บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 324

บทที่ 324 สามารถมีลูกกับเขาได้

คำว่าเล่นนกฟังแล้วรู้สึกแปลกๆ จูนจิ่วไอแห้งๆก่อนเอ่ยปากอธิบาย“ข้าเป็นภาษานก ”

สีหน้าของชิงหยู่ยิ่งอึ้งไปเลย ยังมีใครร้ายกาจกว่าศิษย์น้องอีกหรือไม่ พรสวรรค์ขั้นเจ็ดสีม่วง ความสามารถก็สูง ฉลาดล้ำเลิศแล้วยังสวยล่มเมือง และยังเป็นนักกลั่นยา ตอนนี้ยังรู้ภาษานก ชิงหยู่สูดหายใจเข้าลึกๆ กุมที่หน้าอกไว้ “ศิษย์น้อง ยังมีอะไรที่เจ้าไม่เป็นอีกหรือไม่”

“มี”

“เรื่องอะไร”ชิงหยู่รู้สึกรอคอยอย่างตื่นเต้น

ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์มีเลศนัย จูนจิ่วอุ้มเสี่ยวอู่พูดขึ้นว่า “ข้าไม่สามารถทำให้หญิงสาวตั้งครรภ์ได้”

ทั้งหมดเงียบไปอย่างประหลาดอยู่ชั่วครู่ ชิงหยู่จึงสำลักออกมา “ฟู่เฮอะๆๆๆ”

ผู้หญิงกับผู้หญิง ไม่ว่าใครก็ไม่สามารถมีลูกกันได้ นี่ศิษย์น้องมีอารมณ์ขันหรือต้องการแหย่เขากันแน่

ยิ้มร้ายมองไปยังชิงหยู่ สายตาของจูนจิ่วมีแววล้อเล่นวาบผ่าน โม่อู๋เยว่ก็คงจะได้ยินอยู่ในที่ลับ อยากรู้เหลือเกินว่าเขาจะมีสีหน้าอย่างไร

เหมือนกับจูนจิ่ว ตอนนี้เหลิ่งยวนกำลังแอบเหล่มองสีหน้าของโม่อู๋เยว่ แต่พอเห็นแล้ว ก็เกือบจะถูกรัศมีทำให้ตาบอด

โม่อู๋เยว่ยิ้ม มองอย่างหลงใหลหยาดเยิ้ม เหลิ่งยวนจับแก้มของตัวเอง แล้วก็หันศีรษะไปกะพริบตาหลายครั้งค่อยปรับตัวได้ นี่มันทรุณคนไร้คู่ชัดๆ นี่ขนาดไม่ได้อยู่ด้วยกันยังจะทำให้อิจฉาจนตาจะบอดแล้ว

ปฏิกิริยาของเหลิ่งยวน โม่อู๋เยว่สังเกตเห็นแล้ว เขายังคงยิ้มอย่างหลงใหล สายตาเต็มไปด้วยความอบอุ่น เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์มีลูกกับเขาก็ได้นี่นา

ทันใดนั้น แววตาของโม่อู๋เยว่ก็เปลี่ยนเป็นเยือกเย็นทันที ปรายตาของเขามองไปยังที่ที่ไกลออกไปอย่างเย็นชา ไม่เพียงแต่เขา จูนจิ่วเองก็รู้สึกได้ ตลอดทางมีคนคอยตามหลังพวกเขามาตลอด ตั้งแต่ออกจากสำนักศึกษาไท่ชูแล้ว ไม่รู้ว่าต้องการอะไร

สีหน้าไม่เปลี่ยนแปลง จูนจิ่ววางเสี่ยวอู่ลงก้าวเท้าเดินไป“ไปเถอะ พวกเราเข้าไปในภูเขาหนานกัน”

“อะแฮ่ม ดี ”ชิงหยู่ไอค่อกแค่ก จึงเก็บอาการบนใบหน้ากลับไปอย่างยากเย็น ศิษย์น้องร้ายกาจจริงๆ เขาที่เป็นศิษย์พี่ช่างจนใจเสียเหลือเกิน

หลังจากที่พวกเขาเดินเข้าภูเขาหนาน คนที่สะกดรอยตามหลังก็ร่นระยะทางสั้นลงไม่น้อย

และทำให้ชิงหยู่รู้สึกได้ ยังไม่ทันเอ่ยปาก จูนจิ่วก็ส่งสายตา เห็นดังนี้

ชิงหยู่ก็รีบเก็บอาการ ทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้วเดินต่อไป

ฝูงนกที่ออกไปดูลาดเลากลับมาแล้วไม่น้อย จูนจิ่วรวบรวมข่าว ชิงหยู่รับผิดชอบทำเครื่องหมายบนแผนที่

นี่คือจุดที่พวกเขาต้องไปค้นหา หญ้าสวนยิงอยู่ในนั้น

กระทั่งท้องฟ้ากลายเป็นสีดำแล้ว พวกเขาก็ไปมาสิบกว่าจุดแล้ว จากการเปรียบเทียบจากข่าวได้เลือกห้าจุดที่มีความน่าจะเป็นไปได้มากที่สุด ชิงหยู่พูดว่า“ศิษย์น้อง พรุ่งนี้เราออกเดินทางตามเส้นนี้ เดินไปทั้งห้าจุดที่ทำเครื่องหมายไว้ หากไม่มีหญ้าสวนยิง ค่อยไปยังจุดอื่นๆ ”

“อืม”จูนจิ่วพยักหน้า

นางนิ่งอยู่บนยอดไม้ ปล่อยนกตัวสุดท้ายออกไป

ที่ไกลออกไป หยุนหนีที่แอบดูอยู่ก็รีบตามไป นางแอบจับนกไว้ได้ตัวหนึ่ง

จับปากของนกไว้แน่นเพื่อไม่ให้มันส่งเสียง หยุนหนีจ้องนกอย่างจับพิรุธทั้งบนล่างซ้ายขวา กระทั่งง้างปากของนกขึ้น

ไม่เห็นมีอะไรเลย หยุนหนีขมวดคิ้วในใจยิ่งรู้สึกประหลาดใจมากขึ้น