่างง่ายดาย อีกมือรับถาดน้ำชาเอาไว้ไม่ใช้หก

จูนจิ่วพูดว่า “ดูข้าไว้”

สาวใช้ถูกจูนจิ่วใช้มือปิดปากเอาไว้ไม่สามารถส่งเสียงได้ ขณะที่กำลังตกใจก็ได้ยินเสียงจูนจิ่ว สาวใช้ราวกับถูกแมลงกู่สะกดให้ค่อยๆเงยหน้าประสานสายตากับจูนจิ่ว สาวใช้ค่อยๆเงียบสงบลง จูนจิ่วเห็นอย่างนี้ก็ค่อยๆคลายมือออก นางได้ทำการละลายยาหุ่นเชิดลงในน้ำชา จากนั้นก็คืนให้กับสาวใช้

มุมปากยกขึ้น รอยยิ้มแฝงแววชั่วร้าย จูนจิ่ว “ไปเถอะ ไปส่งน้ำชานี้ให้แก่เจ้าเมืองไท่ชูซะ”

สาวใช้พยักหน้าอย่างสงบ ยกถาดน้ำชาขึ้นมาอย่างดีเดินไปยังลานบ้าน หลังนางมีลมวูบหนึ่งพัดผ่าน จูนจิ่วหายไปอย่างไร้ร่องรอย

กลับไปยังต้นไม้ จูนจิ่วกอดอกเลิกคิ้ว“ตอนนี้ก็รอแค่เจ้าเมืองไท่ชูดื่มชาที่ผสมยาเข้าไป”

โม่อู๋เยว่“เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์แน่ใจได้อย่างไรว่าเขาจะดื่มมัน”

“ตอนนี้เขาร้อนใจเรื่องที่นักฆ่ายังไม่ส่งข่าว ไม่มีจิตใจพะวงเรื่องอื่น แล้วจะระแวงคนใกล้ตัวได้อย่างไร ไม่เชื่อเรามาพนันกัน ”จูนจิ่วเหลือบมองโม่อู๋เยว่

หัวเราะอย่างได้ใจ เปล่งประกายน่ามอง สวยงามยิ่งนัก

คนงามทำอะไรก็ถูก ยิ่งไปกว่านั้นคือโม่อู๋เยว่เองก็มีความสุขเพราะนาง