บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 327

บทที่ 327 นี่เป็นเวทมนตร์หรือ

จะหลบได้หรือ จะทันหรือไม่

ม้าลายเสือดาวระดับห้า พรสวรรค์ไม่ธรรมดา ลูกไฟพลังงานหนึ่งลูกเทียบเท่ากับพลังทิพย์ในการโจมตีของนักจิตชั้นเก้า ระยะทางใกล้แค่นี้พุ่งตรงไปข้างหน้าของจูนจิ่ว วินาทีนี้ ตื่นเต้นจนลืมหายใจไปเลย

จูนจิ่วสีหน้าไม่เปลี่ยน มือซ้ายของนางกำหญ้าสวยยิงเอาไว้ มือขวาถ่ายทอดพลังทิพย์ตบไปบนพื้นหนักๆจนเกิดพลังหมุนวน ร่างกายที่มีสัญชาตญาณรับรู้ละเอียดอ่อน เกิดพลังที่ไม่อาจจะคาดเดาได้ปะทุขึ้นทำให้สามารถเบี่ยงหลบลูกไฟพลังงานได้ ดีดตัวกระโดดขึ้น จูนจิ่วดึงโยวยิ่งออกมา

โยวยิ่งไร้แสง คมอย่างน่าหวาดกลัว ยกมือขึ้นโบกสะบัด โยวยิ่งฟาดผ่านข้อต่อขาของม้าลายเสือดาวตัวเมีย ฉับลงไปเลือดกระเซ็น ดาบเดียวฟันเข่าของม้าลายเสือดาวขาดสะบั้น ม้าลายเสือดาวร้องเจ็บปวดยืนไม่มั่นคงหัวโขกลงไปกับพื้น ซึ่งขวางทางของม้าลายเสือดาวตัวผู้ไว้พอดี

จรดลงพื้นอย่างมั่นคง เพียงชั่วพริบตาจูนจิ่วสามารถร่นถอยไปในระยะสิบเมตร นางโยนหญ้าสวนยิงขึ้นไปบนอากาศ ไม่มีเวลาอธิบายกับชิงหยู่ จูนจิ่วตะโกนขึ้น “เสี่ยวอู่กลับมา”

ม้าลายเสือดาวทั้งสองตัวกำลังโจมตีดเสี่ยวอู่ เสี่ยวอู่ได้ยินเสียงก็รีบเปลี่ยนเป็นร่างเล็ก ม้าลายเสือดาวไม่ทันตั้งตัวกัดถูกอากาศที่ว่างเปล่า ไม่ทันได้มีปฏิกิริยาใดๆเสี่ยวอู่ก็หนีออกมาได้แล้ว พวกมันคำราม สองตาแดงก่ำหันหน้าพุ่งเข้ามา

ชิงหยู่ “ศิษย์น้อง ”

จูนจิ่วยกมือขึ้นโรยผงยา ถ่ายทอดพลังทิพย์ไปยังฝ่ามือจนผงกระจายบินว่อน ผงยาถูกแรงสั่นสะเทือนหยุดนิ่งกลายเป็นกลุ่มหมอกไปชั่วครู่ ม้าลายเสือดาวสองตัวที่พุ่งเข้ามาร่างโอนเอนไปสักพัก

หมุนตัวกลับไป จูนจิ่วพุ่งไปคว้าแขนของชิงหยู่ “ไป”

เมื่อครู่นางได้สาดผงที่มีฤทธิ์ทำให้เกิดอัมพาตได้ พอสำหรับฆ่าช้างได้เป็นสิบตัว แต่สำหรับม้าลายเสือดาวระดับห้านั้น ออกฤทธิ์ไม่ถึงกับตาย เพียงแต่ทำให้เป็นอัมพาตชั่วครู่ทำให้การไล่ล่าของพวกมันช้าลง ชิงหยู่รีบจัดการกับท่าทางของตัวเองไม่ให้จูนจิ่วคอยลากถูเขา ความเร็วของพวกเขาเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า

เสียงลมฟู่ฟู่ถูกทิ้งไว้ด้านหลัง พวกเขาได้ยินเสียงคำรามอย่างโมโหของม้าลายเสือดาวที่อยู่ไกลออกไป แผ่นดินสั่นสะเทือน ม้าลายเสือดาวยังคงไล่ล่าไม่ลดละ

