บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 328

บทที่ 328 นางกำลังรนหาที่ตาย

ชิงหยู่พลิกตัวลุกขึ้น ใช้สายตากวาดมองราวกับจะมองให้ทะลุทั้งบนฟ้าบนพื้นรอบๆทั้งแปดทิศ คิดอยากจะหาตัวโม่อู๋เยว่กับเหลิ่งยวนออกมา จูนจิ่วเห็นดังนั้น ก็กุมขมับส่ายหัว

“ศิษย์พี่ ท่านหาพวกเขาไม่เจอหรอก”

“พวกเขาอยู่ที่นี่จริงหรือ ”ชิงหยู่ตะลึงเป็นอย่างมาก

มุมปากหยักขึ้น จูนจิ่วเอาหลังพิงต้นไม้ท่าทีผ่อนคลายเกียจคร้าน นางพูดว่า “ก็ไม่แน่ แต่ว่าส่วนใหญ่ก็อยู่”ถ้าโม่อู๋เยว่ไม่มีใบหน้าที่หล่อเหลาเช่นนั้น คงต้องเป็นโรคจิตแน่ๆ

ชิงหยู่ ถ้าอย่างนั้นตอนนี้ไม่ใช่โรคจิตหรือ

สีหน้าไม่อาจอธิบายได้ ชิงหยู่สายตาซับซ้อนมองไปยังจูนจิ่ว เขาพูดว่า “ข้าจำได้ว่าเหลิ่งยวนเป็นคนของผู้อาวุโสโม่อู๋เยว่ใช่หรือไม่ ผู้อาวุโสโม่มาปกป้องเจ้าหรือ”

“นอกจากข้าจะมีอันตรายถึงชีวิตแล้ว พวกเขาจะไม่แทรกเข้ามาเด็ดขาด ”ชิงหยู่เข้าใจความหมายของจูนจิ่ว แต่เขาก็ยังรู้สึกแปลกๆอยู่ดี ตามติดปกป้องกันขนาดนี้ ติดตามกันอย่างลับๆนี่มันความสัมพันธ์ระหว่างศิษย์อาจารย์จริงหรือ เขายังไม่เคยเห็นอาจารย์คนไหนจะเป็นห่วงเป็นใยลูกศิษย์ได้มากขนาดนี้มาก่อน

น่าแปลก น่าแปลกจริงๆ

ชิงหยู่รู้สึกแปลกใจ แต่ไม่ได้พูดออกไป เขาลูบคางครุ่นคิดก่อนจะพูดออกไปว่า “ศิษย์น้อง ข้าไม่รู้ว่าเจ้าไปได้เมล็ดสุเมรุในตำนานมาได้อย่างไร แต่เจ้าต้องไม่เปิดเผยให้ใครรู้เด็ดขาด ฉะนั้นเจ้าต้องเอาหญ้าสวนยิงออกมา”

เพราะในภูเขาหนานนี้ยังมีหยุนหนีอีกคนที่ซ่อนตัวอยู่ หากถูกพบเข้า ชิงหยู่ไม่ต้องคิดก็รู้ได้ว่าจะเกิดเรื่องยุ่งยากอะไรขึ้นบ้าง

ทั้งโลกคงสะเทือน ไม่มีใครสามารถปฏิเสธความดึงดูดใจของเมล็ดสุเมรุได้ ไม่ช้า ศิษย์น้องของเขาก็จะกลายเป็นศัตรูของคนทั้งโลก ชิงหยู่ขมวดคิ้วกำหมัดแน่น เขาต้องหยุดยั้งทุกสิ่งที่จะเกิดขึ้นไว้ก่อน ไม่ให้ใครรู้ว่าจูนจิ่วมีเมล็ดหญ้าสุเมรุ

จูนจิ่วย่อมรู้เหตุผลดี นางได้นำหญ้าสวนยิงมาจัดการอย่างเรียบง่าย ตัดใบของหญ้าสวนยิงแล้วเจ็บอย่างมิดชิดไว้ในกล่องที่ทำจากไม้หูเถา

จากนั้นก็วางหันทิพย์ระดับสองไว้ในนั้นด้วย เพื่อรักษาความสดให้หญ้าสวนยิง หญ้าสวนยังทั้งหมดบรรจุอยู่สามกล่อง หนึ่งในนั้นมีใบของหญ้าสวนยิงเพียงสองใบเท่านั้น นี่จะเป็นกล่องที่เอากลับไปส่งผลงานภารกิจ นางกับชิงหยู่คนละหนึ่งใบ น่าจะพอสำหรับตอบแทนคนที่อยู่เบื้องหลังผู้ดูแลหวางได้

ผ่านค่ำคืนแห่งรัติกาลในป่าลึก รอจนวันรุ่งขึ้นจูนจิ่วกับชิงหยู่ก็เก็บของออกเดินทางทันที

แต่พวกเขาคิดไม่ถึงว่า โลกจะกลมมากขนาดนี้ พวกเขาพบเข้ากับหยุนหนีกลางทาง หยุนหนีทั้งน่าเวทนาทั้งดูเหน็ดเหนื่อย หายใจแรงมือหนึ่งค้ำยันต้นไม้เพื่อยืนให้มั่นคง นางเงยขึ้นก็มองเห็นจูนจิ่วกับชิงหยู่อยู่ตรงหน้า สีหน้าเปลี่ยนไป แต่เพียงชั่วพริบตาก็กลับมาสงบดังเดิม

หยุนหนีแสดงสีหน้าตกใจ “จูนจิ่ว ชิงหยู่ทำไมพวกเจ้ามาอยู่ที่นี่ ”

ระหว่างพูด หยุนหนีก็มองเห็นเสี่ยวอู่ที่เกาะอยู่บนไหล่ของจูนจิ่ว สีหน้าบิดเบี้ยวชั่วครู่ ก็เพราะแมวที่น่าตายตัวนี่แหละ จากนั้นนางก็ถูกม้าลายเสือดาววิ่งไล่กวด ม้าลายเสือดาวคิดว่านางกับจูนจิ่วเป็นพวกเดียวกัน วิ่งไล่จนหยุนหนีต้องคอยหนีตายตลอดทั้งคืน ใช้เรี่ยวแรงพลังงานไปไม่น้อยกว่าจะสลัดหลุดได้

ดังนั้นตอนที่มองเสี่ยวอู่ หยุนหนีอดไม่ได้ที่จะปล่อยสีหน้าออกมา อยากจะเดินไปกระชากแมวที่น่าตายนั้นลงมา

จากนั้นสายตาอาฆาตก็ประสานเข้ากับจูนจิ่ว ดวงตาเยือกเย็นคู่นั้น ทำเอาหยุนหนีรู้สึกหนาวไปจนถึงกระดูก เก็บอาการไว้อย่างดี หยุนหนียืนขึ้นพร้อมรอยยิ้ม

“พวกเจ้ายังไม่ตอบข้าเลยนะ”

“ข้ากับศิษย์พี่มาทำภารกิจ คุณหนูหยุนหนีเล่า”จูนจิ่วพูดเสียงเย็น

หยุนหนียิ้ม “เรียกข้าว่าศิษย์พี่หยุนหนีเถอะ ข้าเองก็มาทำภารกิจ ตอนนี้ทำเสร็จเรียบร้อยแล้ว กำลังจะกลับ พวกเจ้าก็ทำภารกิจเสร็จแล้วหรือ”