จูนจิ่วหรี่ตาแววตาเย็นชา นางเอาขวดยาสองขวดออกมาอีกครั้ง โยนให้ชิงหยู่ขวดหนึ่ง จูนจิ่วพูดว่า “รีบโรยผงตาลงบนตัว เร็ว ”

ชิงหยู่รีบทำตามทันที โรยไปรอบตัวหนึ่งรอบ ชิงหยู่ถาม “แล้วต้องทำยังไงต่อไป”จากนั้นนางก็ถูกจูนจิ่วผลักจากด้านหลัง ผลักจนกลิ้งลงไปกับพื้นและกลิ้งหลุนๆไปตามภูเขาลาดชัน จูนจิ่วกับเสี่ยวอู่กระโดดขึ้นพร้อมกันอยู่ข้างหลัง พลางทำลายรอยเลือดของชิงหยู่ที่ทิ้งร่องรอยไว้ ด้านล่างของเขาลาดชันเป็นดงพุ่มไม้ที่หนาทึบ พวกเขาเข้าไปในพุ่มไม้ที่สามารถบดบังซ่อนตัวพวกเขาได้พอดี

พวกเขาเพิ่งซ่อนตัวเสร็ว ม้าลายเสือดาวก็ตามมาถึงแล้ว

ม้าลายเสือดาวตัวผู้อยู่ข้างหน้า ม้าลายเสือดาวตัวเมียขาขาดไปหนึ่งข้างวิ่งไล่กวดมาอย่างทุลักทุเล

พวกมันไม่ได้หยุดอยู่บนทางภูเขาที่ลาดชัน ยังคงวิ่งตามไล่ไม่หยุด

จูนจิ่วแน่ใจว่าเว้นระยะห่างกับม้าลายเสือดาวไกลพอแล้ว ก็พุ่งออกจากพุ่มไม้ จูนจิ่วมองไปทางชิงหยู่ “ศิษย์พี่เราไปอีกทางหนึ่งกันเถอะ ม้าลายเสือดาวคงจะรู้และตามกลับมาในไม่ช้า”

ชิงหยู่พยักหน้า เขายืนขึ้นจากพุ่มไม้หนา บาดแผลที่ไหล่ของเขาใหญ่มาก การกระทำเมื่อครู่ทำให้บาดแผลฉีกขาดใหญ่ขึ้น เลือดไหลไม่หยุด จูนจิ่วรีบเดินเข้าไปห้ามเลือด ปักเข็มเงินลงไปที่จุดห้ามเลือด ชิงหยู่รีบกินยาไปสองเม็ด แต่สีหน้ายังคงซีดเผือด

แต่ชิงหยู่รู้สึกโชคดี คนที่บาดเจ็บเป็นเขา ไม่ใช่ศิษย์น้อง ลูกผู้ชายหนังเหนียวไม่กลัวเจ็บ หากเป็นศิษยืน้องไม่เพียงแต่เขาเท่านั้นที่ปวดใจ เกรงว่าพรรคพวกทั้งหมดในสำนักเทียนอู่จงคงอยากจะด่าเขาให้ตาย

รู้ว่าสถานที่นี่ไม่ปลอดภัยอยู่นานไม่ได้ ชิงหยู่ก็ยิ้มให้กับจูนจิ่ว “ศิษย์น้องข้าไม่เป็นไร แผลแค่นี้เล็กน้อยนัก พวกเรารีบไปเถอะ ถ้าม้าลายเสือดาววกกลับมาจะซวยได้”

“ดี มากับข้า ”จูนจิ่วนำทางอยู่ข้างหน้า

พวกเขาไม่กล้าหยุดพักระหว่างทาง จนกระทั่งเดินทางมาห่างไกลพอสมควร ระหว่างทางยังโรงผงกลบกลิ่นไปแล้วสามครั้ง หลังจากแน่ใจว่าม้าลายเสือดาวจะตามมาไม่ได้แล้ว จูนจิ่วก็พูดว่า “ได้แล้ว ”